Μόνος στην πόλη

Εδώ ο κόσμος καίγεται… κι εγώ τα ταξίδια μου. Τι να κάνω; Άλλοι για να ξεφύγουν το ρίχνουν στο ποτό, τις γυναίκες, τον τζόγο, την εργασιοθεραπεία κ.λπ. Εγώ ως γνήσιος ταξιδιωτικός τυχοδιώκτης προσπαθώ να παρασύρω το σώμα και το μυαλό μου σε άλλες εικόνες και σκέψεις που θα με κάνουν να αισθανθώ καλύτερα.

Τον τελευταίο καιρό με αυτή την παγκόσμια ύφεση όλοι έχουν αρχίσει να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Ο πανικός σε όλο του το μεγαλείο. Ένας κόσμος στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης. Σκέφτομαι, λοιπόν, πού μπορώ να πάω για να είμαι και μέσα στο κλίμα, αλλά ταυτόχρονα να αισθάνομαι καλά και με τους «αρπαγμένους» που θα έχω δίπλα μου… Η απάντηση είναι μία και μοναδική: Μαδρίτη. Κάτι θα ήξερε ο Αλμοδοβάρ που έκανε εκείνη την περίφημη ταινία «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» με την απλή λογική ότι μετά από 15 χρόνια δεν μπορεί, το «φαινόμενο» θα έχει περάσει και στους άνδρες!
Μεσούσης, λοιπόν, της κρίσεως βρέθηκα στην πρωτεύουσα της Ισπανίας. Μια ολόκληρη ζωή είχα την απορία: γιατί όλος ο κόσμος όταν ακούει τη λέξη «Βαρκελώνη» ή «Σεβίλλη» χαμογελάει μέχρι τα αυτιά και μόλις ακούσει τη λέξη «Μαδρίτη» ξινίζει τα μούτρα; «Ωραία πόλη η Μαδρίτη;» ρωτάς. «Ε, καλή είναι», η ουδέτερη απάντηση του επισκέπτη, που δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αυτό που τον ενοχλεί. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Το ταξίδι ξεκινάει με την Iberia, μία από τις χειρότερες αεροπορικές εταιρείες όλης της Ευρώπης. Η συγκεκριμένη πρέπει να έχει τους πιο ανάγωγους υπαλλήλους με ελάχιστη διαφορά από την British Airways, που κρατάει τα σκήπτρα της αγένειας εδώ και μια εικοσαετία. Προσγειώνεσαι σε ένα ολοκαίνουριο αεροδρόμιο που εμπνεύστηκε ο περίφημος Καλατράβα. Η πρώτη εντύπωση καλή.

Στη συνέχεια αποφασίζεις να κάνεις μια μεγάλη βόλτα. Αλήθεια, η Μαδρίτη είναι από τις πόλεις που χαίρεσαι να περπατάς και να χαζεύεις. Ξεκινάς από την Puerta Del Sol, που θεωρείται το κέντρο της πρωτεύουσας, κάτι σαν τη δική μας Ομόνοια, φτάνεις στην Gran Via, έναν τεράστιο δρόμο με υπέροχα κτήρια και σμιλεμένες προσόψεις. Από εκεί μπορείς να πας μέχρι την Plaza d’ Espana για να χαζέψεις το μνημείο του Θερβάντες και, αν αντέχουν τα πόδια σου, λίγο παρακάτω θα δεις το Palacio Real, τα βασιλικά ανάκτορα δηλαδή, από τα ομορφότερα της Ευρώπης.

Για να ξαναγυρίσεις στο κέντρο είναι υποχρεωτικό να περάσεις από το σήμα κατατεθέν της Μαδρίτης, την Plaza Mayor, μία πλατεία περικυκλωμένη από κτήρια νεοκλασικής εποχής που σε κάνουν να αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι στην Ισπανία του 18ου αιώνα. Εντυπωσιακά οικοδομήματα, αρχιτεκτονικά δημιουργήματα, παραστάσεις, πλατείες, τεράστιοι δρόμοι. Όλα σωστά τακτοποιημένα και δομημένα. Κι όμως, κάτι σου πάει στραβά και δεν ξέρεις τι είναι αυτό. Η αλήθεια είναι πως δεν χρειάζεσαι και πολύ χρόνο για να καταλάβεις ποιο είναι το παράταιρο σε όλα αυτά!

Οι κάτοικοί της είναι εκείνοι που κάνουν την τραγική διαφορά. Είναι ό,τι πιο αταίριαστο έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Οι «πρωτευουσιάνοι» είναι για εμένα ξένο σώμα. Κανονικά δεν θα έπρεπε να ζουν εκεί. Τώρα αυτό μπορεί να σας φαίνεται υπερβολικό, αλλά θα το διαπιστώσετε αν κάνετε έναν περίπατο στη Μαδρίτη. Οι γυναίκες είναι οι πιο άσχημες, κακοντυμένες και βρόμικες που έχω δει σε όλα μου τα ταξίδια. Οι άνδρες τις συναγωνίζονται επαξίως στην κακογουστιά, στη βρόμα και την τεμπελιά. Τους Μαδριλένους τους μισούν σε απίστευτο βαθμό όλοι οι υπόλοιποι Ισπανοί. Με το που βρίσκεσαι εκεί διαπιστώνεις το γιατί. Έχουν την εντύπωση ότι βρίσκονται στο κέντρο του κόσμου. Έχουν την αντίληψη ότι η Ισπανία είναι μία χώρα που ακόμη μπορεί να εξάγει ιμπεριαλισμό σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.

Οι άνθρωποι έχουν μείνει στην εποχή του Κολόμβου, της Ιεράς Εξέτασης και του Φράνκο. Δεν προσπαθούν να έρθουν στο ίδιο επίπεδο με τους υπόλοιπους Ισπανούς αλλά με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Έχουν την εντύπωση πως επειδή ζουν σε μια υπέροχη πόλη μπορεί εύκολα να πιστέψει κάποιος πως είναι και εκείνοι υπέροχοι άνθρωποι. Δεν προσπαθούν με τίποτα να αποτινάξουν από πάνω τους τους αιώνες του θρησκευτικού φανατισμού.
Έχω την εντύπωση πως ο σκληρός και αδίστακτος καθολικισμός τούς έχει επηρεάσει όσο σε καμία άλλη πόλη της Ευρώπης. Είναι άλλωστε και το μόνο ελαφρυντικό που τους δίνω στον τρόπο που συμπεριφέρονται και ο ένας στον άλλον, αλλά κυρίως στους τουρίστες. Μια προσποιητή ευγένεια που δεν συνοδεύεται ούτε από χαμόγελο ούτε από καλοσύνη, όταν κάποιος έρχεται για να επισκεφθεί την πόλη τους.

Το ερώτημα είναι, αξίζει κάποιος να επισκεφθεί τη Μαδρίτη; Ναι, αξίζει, αν πρώτα έχει δει την Βαρκελώνη, τη Χώρα των Βάσκων και την Ανδαλουσία. Τότε και μόνο τότε αξίζει να περάσεις από την πρωτεύουσα για ένα Σαββατοκύριακο για να δεις πόσο διαφέρει από την υπόλοιπη Ισπανία.