Ο φόρος του αίματος

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ, ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ «Ο ΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ» ΣΤΟ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΒΗΜΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΟΡΑΤΟΥΣ BLOGGERS ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΔΟΥΣΗ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ ΨΕΥΤΟΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ, ΑΝΩΝΥΜΟΥΣ «ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ» ΚΑΙ ΨΕΥΤΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ BLOGGERS.

«Ο φόρος του αίματος», απόσπασμα από το άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη στο κυριακάτικο ΒΗΜΑ.

«… Ακόμη περισσότερο που η ένοπλη τρομοκρατία δεν είναι ανεξάρτητο φαινόμενο αλλά μέρος μιας ευρύτερης επιχείρησης τρομοκράτησης της ελληνικής κοινωνίας. Τα γκαζάκια και οι μολότοφ, οι απειλές και οι ύβρεις στο Διαδίκτυο, οι ξυλοδαρμοί, οι κουκούλες, οι σιδερογροθιές των αμφιθεάτρων, τα Καλάσνικοφ του «Επαναστατικού Αγώνα», όλοι μαζί και από κοινού συμμετέχουν στο ίδιο “επιχειρησιακό σχέδιο” που προσπαθεί να επιβάλλει διά της βίας στην ελληνική κοινωνία μια συγκεκριμένη αντίληψη. Την αντίληψη της άκρας Αριστεράς.

“Η κοινωνία γεννά τη βία” είπε προχθές στην τηλεόραση ο Αλαβάνος. Λάθος, αρχηγέ! Τη βία τη γεννά η άκρα Αριστερά. Πίσω από όλες τις βιαιοπραγίες των τελευταίων μηνών υπάρχει ένας αδιαμφισβήτητος κοινός παρονομαστής: οι δράστες ασπάζονται μια συγκεκριμένη ιδεολογία, υιοθετούν μιαν ορισμένη προβληματική και κινούνται από μια δεδομένη ανάγνωση της κοινωνίας. Δεν ψηφίζουν ΝΔ, ούτε τον Καρατζαφέρη. Δεν είναι “παπανδρεϊκοί”, ούτε εκσυγχρονιστές. Δεν προέρχονται από τη σοσιαλδημοκρατία, ούτε από τον φιλελευθερισμό.

Το ερώτημα είναι αν η κοινωνία αντιλαμβάνεται το μέγεθος της απειλής και αν είναι αποφασισμένη να την αντιμετωπίσει. Όπως και αν εκδηλώνεται. Με όποιο κόπο και με όποιο κόστος. Διότι όποιο και αν είναι το κόστος αυτό, πάντα θα παραμένει μικρότερο από το φόρο του αίματος και από το τίμημα της ελευθερίας».



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΣΗΕΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΕΙΛΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΜΜΕ

« Η Ενωσις Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών διακηρύσσει, για μια ακόμη φορά, την πίστη της στην ελευθεροτυπία ως ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας και μάχεται για την ελεύθερη έκφραση και την ανεμπόδιστη διακίνηση των ιδεών και των ειδήσεων στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.

Την ίδια ώρα, το μέλλον της δημοσιογραφίας και των εργαζομένων πλήττεται από τη συγκέντρωση της ιδιοκτησίας και τη δημιουργία παγκοσμίων δικτύων ΜΜΕ, ενώ οι πιέσεις στους δημοσιογράφους, κατά την άσκηση του επαγγέλματός τους, πληθαίνουν επικίνδυνα.
Τις διακηρυγμένες αυτές αρχές για την Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου, επαναλαμβάνει για μια ακόμη φορά το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, που συνεδρίασε σήμερα και ασχολήθηκε διεξοδικά με τις πρόσφατες εξελίξεις, υπογραμμίζοντας την αταλάντευτη θέση του για την προάσπιση της δημοσιογραφικής λειτουργίας και της ελευθερίας της έκφρασης.

Οι απειλές, οι επιθέσεις και οι τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον δημοσιογράφων και ΜΜΕ, μόνο την υπόθεση της Δημοκρατίας και των κοινωνικών ελευθεριών δεν υπηρετούν.

Ταυτόχρονα, η κλιμάκωση των εξελίξεων αυτών, τον τελευταίο καιρό, και η στοχοποίηση δημοσιογράφων μέσα από κείμενα, δημοσιεύματα και άλλες επικοινωνιακές πρακτικές, αλλά και δολοφονικές επιθέσεις, επιχειρούν να εμφανίσουν ως αποκλειστικά υπεύθυνους, για την ποιότητα της ενημέρωσης τους δημοσιογράφους, απαλλάσσοντας προκλητικά την ιδιοκτησία των Μέσων, αφού επιδεικτικά δεν κάνουν έστω και την παραμικρή αναφορά για την εργοδοσία.

Οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι μάχονται καθημερινά για το δικαίωμα ενημέρωσης της κοινής γνώμης. Αυτούς όμως διάλεξαν να απειλήσουν και να στοχοποιήσουν αόρατες οργανώσεις, αόρατοι μπλόγκερς, ορατοί αρθρογράφοι.

Παρά τις αντιξοότητες και το κλίμα που επιχειρούν να διαμορφώσουν συγκεκριμένα κέντρα, οι δημοσιογράφοι δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν να υπηρετούν την αλήθεια και την υπεύθυνη πληροφόρηση του ελληνικού λαού, καλώντας όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς φορείς να καταδικάσουν και να απομονώσουν πολιτικά τους υπεύθυνους αυτών των επιλογών.

Δεν μπορεί να υπάρχει ελευθερία του Τύπου, αν οι δημοσιογράφοι ζουν κάτω από συνθήκες διαφθοράς, φτώχειας και φόβου, επειδή καλλιεργούνται από την εργοδοτική αυθαιρεσία, οδηγούν σε αυταρχικές επιλογές και τώρα επιτείνονται με άλλοθι την κρίση.

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ»

Ο Νίκος Χατζηνικολάου από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Real FM μιλάει για «χέστες δημοσιογράφους» που λούφαξαν μετά την απειλή από τη «Σέχτα των Επαναστατών» και την επίθεση στο Alter.

Ο Γιάννης Πρετεντέρης εύστοχα κάνει λόγο για επιχείρηση τρομοκράτησης της ελληνικής κοινωνίας και καταλήγει τονίζοντας την αναγκαιότητα η κοινωνία να αντιληφθεί το μέγεθος της απειλής, ώστε να το αντιμετωπίσει.

Ο Σπύρος Χατζάρας κάνει λόγο για οργανωμένα τάγματα ανθρώπων που εκτελούν διατεταγμένες υπηρεσίες.

Ουσιαστικά, επιτέλους, οι δημοσιογράφοι της πρώτης γραμμής αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο που αρχίζει να περικυκλώνει την ελληνική κοινωνία. Επιτέλους, άνθρωποι των γραμμάτων αρχίζουν να κάνουν λόγο για φαινόμενα τρομοκράτησης της κοινωνίας από αυτούς που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία με λαθραία επικάλυψη ένα κομμάτι της άκρας Αριστεράς.

Νομίζω πως, πλέον, δεν θέλει πολλή σκέψη για να θέσουμε το απλό ερώτημα: φοβόμαστε σήμερα να πούμε τη γνώμη μας και να δηλώσουμε τη θέση μας για όλα τα φαινόμενα βίας και βανδαλισμού που συμβαίνουν γύρω μας; Φοβόμαστε να καταδικάσουμε αυτούς που προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν στα σπίτια, τα γραφεία και τις επιχειρήσεις μας; Αν υπάρχει φόβος, τότε υπάρχει θέμα δημοκρατίας και ελευθερίας της γνώμης στη χώρα μας.

Διαφωνεί κανείς με την άποψη ότι όταν δεν μπορεί να αρθρώσει γνώμη και λόγο τότε μπαίνει σε φάση αυτολογοκρισίας, άρα φασισμού και ολοκληρωτισμού;

Πρέπει να αποφασίσουμε∙ ή θα λουφάξουμε στις δουλειές, τα σπίτια και τους φίλους μας ή θα αρθρώσουμε λόγο και άποψη απέναντι σε αυτούς που πιστεύουν ότι κυβερνούν με βία, γκαζάκια, καλάσνικοφ και ρουκέτες.

Πρέπει να πάρουμε θέση όλοι και να αποφασίσουμε:

1) Αν είμαστε υπέρ της βίας και των επαναστατικών οργανώσεων που δρουν στην Ελλάδα.
2) Αν είμαστε υπέρ των απειλών και των ξυλοδαρμών φοιτητών και καθηγητών στα πανεπιστήμια από τους «κουκουλοφόρους».
3) Αν είμαστε υπέρ των ανώνυμων απειλών και των στοχοποιήσεων δημοσιογράφων στο διαδίκτυο.

Εγώ δηλώνω ευθέως ότι είμαι κατά και απέναντι. Πιστεύω πως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα και εκτιμώ ότι ο λαός μπορεί να πάρει τις αποφάσεις που θα τον κάνουν να ζήσει καλύτερα.

Αν υπάρχουν κάποιοι όπως οι Άνεργοι Δημοσιογράφοι, ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΣΗΕΑ, το Παρατύπως κλπ. που έχουν διαφορετική γνώμη, να βγουν και να το πουν ευθέως, να υποστηρίξουν τις θέσεις τους και να κριθούν από την ελληνική κοινωνία. Η πλάκα και το παραμύθι τελείωσε.

Αν υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να είναι το γραφείο Τύπου ή τα φερέφωνα της τρομοκρατίας να το δηλώσουν υπεύθυνα και να μην κρύβονται πίσω από πρακτικές που θυμίζουν φασιστικές εποχές. Εξ ονόματος της Αριστεράς και των δημοκρατικών ελευθεριών προσπαθούν να καταλύσουν κάθε έννοια ελευθερίας. Το αστείο πρέπει να σταματήσει. Πέρασαν τα χρόνια και της χούντας και του εμφυλίου.

Όσοι θέλουν να το παίξουν μάγκες και να αυτοτοποθετούνται ως πολιτικό τμήμα των τρομοκρατών στην Ελλάδα σε μια προσπάθεια μαζικοποίησης, ας το κάνουν. Όμως ο εκπρόσωπος πρέπει να έχει όνομα, επάγγελμα και διεύθυνση, αλλιώς παίζει το ρόλο του προβοκάτορα, του χαφιέ, του φασίστα και του ανθρώπου των μυστικών υπηρεσιών.

ΥΓ1: Μήνυμα χωρίς χρέωση προς τις ομάδες ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΣΗΕΑ, Άνεργοι Δημοσιογράφοι και Παρατύπως. Δυστυχώς για εσάς, η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα όπου ο καθένας έχει την ιστορία του και τη διαδρομή του. Σύντομα θα γίνουν αποκαλύψεις για το ποιοι είσαστε, ποιοι σας πληρώνουν, ποια είναι τα αφεντικά σας και ποια διατεταγμένη υπηρεσία ακολουθείτε. Ζητήσατε την παρέμβαση της δικαιοσύνης και όλων των αρχών για εμένα και το Traveller’s ICONS. Τώρα που όλοι μαζί θα πάμε στη δικαιοσύνη, μυξοκλαίτε σαν τις «μωρές παρθένες». Τι φοβόσαστε; Μήπως μάθουμε πώς συντηρείστε; Από ποιον πληρώνεστε; Τι άλλες παράλληλες δουλειές κάνετε; Όπως λέτε, είσαστε αδιάφθοροι συνδικαλιστές και άνεργοι δημοσιογράφοι. Θα δούμε αν όλα αυτά είναι αλήθεια!!

ΥΓ2: Μήνυμα χωρίς χρέωση προς τη δημοσιογραφάρα των κεφτέδων και του κιμά, στο Παρατύπως. «Κι είναι ακριβώς γι΄ αυτούς τους λόγους που όλοι θα καταδικάσουμε με κάθε τρόπο την τρομοκρατική πρακτική του». Είναι το τελευταίο κομμάτι της ανακοίνωσης της συνδικαλιστικής οργάνωσης Παρατύπως στο ανώνυμο blog, όπου εκεί δημοσιεύουν τον οχετό των συκοφαντιών τους χωρίς όνομα συντάκτη και υπογραφή. Τι εννοείτε όταν λέτε με κάθε τρόπο; Έχετε μαζί με τα φιλαράκια σας το know-how της βίας και των δολοφονιών; Ποιοι είστε, η Καμόρα της «αριστεράς» και στέλνετε τέτοια μηνύματα; Τι κάλυψη έχετε για να μπορείτε έτσι ελεύθερα να στοχοποιείτε ανθρώπους; Τι σχέση έχει ο Μάο και το ΜΛ-ΚΚΕ με τον Χίτλερ και την πρακτική σας; Δεν σέβεστε την ιστορία ενός τίμιου κινήματος που λειτούργησε για δεκαετίες στα άκρα της Αριστεράς; Εγώ πίστευα πως απλά στοχοποιείτε ανθρώπους μέσα από τη διατεταγμένη υπηρεσία. Εσείς τώρα φροντίζετε να δίνετε εντολές εκτέλεσης συμβολαίων φορώντας το προσωπείο της Αριστεράς. Μην ανησυχείτε, ο ρόλος σας όπου να ‘ναι θα αποκαλυφθεί.

Η απάντησή μου στους επαγγελματίες του στιγματισμού και των ταγμάτων «κουκουλοφόρων» συνδικαλιστών και ανώνυμων ψευτοδημοσιογράφων.

Οι οργανωμένες συμμορίες των δολοφόνων που έχουν κάνει επιστήμη το στιγματισμό, τη στοχοποίηση και την αλητεία μέσω ανώνυμων κουκουλοφόρων ψευτοδημοσιογράφων και τρομοκρατών ψευτοσυνδικαλιστών χτυπούν μανιασμένα εδώ και 2 μήνες το Traveller’s ICONS και εμένα προσωπικά. Το ερώτημα είναι γιατί; Πού τους ενοχλήσαμε; Σε ποιανού το μάτι μπήκαμε; Ποια είναι τα στραβά που ενόχλησαν; Στην επιστολή παρακάτω θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε φως σε αυτή την ιστορία.

Υπάρχουν άνθρωποι που πάνω στην απελπισία, την οργή, τη θλίψη και το μίσος τους είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα. Να σκοτώσουν, τα προπηλακίσουν, τα στιγματίσουν. Πιστεύω, κι έχω στοιχεία ακράδαντα, ότι ένα από τα υποψήφια θύματά τους είμαι κι εγώ. Στοχοποιούμαι και προπηλακίζομαι από οργανωμένα τάγματα «κουκουλοφόρων» που εντέχνως χρησιμοποιούν το προσωπείο του συνδικαλισμού και της αριστεράς για να τρομοκρατήσουν και να προβοκάρουν.

Θέτω ένα απλό ερώτημα: στο πέρασμα των αιώνων τα αριστερά κινήματα σε όλο τον κόσμο με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουν τους σκοπούς τους; Άντε και να πιστέψουμε ότι είναι στην άκρα αριστερά, στο χώρο της αντιεξουσιαστικής νεολαίας. Υπάρχει περίπτωση ποτέ να επιτύχουν τον σκοπό τους όταν οι καταγγελίες τους βασίζονται σε συκοφαντίες; Είναι δυνατόν να μπορείς να υπερασπιστείς τα δίκαια των αδυνάτων χρησιμοποιώντας τα σύνεργα του πλαστογράφου; Ποιος ο λόγος να στιγματίσουν και να παραπληροφορήσουν νέα παιδιά στήνοντας «εικονικά» δικαστήρια χωρίς να αποδεικνύουν, έστω στοιχειωδώς, τους όποιους αφορισμούς;

Γιατί άραγε δεν διατύπωσαν έστω και ένα αίτημα; Γιατί άραγε δεν συγκάλεσαν συνέλευση εργαζομένων για να ακούσουν τα παράπονά τους; Γιατί στην τελική, ενώ βγήκα να τους μιλήσω και να κάνω διάλογο μαζί τους, δεν δέχτηκαν την οποιαδήποτε συζήτηση; Μπορεί κάποιος να κερδίσει τη συμπάθεια του όποιου εργαζόμενου όταν έχει απέναντί του έναν άνθρωπο που απαξιώνει με τέτοιο τρόπο τις διευθύνσεις και την εργοδοσία;

Επειδή δεν το καταλαβαίνω, σε μια συνδικαλιστική διεκδίκηση ο στόχος δεν είναι ο εργαζόμενος να κερδίσει περισσότερα από την επιχείρησή του; Ο στόχος είναι να πείσουμε εργαζομένους, κοινωνία, φίλους, οικογένεια και συνεργάτες ότι ο Δούσης είναι κάθαρμα, άρα μην συνεργάζεστε με το Traveller’s ICONS; Ποιος κερδίζει από αυτό;

ΟΚ, στιγματίζουμε τον επιχειρηματία και ο στόχος μας είναι να τον καταστρέψουμε. Το ότι θα μείνουν 40 άνθρωποι άνεργοι ποιους ωφελεί; Είναι δεδομένο και το καταλάβαμε όλοι ότι η προσπάθειά σας ήταν αυτή. Κάνατε ότι ακριβώς και ο Γκέμπελς στο ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ. Παραπληροφόρηση, προπηλακισμός, εξόντωση. Η απόλυτη επιστήμη του ολοκληρωτισμού και του φασισμού.

Τι περιμένατε; Να κάτσουμε και να μας διαλύσετε; Λογικό ήταν να γίνουμε όλοι μια γροθιά, εργοδοσία, διεύθυνση και εργαζόμενοι, και να αντισταθούμε στα όποια σχέδια των χορηγών σας. Λέω «χορηγός», διότι δεν μου βγαίνει διαφορετικά. Αποκλείεται να σκέφτηκαν κάποιοι από μόνοι τους να τρομοκρατήσουν εμένα και το ICONS. Σίγουρα κάποιος άλλος σας έχει βάλει. Το ποιος αργά ή γρήγορα ή θα το ομολογήσετε οι ίδιοι ή θα αναγκαστείτε να το πείτε στη δικαιοσύνη.

Το μόνο καλό που βγήκε από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι άθελά σας κάνατε μια εταιρεία να γίνει μια γροθιά. Εμένα με κάνατε να πλησιάσω πιο πολύ τους συνεργάτες μου κι εκείνους να ανταποκριθούν. Θα μπορούσε να γίνει αυτό αν οι αλητείες που γράφατε ήταν αληθινές; Σας είχαν παραπληροφορήσει κάποιοι ανόητοι ότι το ICONS θέλει μια σπίθα για να ανατιναχθεί. Μας περάσατε για εύκολο στόχο. Δεν μπορέσατε δυστυχώς να διακρίνετε την παραπληροφόρηση διότι απλά ζείτε μέσα σε αυτή. Λίγο υποψιασμένοι να ήσασταν θα καταλαβαίνατε την παγίδα στην οποία πέφτετε. Το μίσος ποτέ δεν οδήγησε σε σωστές αποφάσεις και κρίσεις. Μακάρι να είχατε το θάρρος να βγείτε και να ζητήσετε συγγνώμη για όλα αυτά που διαπράξατε. Αυτό τουλάχιστον θα σας ξεχώριζε και θα με έκανε να πιστέψω ότι τα κίνητρά σας ήταν συνδικαλιστικά και εργατικά. Όπως και να έχουν τα πράγνατα, σας ευχαριστούμε για τη δυνατότητα που μας δώσατε να δούμε ο ένας τον άλλο λιγότερο επαγγελματικά και πιο πολύ ανθρώπινα. Αυτό, μάγκες, σας το χρωστάω.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ – ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ STORY Ε.Ε. ΚΑΙ ΤΟΥ TRAVELLER’S ICONS ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΗΤΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΑΓΜΑΤΑ «ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΩΝ», «ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ» ΚΑΙ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΩΝ ΨΕΥΤΟΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ.

Από τις αρχές του Φεβρουαρίου γίναμε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς και απίστευτης επίθεσης προπηλακισμού και στιγματισμού από οργανωμένα τάγματα χαφιέδων, «κουκουλοφόρων» και ανώνυμων «συνδικαλιστών» απέναντι στους εργαζόμενους του Traveller’s ICONS και του εκδότη μας Τάσου Δούση.

Μετά την επίθεση στον τηλεοπτικό σταθμό ALTER και με στοιχεία που έχουμε στην κατοχή μας, πιστεύουμε ακράδαντα ότι πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο στοχοποίησης, στιγματισμού και εξόντωσης του Τάσου Δούση, του ICONS και των εργαζομένων. Στην ουσία, μιλάμε για τάγματα εφόδου σε διατεταγμένη υπηρεσία τρομοκράτησης όλων των ανθρώπων που εργάζονται στην εταιρεία, με απώτερο σκοπό την πλήρη απαξίωση στους φίλους, τους συνεργάτες, τις οικογένειές μας και πιο μαζικά στη συνείδηση του απλού κόσμου, των πολιτών που στηρίζουν τις προσπάθειες και το έργο μας.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ STORY E.E. ΠΟΥ ΕΚΔΙΔΕΙ ΤΟ TRAVELLER’S ICONS ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟΥΣ ΟΔΗΓΟΥΣ, ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΩΝ ΑΝΩΝΥΜΩΝ BLOGGERS, ΠΟΥ ΦΟΡΑΝΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΚΡΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΤΩΝ «ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΩΝ».

ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΑΣ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ 40 ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΚ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ 6 ΜΕ ΔΕΛΤΙΟ ΠΑΡΟΧΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΜΕ «ΜΑΥΡΑ» ΧΡΗΜΑΤΑ.

Πληρωνόμαστε όλοι κάθε 1η του μηνός χωρίς ούτε μία ημέρα καθυστέρησης στα 4 χρόνια του ICONS. Ακόμη και τώρα, μέσα στην οικονομική κρίση που ταλανίζει την Ελλάδα, τα Χριστούγεννα πληρωθήκαμε κανονικά τα δώρα μας (και οι εργαζόμενοι με μπλοκάκια) και πήραμε extra bonus για όλους μας 100 ευρώ.

Ο Τάσος Δούσης και η Διεύθυνση της STORY E.E. με το που ξέσπασε η οικονομική κρίση μάς ενημέρωσαν όλους σε μια ευρεία σύσκεψη ότι κανένας εργαζόμενος δεν έχει να φοβάται για τη θέση του και το μισθό του. Μάλιστα, προανήγγειλαν 3 νέα projects για το 2009 και το 2010, που έχουν να κάνουν με τη συμπλήρωση 12 νέων θέσεων εργασίας.

Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι η εταιρεία που εργαζόμαστε δεν χρωστά ούτε ένα ευρώ στο ΙΚΑ, το ΤΣΕΠΕΑΘ, το αγγελιόσημο, την Εφορία, το ΦΠΑ, στις Τράπεζες και στους προμηθευτές της. Στα 4 χρόνια της μικρής ιστορίας μας έχουμε ελεγχθεί 2 φορές από την Επιθεώρηση Εργασίας και 1 φορά από την Εφορία. Ποτέ κανένας εργαζόμενος, που έχει περάσει από την εταιρεία μας, δεν μας έχει καταγγείλει σε κάποιον επίσημο φορέα, συνδικαλιστικό ή κρατικό, για όλες αυτές τις συκοφαντίες και τις ψευτιές που γράφονται για το περιοδικό στο οποίο δουλεύουμε.

Το Traveller’s ICONS και όλες οι δραστηριότητες της εταιρείας STORY E.E. πρόσφατα μετακόμισαν σε ένα υπερσύγχρονο κτήριο στη Μεταμόρφωση και οι συνθήκες εργασίας για όλους μας είναι κάτι παραπάνω από καλές όπως, άλλωστε, διαπίστωσε κι ένα κλιμάκιο της συνδικαλιστικής οργάνωσης του ΠΑΜΕ την παραμονή της απεργίας των δημοσιογράφων.

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13 ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΣΤΙΣ 19:00 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΑΣ.

Στις 19:00 το απόγευμα μια ομάδα ψευτοδημοσιογράφων «συνδικαλιστών» μπήκε οργανωμένα μέσα στην εταιρεία μας, δήθεν για να μοιράσει φυλλάδια με καταγγελίες εργαζομένων που δούλευαν παλαιότερα στο Traveller’s ICONS. Ο στόχος τους ήταν, προφανώς, να τσεκάρουν τα μέτρα ασφαλείας της εταιρείας κι όλους τους χώρους στους οποίους δουλεύουν τα τμήματα της STORY Ε.Ε. Με πρωτοφανή αναίδεια και ύφος τραμπούκων άρχισαν να μας ρωτάνε γιατί δουλεύουμε στη συγκεκριμένη εταιρεία που «καταστρατηγεί» το 8ωρο και γιατί δεν σηκωνόμαστε να φύγουμε. Με απίστευτο θράσος μάς χαρακτήρισαν ελαστικούς, άσχετους, δουλικούς, πατροναρισμένους, δοτούς. Υποθετικά, αυτοί οι «συνδικαλιστές» πάλευαν για τα δικαιώματά μας!!! Μιλούσαν εκ μέρους μας και συγχρόνως μας «έφτυναν» μέσα στο χώρο εργασίας μας, χωρίς να νοιάζονται στο ελάχιστο ποιες είναι οι πραγματικές συνθήκες στο ICONS και χωρίς να μας ρωτήσουν, ούτε από περιέργεια, αν αντιμετωπίζουμε κάποια προβλήματα με την εργοδοσία. Μέχρι και χθες το βράδυ γελούσαμε με όλη αυτή την κατάσταση. Θεωρούσαμε ότι πρόκειται για γραφικούς και ηλίθιους. Είχαμε ενημερωθεί για τον βρόμικο πόλεμο και το στιγματισμό που δεχόταν ο εκδότης μας, αλλά με τη σύμφωνη γνώμη του Τάσου Δούση και της συνέλευσης, αποφασίσαμε να μην δώσουμε συνέχεια στις ανώνυμες απειλές και αλητείες.

ΜΕΤΑ ΤΗ ΧΘΕΣΙΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, ΟΜΩΣ, ΣΤΟΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ALTER, ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΑΜΕ ΠΛΕΟΝ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΧΑΒΑΛΕ ΚΑΙ ΠΛΑΚΑ. ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ, ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΞΕΓΥΜΝΩΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΟΛΩΝ ΤΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΦΟΔΟΥ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΤΟΥΣ.

Δηλώνουμε υπεύθυνα ότι θεωρούμε ηθικούς αυτουργούς για ό,τι συμβεί σε εμάς, την εταιρεία STORY E.E. και το Traveller’s ICΟNS του Τάσου Δούση, τους «κουκουλοφόρους» ανώνυμους «συνδικαλιστές» και ψευτοδημοσιογράφους των γραφείων τύπου και υποστήριξης της ένοπλης βίας και της τρομοκρατίας.

Δηλώνουμε ενωμένοι σαν μια γροθιά για να αντιμετωπίσουμε και να τρομοκρατήσουμε εμείς τους ψευτοτρομοκράτες. Είχαν την ψευδαίσθηση ότι με την οργανωμένη παραπληροφόρηση θα μπορούσαν να μας κάμψουν, να μας διαλύσουν, να μας εξοντώσουν και να μας σβήσουν από το χάρτη. Θα μας βρουν όλους απέναντί τους.

Επειδή έχουμε βάσιμα στοιχεία και υποψίες ότι κινδυνεύει η ζωή μας από τα τάγματα εφόδου των ανώνυμων «κουκουλοφόρων»:

Ζητούμε την άμεση παρέμβαση και στήριξη της ΕΣΗΕΑ, της ΕΣΠΗΤ και όλων των νόμιμων συνδικαλιστικών φορέων και οργανώσεων, που παλεύουν πραγματικά για το δίκιο των εργαζομένων.

Ζητούμε την άμεση παρέμβαση του Εισαγγελέα, του Κράτους και της Αστυνομίας για τη διαλεύκανση και την αποκάλυψη όλων αυτών που κρύβονται πίσω από τα ανώνυμα χτυπήματα.

Καλούμε όλους τους συναδέλφους σε όλα τα ΜΜΕ της χώρας να περιθωριοποιήσουν, να καταγγείλουν και να τσακίσουν τους ανώνυμους ψευτοδημοσιογράφους «κουκουλοφόρους» που κρύβονται πίσω από τα blogs anergoidimosiografoi, katalispiesiea, paratypos.

Εμείς, απέναντι στην οργανωμένη ανωνυμία, απαντάμε με τα ονόματα και τις υπογραφές μας. Στη δημοσιογραφία δεν χωράνε ούτε κουκούλες ούτε και πλαστοί δημοσιογράφοι.

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ TRAVELLER’S ICONS

Η ζωή είναι ωραία!

Πολύχρωμα λαμπιόνια, χαμογελαστά και φωτεινά πρόσωπα, στολισμένες βιτρίνες. Θυμάμαι πως στο πατρικό μου στο Αιγάλεω ό,τι κι αν γινόταν, όση γκρίνια και φτώχεια κι αν συσσωρεύαμε, οι γιορτές των Χριστουγέννων ήταν ιερές και γι’ αυτό τις περιμέναμε με τρομερή ανυπομονησία. Ξέραμε ότι το σπίτι θα γεμίσει με μικρά και μεγάλα δώρα, ότι η μάνα θα μας μαγειρέψει ό,τι λαχταριστό στερηθήκαμε τους προηγούμενους μήνες και η κουζίνα θα μοσχοβολούσε από τους κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα, τις δίπλες και το σαραγλί. Θέλαμε να υποδεχτούμε τον καινούριο χρόνο με θετικότητα και νέες δυνάμεις. Η ελπίδα ήταν ότι κάτι καλό θα συμβεί στην οικογένειά μας.

Φέτος δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει συμβεί. Η αισιοδοξία έχει «εκτελεστεί». Ο καινούριος χρόνος, το 2009, έρχεται γεμάτος κακία, αρρώστιες και ταλαιπωρίες. Όλοι μιλούν για την καταστροφή που θα έρθει μετά τις γιορτές. Τέτοια απαισιοδοξία, μιζέρια και εγκατάλειψη δεν έχω ξαναδεί σε όλη μου τη ζωή. Φτάσανε το λαό στα πρόθυρα της νευρικού κλονισμού, τον έχουν εγκαταλείψει στο καράβι της απελπισίας και στη θάλασσα της απογοήτευσης. Ανοίγεις την τηλεόραση και το ραδιόφωνο και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο Ιράκ. Οικονομική κρίση, απολύσεις, δολοφονίες και, το κερασάκι στην τούρτα, συγκρούσεις της νεολαίας και της Αστυνομίας σε όλους τους νομούς της χώρας.

Μαζί με όλα αυτά πολιτική ισοπέδωση σε όλα τα επίπεδα, σπέκουλα για τη δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου και εκτέλεση με συνοπτικές διαδικασίες του συνόλου της Ελληνικής Αστυνομίας. Φωτιές, μολότοφ, εμπρησμοί και οι πολίτες να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους λες κι είμαστε στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ.

Οι άνθρωποι θα φτάσου σε σημείο να έχουν πιστόλια στα σπίτια τους, για να συγκρουστούν με οποιονδήποτε θελήσει να τους καταστρέψει την περιουσία ή να τους αφαιρέσει τη ζωή. Ψυχολογία μηδέν. Προσπαθούμε να πιαστούμε από κάπου και δεν μπορούμε. Ένας λαός που παραδοσιακά βρισκόταν στο κέντρο, οδηγείται στα άκρα. Θέλεις να δεις αντιστροφή του κλίματος και δεν τα καταφέρνεις. Κάτι θα συμβεί που θα σε κρατάει πίσω. Αναρωτιέμαι αν σαν ελληνική κοινωνία έχουμε ξύσει τον πάτο του βαρελιού ή όχι. Πόσο κάτω να πάμε ακόμη;

Προσωπικά αρνούμαι να μπω σε αυτό το τριπάκι. Το μόνο που μπορώ να κάνω και να σας προτείνω είναι το trip του ταξιδιού. Από τη φύση μου δεν είμαι ο πλέον αισιόδοξος άνθρωπος στη Γη, αλλά, αφού κατάφεραν να με κάνουν να κλείσω την τηλεόραση, νομίζω πως πρέπει κι εσείς να κάνετε το ίδιο. Αγνοήστε τους. Μιλάνε για οικονομική κρίση αυτοί που έμαθαν στο εύκολο κέρδος, στα δανεικά και στις κάρτες. Αυτοί που έμαθαν να προσαρμόζουν τις ανάγκες τους όχι ανάλογα με την τσέπη του παντελονιού τους, αλλά με το όριο της κάρτας. Τώρα θα μάθουν να ζουν με αυτά που έχουν.

Είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι όλη αυτή η κρίση που περνάμε θα λειτουργήσει προς όφελος των υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων. Μια χαρά μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς να υπερκαταναλώνουμε άσκοπα και άδικα.

Στην τελική, οι τιμές θα γίνουν πιο λογικές και το περιθώριο του κέρδους δεν θα είναι η αισχροκέρδεια. Οι αντιεπαγγελματίες θα πάνε σπίτι τους και θα επιβιώσουν αυτοί που πιστεύουν στη φιλοσοφία του value for money. Θα πληρώνουμε γι’ αυτά που αξίζουν κι όχι γι’ αυτά που κάποιοι νομίζουν ότι αξίζουν.

Και θέλω και μπορώ να δω με αισιοδοξία το 2009. Πιστεύω ότι θα είναι ένας χρόνος αλλαγών, αλλά με τίποτα δεν μπορούν να με πείσουν ότι θα καταστραφεί το σύμπαν. Ταξιδέψτε, χαλαρώστε, αγαπήστε, νιώστε, ερωτευτείτε, γευτείτε. Η ζωή είναι ωραία… μην το ξεχνάτε!

Καλές γιορτές

Μακάκες όλου του κόσμου ενωθείτε!

Τέρμα και τελείωσε! Η Ελλάδα είναι μια χώρα χωρισμένη σε δύο κατηγορίες, τους έξυπνους και τους μακάκες. Οι έξυπνοι είναι εκείνοι που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια το κράτος, που αισχροκερδούν ασύστολα, που κάνουν τη μεγάλη ζωή με δανεικά. Οι μακάκες είναι αυτοί που πληρώνουν, αυτοί που κάνουν παρέα τα λαμόγια και τους έξυπνους, που τους θαυμάζουν και που τους χειροκροτούν. Βασικά οι μακάκες ζηλεύουν τους έξυπνους, γιατί πιστεύουν ότι κάποια στιγμή μπορεί να πάρουν τη θέση τους. Δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι όλο το σύμπαν έχει συνωμοτήσει για να παραμείνουν εκεί που τώρα είναι, δηλαδή στη βάση της πυραμίδας.

Ο ανταγωνιστικός καπιταλισμός κατά καιρούς έχει επιτρέψει σε κάποιους τύπους, που τους πιστεύαμε μακάκες, τελικά να αποδειχτούν πανέξυπνοι επιχειρηματίες, σκληροί δουλευταράδες και να χτίσουν με την προσωπικότητα και το μόχθο τους ολόκληρες αυτοκρατορίες, δημιουργώντας χιλιάδες θέσεις εργασίας. Όλοι έχουμε στον περίγυρό μας το παράδειγμα ενός ανθρώπου που ξεκίνησε από το μηδέν και κατάφερε να κερδίσει τη θέση του στην κοινωνία με τον κόπο και την αξία του.

Τα δυσάρεστα είναι ότι αυτή η εποχή πλέον ανήκει στο παρελθόν. Από τον ανταγωνιστικό καπιταλισμό περάσαμε πλέον στην εποχή της ρεμούλας του καπιταλισμού. Πρόκειται για ένα απάνθρωπο, σκληρό και αδυσώπητο σύστημα, όπου το κράτος παρεμβαίνει όχι για να χαράξει κοινωνική πολιτική, αλλά για να στηρίξει τους απατεώνες και τα λαμόγια.
Θα σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα για να δείτε τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Έχεις μια εκδοτική επιχείρηση που αξίζει ως περιουσία 30 εκατομμύρια ευρώ και δανείζεσαι από την τράπεζα για να κάνεις δήθεν επενδύσεις 350 εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή δανείζεσαι 10 φορές παραπάνω από την αξία της επιχείρησής σου. Γιατί; Για να έχεις 3 Porsche Cayenne, σπίτι στη Μύκονο και στην Αράχωβα και έπαυλη στην Εκάλη. Είναι περιττό να σας πω ότι ο τύπος κλέβει την ίδια του την επιχείρηση και φυσικά τη ρίχνει έξω. Μετά, έρχεται η τράπεζα, η οποία, αφού δεν μπορεί να πάρει τα λεφτά που έχει δανείσει στον απατεώνα, επικαλείται κρίση και σου ανεβάζει τα επιτόκια των πιστωτικών καρτών, των επιχειρηματικών δανείων και των στεγαστικών. Όλα αυτά στους μακάκες, διότι στο λαμόγιο όχι μόνον δεν θα ανεβάσει τα επιτόκια, αλλά θα του κάνει και χαριστικές ρυθμίσεις.

Η λογική είναι απλή, τα παίρνω από τους μακάκες, τα δίνω στους έξυπνους. Το κράτος πού είναι; Άφαντο. Γιατί; Διότι απλά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν δανειστεί από τις τράπεζες για τα κόμματά τους πάνω από 40 εκατομμύρια ευρώ ο καθένας. Δανείζονται για να πληρώνουν τα ενοίκια των άδειων γραφείων, τους χαραμοφάηδες και τα τηλεοπτικά σποτ. Ο Τύπος πού είναι; Οι εφημερίδες και τα περιοδικά, σε ποσοστό 90%, ζουν και πληρώνουν τους μισθούς των εργαζομένων, όπως και το χαρτί με το οποίο εκδίδονται, από τα δάνεια των τραπεζών. Τι να γράψουνε και τι να πούνε; Σας ζητώ συγγνώμη για αυτόν τον οίστρο της κοινωνικοπολιτικής ανάλυσης, αλλά τυχαίνει να είμαι ιδιοκτήτης μιας εκδοτικής εταιρείας που εδώ και 4 χρόνια δεν έχει δανειστεί ούτε ένα ευρώ από τράπεζες, έχουμε πάρει ψίχουλα κρατικής διαφήμισης και είμαστε για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά κερδοφόρα και συνεχώς εξελισσόμενη εταιρεία.

Αποφασίσαμε, μέσα σε αυτήν την οικονομική κρίση, να βγάλουμε το ICONS στο περίπτερο σε pocket size και με τιμή γνωριμίας 1,5 ευρώ. Σπάσαμε το κεφάλι μας να βρούμε τρόπο έτσι ώστε το περιοδικό μας να γίνει πιο εύχρηστο και να πάει και σε ανθρώπους που σήμερα σκέφτονται δυο φορές να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Από την άλλη, βλέπω τους αληταράδες να χρωστάνε ακόμα και τον αέρα που αναπνέουν και να πουλάνε τρέλα, μεγάλη ζωή, διαφημίσεις στην τηλεόραση, διακοπές στην Courchevel. Το απίστευτο είναι ότι όλα τα παραπάνω τα κάνουν με δανεικά και αγύριστα χρήματα που τα πληρώνει όλα ο μακάκας. Δεν αντιδρά κανείς, δεν μιλάει κανείς και το φαινόμενο διαιωνίζεται.

Είμαι της αντίληψης πως ο κόσμος πρέπει να τιμωρήσει, με το δικό του τρόπο, όλα αυτά τα φαινόμενα της φοβερής σπατάλης και της επίδειξης πλούτου. Όπως, επίσης, πρέπει να τιμωρήσει την αισχροκέρδεια και την αδιαφορία του κράτους. Πρέπει να αρχίσουμε να υποψιαζόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας και στην τελική ανάλυση, αν πραγματικά θέλουν ως πρότυπο το καπιταλιστικό μοντέλο, το παιχνίδι της ελεύθερης αγοράς να παιχτεί με ίσους όρους. Αρκετά πια με το παρεμβατικό κράτος υπέρ των λαμόγιων και των απατεώνων.

Μόνος στην πόλη

Εδώ ο κόσμος καίγεται… κι εγώ τα ταξίδια μου. Τι να κάνω; Άλλοι για να ξεφύγουν το ρίχνουν στο ποτό, τις γυναίκες, τον τζόγο, την εργασιοθεραπεία κ.λπ. Εγώ ως γνήσιος ταξιδιωτικός τυχοδιώκτης προσπαθώ να παρασύρω το σώμα και το μυαλό μου σε άλλες εικόνες και σκέψεις που θα με κάνουν να αισθανθώ καλύτερα.

Τον τελευταίο καιρό με αυτή την παγκόσμια ύφεση όλοι έχουν αρχίσει να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Ο πανικός σε όλο του το μεγαλείο. Ένας κόσμος στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης. Σκέφτομαι, λοιπόν, πού μπορώ να πάω για να είμαι και μέσα στο κλίμα, αλλά ταυτόχρονα να αισθάνομαι καλά και με τους «αρπαγμένους» που θα έχω δίπλα μου… Η απάντηση είναι μία και μοναδική: Μαδρίτη. Κάτι θα ήξερε ο Αλμοδοβάρ που έκανε εκείνη την περίφημη ταινία «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» με την απλή λογική ότι μετά από 15 χρόνια δεν μπορεί, το «φαινόμενο» θα έχει περάσει και στους άνδρες!
Μεσούσης, λοιπόν, της κρίσεως βρέθηκα στην πρωτεύουσα της Ισπανίας. Μια ολόκληρη ζωή είχα την απορία: γιατί όλος ο κόσμος όταν ακούει τη λέξη «Βαρκελώνη» ή «Σεβίλλη» χαμογελάει μέχρι τα αυτιά και μόλις ακούσει τη λέξη «Μαδρίτη» ξινίζει τα μούτρα; «Ωραία πόλη η Μαδρίτη;» ρωτάς. «Ε, καλή είναι», η ουδέτερη απάντηση του επισκέπτη, που δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αυτό που τον ενοχλεί. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Το ταξίδι ξεκινάει με την Iberia, μία από τις χειρότερες αεροπορικές εταιρείες όλης της Ευρώπης. Η συγκεκριμένη πρέπει να έχει τους πιο ανάγωγους υπαλλήλους με ελάχιστη διαφορά από την British Airways, που κρατάει τα σκήπτρα της αγένειας εδώ και μια εικοσαετία. Προσγειώνεσαι σε ένα ολοκαίνουριο αεροδρόμιο που εμπνεύστηκε ο περίφημος Καλατράβα. Η πρώτη εντύπωση καλή.

Στη συνέχεια αποφασίζεις να κάνεις μια μεγάλη βόλτα. Αλήθεια, η Μαδρίτη είναι από τις πόλεις που χαίρεσαι να περπατάς και να χαζεύεις. Ξεκινάς από την Puerta Del Sol, που θεωρείται το κέντρο της πρωτεύουσας, κάτι σαν τη δική μας Ομόνοια, φτάνεις στην Gran Via, έναν τεράστιο δρόμο με υπέροχα κτήρια και σμιλεμένες προσόψεις. Από εκεί μπορείς να πας μέχρι την Plaza d’ Espana για να χαζέψεις το μνημείο του Θερβάντες και, αν αντέχουν τα πόδια σου, λίγο παρακάτω θα δεις το Palacio Real, τα βασιλικά ανάκτορα δηλαδή, από τα ομορφότερα της Ευρώπης.

Για να ξαναγυρίσεις στο κέντρο είναι υποχρεωτικό να περάσεις από το σήμα κατατεθέν της Μαδρίτης, την Plaza Mayor, μία πλατεία περικυκλωμένη από κτήρια νεοκλασικής εποχής που σε κάνουν να αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι στην Ισπανία του 18ου αιώνα. Εντυπωσιακά οικοδομήματα, αρχιτεκτονικά δημιουργήματα, παραστάσεις, πλατείες, τεράστιοι δρόμοι. Όλα σωστά τακτοποιημένα και δομημένα. Κι όμως, κάτι σου πάει στραβά και δεν ξέρεις τι είναι αυτό. Η αλήθεια είναι πως δεν χρειάζεσαι και πολύ χρόνο για να καταλάβεις ποιο είναι το παράταιρο σε όλα αυτά!

Οι κάτοικοί της είναι εκείνοι που κάνουν την τραγική διαφορά. Είναι ό,τι πιο αταίριαστο έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Οι «πρωτευουσιάνοι» είναι για εμένα ξένο σώμα. Κανονικά δεν θα έπρεπε να ζουν εκεί. Τώρα αυτό μπορεί να σας φαίνεται υπερβολικό, αλλά θα το διαπιστώσετε αν κάνετε έναν περίπατο στη Μαδρίτη. Οι γυναίκες είναι οι πιο άσχημες, κακοντυμένες και βρόμικες που έχω δει σε όλα μου τα ταξίδια. Οι άνδρες τις συναγωνίζονται επαξίως στην κακογουστιά, στη βρόμα και την τεμπελιά. Τους Μαδριλένους τους μισούν σε απίστευτο βαθμό όλοι οι υπόλοιποι Ισπανοί. Με το που βρίσκεσαι εκεί διαπιστώνεις το γιατί. Έχουν την εντύπωση ότι βρίσκονται στο κέντρο του κόσμου. Έχουν την αντίληψη ότι η Ισπανία είναι μία χώρα που ακόμη μπορεί να εξάγει ιμπεριαλισμό σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.

Οι άνθρωποι έχουν μείνει στην εποχή του Κολόμβου, της Ιεράς Εξέτασης και του Φράνκο. Δεν προσπαθούν να έρθουν στο ίδιο επίπεδο με τους υπόλοιπους Ισπανούς αλλά με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Έχουν την εντύπωση πως επειδή ζουν σε μια υπέροχη πόλη μπορεί εύκολα να πιστέψει κάποιος πως είναι και εκείνοι υπέροχοι άνθρωποι. Δεν προσπαθούν με τίποτα να αποτινάξουν από πάνω τους τους αιώνες του θρησκευτικού φανατισμού.
Έχω την εντύπωση πως ο σκληρός και αδίστακτος καθολικισμός τούς έχει επηρεάσει όσο σε καμία άλλη πόλη της Ευρώπης. Είναι άλλωστε και το μόνο ελαφρυντικό που τους δίνω στον τρόπο που συμπεριφέρονται και ο ένας στον άλλον, αλλά κυρίως στους τουρίστες. Μια προσποιητή ευγένεια που δεν συνοδεύεται ούτε από χαμόγελο ούτε από καλοσύνη, όταν κάποιος έρχεται για να επισκεφθεί την πόλη τους.

Το ερώτημα είναι, αξίζει κάποιος να επισκεφθεί τη Μαδρίτη; Ναι, αξίζει, αν πρώτα έχει δει την Βαρκελώνη, τη Χώρα των Βάσκων και την Ανδαλουσία. Τότε και μόνο τότε αξίζει να περάσεις από την πρωτεύουσα για ένα Σαββατοκύριακο για να δεις πόσο διαφέρει από την υπόλοιπη Ισπανία.

First steps

Το Ποζιτάνο είναι ένας υπέροχος τουριστικός προορισμός χτισμένος αμφιθεατρικά στα απόκρημνα βράχια της Ιταλικής Ριβιέρας. Εκεί έφτασε η χάρη μου στη διάρκεια ενός μεγάλου ρεπορτάζ για την ευρύτερη περιοχή της Καμπανίας στην Ιταλία.

Είχα αφήσει πίσω μου την ξεγνοιασιά και τη χαλαρότητα των διακοπών και αυτό ήταν το πρώτο μου ταξίδι για τη φετινή σεζόν. Το θερμόμετρο τέλη Αυγούστου στην ευρύτερη περιοχή του Αμάλφι Κόουστ, όπου βρίσκεται και το Ποζιτάνο, έφτανε αισίως τους 38 βαθμούς.

Εγώ με τη φωτογραφική μου μηχανή και το σακίδιο στον ώμο, μαγεμένος από τις πραγματικά υπέροχες εικόνες φυσικής ομορφιάς της περιοχής, δεν σταμάταγα να μαζεύω εμπειρίες, πληροφορίες αλλά και κάρτες για όλα αυτά τα μέρη που πίστευα ότι θα άξιζε κάποιος να επισκεφθεί εκεί. Έμπαινα και έβγαινα στα restaurants, τα bars, τα cafés και τα ξενοδοχεία με ρυθμό πυροβόλου, προκειμένου να μαζέψω όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες που θα μπορούσαν να σας βοηθήσουν να βρείτε το δρόμο σας εύκολα και γρήγορα σε αυτό το μικρό χωριό της Ιταλίας, έστω και αν καθόσασταν μόνο για ένα Σαββατοκύριακο.

Κάποια στιγμή κατάκοπος, ταλαιπωρημένος και καταϊδρωμένος, αποφάσισα να αφήσω για λίγο στην άκρη τη δουλειά, να δροσιστώ στη θάλασσα του χωριού και να δοκιμάσω τις ξαπλώστρες, που το design τους με είχε αφήσει από την πρώτη στιγμή έκπληκτο. Εκεί, λοιπόν, που έψαχνα να βρω μια γωνιά για να ξεκουραστώ, να σου μπροστά μου δύο Έλληνες! Μου κουνούσαν τα χέρια για να τους δω από μακριά. Τους πλησίασα και πιάσαμε κουβέντα για την περιοχή.

Ως γνήσιοι ταξιδιώτες ανταλλάσσαμε απόψεις για το φαγητό, τις τιμές, τις υπηρεσίες κ.λπ. Τους ρώτησα πού έχουνε πάει για φαγητό. Μου είπαν ότι δοκίμασαν να πάνε σε ένα πολύ καλό εστιατόριο 2 χλμ. από το κέντρο της αγοράς και διαπίστωσαν πως το συγκεκριμένο είχε κλείσει εδώ και 3 χρόνια, καθώς ο ιδιοκτήτης του είχε πεθάνει. Τους έκανα την απλή ερώτηση που θα έκανε ο οποιοσδήποτε: πώς πήγαν εκεί; Και η απάντησή τους ήταν ότι το διάβασαν σε ένα περιοδικό που κυκλοφορούσε στην Ελλάδα και ήθελε να λέγεται ταξιδιωτικό. Μάλιστα οι άνθρωποι το είχαν μαζί τους και μου το έδειξαν. Φυσικά τους είπα ότι αυτά συμβαίνουν και ότι όλοι έχουν δικαίωμα να κάνουν και λάθη στα ρεπορτάζ τους.

Μετά σκέφτηκα πόσο λανθασμένα συμπεριφέρθηκα. Έπρεπε να πάρω στα χέρια μου το συγκεκριμένο περιοδικό και να αρχίσω να ξεφτιλίζω μία μία τις επιλογές του, για να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι το ταξιδιωτικό ρεπορτάζ δεν είναι καθόλου εύκολο εγχείρημα, όπως ίσως νομίζουν πολλοί.

Στην Ελλάδα και όχι μόνο, κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι το να ταξιδέψεις και να γράψεις τις εμπειρίες σου σε ένα περιοδικό είναι απλή υπόθεση και συνοδεύεται από τρελή διασκέδαση. Όχι απλά σφάλλουν, αλλά είναι και βαθιά νυχτωμένοι. Η εμπειρία του ταξιδιού και η μεταφορά του στο χαρτί είναι από τα δυσκολότερα είδη δημοσιογραφίας που υπάρχουν στον κόσμο. Είναι το μοναδικό ρεπορτάζ που μπορεί εύκολα ο οποιοσδήποτε να το ανατρέψει με βάση τις προσωπικές εμπειρίες του από ένα ταξίδι. Είναι το ρεπορτάζ που χρειάζεται φοβερές ισορροπίες για να μην προσβάλεις τον ντόπιο πληθυσμό και από την άλλη να μην εκθειάσεις υπερβολικά κάτι που είναι μέτριο ή δεν αξίζει. Είναι το μοναδικό ρεπορτάζ που ο δημοσιογράφος δεν ζει στιγμές αλλά εικόνες.
Ο σοβαρός ταξιδιωτικός συντάκτης ζει τις στιγμές του ταξιδιού σε ανύποπτο χρόνο και αφού περάσουν αρκετές εβδομάδες μετά το ταξίδι. Είναι το μοναδικό ρεπορτάζ που πρέπει κάποιος να το αγαπά από τότε που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του. Είναι βέβαιο ότι ένας αστυνομικός συντάκτης δεν χρειάζεται να είναι αστυνομικός, ώστε να γράψει για ένα αστυνομικό έγκλημα. Ένας πολιτικός συντάκτης δεν χρειάζεται να είναι πολιτικός, για να γράψει μια κριτική στην κυβέρνηση.

Ένας συντάκτης, όμως, ταξιδιωτικού ρεπορτάζ δεν γίνεται να μην είναι ταξιδιώτης. Δεν γίνεται να μη λατρεύει τα ταξίδια. Δεν γίνεται να μην έχει χαθεί σε στενά σοκάκια αγορών. Δεν γίνεται να μην έχει κινδυνέψει σε κακόφημα στέκια και δρόμους. Δεν γίνεται να μην του έχουν κλειδώσει τα ρούχα σε ένα δωμάτιο, επειδή δεν είχε να πληρώσει. Δεν γίνεται να μην έχει χάσει μια πτήση, επειδή ξελογιάστηκε σε ένα μπαρ ενός τροπικού νησιού.

Αν ο ταξιδιωτικός συντάκτης δεν τα έχει όλα αυτά, πρέπει να σταματήσει να γράφει για το ρεπορτάζ. Ο ταξιδιωτικός συντάκτης έχει προσωπική γνώμη και άποψη, αλλά την κρατάει για τον εαυτό του. Κατά κύριο λόγο γράφει για τους άλλους και προσπαθεί να τους κάνει να ταξιδέψουν μέσα από τα μάτια του, την πένα, τη φωτογραφία ή το φιλμ. Δυστυχώς διαπιστώνω όλο και περισσότερο ότι στην Ελλάδα ο κάθε χαβαλές βαφτίζεται ταξιδιωτικός συντάκτης ή φωτορεπόρτερ. Πολύ πιθανόν να έχουν περάσει και από εμάς τέτοιοι άνθρωποι που θεωρούν ότι είναι πάνω από τον κόσμο και η άποψή τους είναι πάνω από την κοινή γνώμη και τον μέσο όρο του απλού ταξιδιώτη.

Θα σας παρακαλούσα, σε αυτή τη νέα σεζόν που ξεκινάμε και πάλι μαζί, να είσαστε ιδιαίτερα σκληροί και αυστηροί στην κριτική σας για εμένα και το περιοδικό μου. Θέλω να μου λέτε όλα τα κακώς κείμενα που πέφτουν στην αντίληψή σας και προσβάλλουν την αισθητική και την ταξιδιωτική προσωπικότητά σας.

Villas for rent

Μέχρι εδώ ήταν. Το μηχάνημα ετοιμάζεται να γράψει «τιλτ»1. Η ενέργεια στο χαμηλότερο σημείο της. Για να σας πω την αλήθεια, δεν το παρατηρώ μόνο σε μένα αλλά και σε όλους τους άλλους που βρίσκονται γύρω μου. Έχω πιάσει άπειρο κόσμο να σβήνει μέρες από το ημερολόγιο• σαν να είναι φυλακισμένοι. Άλλους τόσους να τις μετράνε σαν να πλησιάζει το τέλος της στρατιωτικής θητείας. Όλοι οι άνθρωποι, όσο σκληρά και αν δουλεύουν, βάζουν ένα όριο. Εμείς στο περιοδικό ορίσαμε την «απελευθέρωσή» μας για την 1η του Αυγούστου. Μερικές φορές σκέφτομαι να τους κάνω κανένα χουνέρι και να τους πω ότι οι διακοπές μετατίθενται για μία βδομάδα μετά… Είναι σίγουρο ότι θα τραγουδήσω το «Μόνος ή Μάνος»2.

Έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Το θέμα όμως είναι πού πάμε φέτος. Χωρίς δεύτερη σκέψη, θα σας απαντήσω Ελλάδα και πάλι Ελλάδα. Ο μοναδικός λόγος για να φύγεις από τη χώρα το καλοκαίρι είναι μόνο αν έχεις παιδιά και θέλεις να δεις κάποιες μακρινές γωνιές της γης (π.χ. Ν. Αφρική) ή, διαφορετικά, αν είσαι λάτρης της περιπέτειας και θέλεις να κάνεις ένα ταξίδι ζωής (π.χ. Αλάσκα, Περού ή Λατινική Αμερική). Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυτή την ανάγκη την έχουν αντιληφθεί πολύ καλά και όλοι αυτοί που ασχολούνται με τον τουρισμό. Γι’ αυτό, χτυπάνε τις τιμές, ειδικά τον Αύγουστο. Θα σας περιγράψω την προσωπική μου εμπειρία για να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ.

Φέτος σκέφτηκα να ταξιδέψω, από την 1η Αυγούστου έως και τις 20, στην Αμερική και, συγκεκριμένα, να πάω αεροπορικώς μέχρι το Λας Βέγκας, από εκεί στο Σαν Φρανσίσκο και μετά οδικώς από την παραλιακή λεωφόρο να καταλήξω με μικρές στάσεις στο Λος Άντζελες και, ίσως, στη Χαβάη. Ξεκίνησα, λοιπόν, να οργανώνω το ταξίδι μου. Το Bellagio είναι ένα από τα ακριβότερα ξενοδοχεία πολυτελείας σε όλο τον κόσμο. Την τιμή της σουίτας στο penthouse την βρήκα στα 500 δολ., ενώ το δίκλινο στα 120. Στο ξενοδοχείο Rich, στο Λος Άντζελες, η τιμή του απλού δωματίου ανερχόταν στα 180 δολ. Λίγο φθηνότερο ήταν το Hyatt Regency. Μιλάμε για high season σε ένα από τα πιο ακριβά μέρη όλης της γης. Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες, αλλά το ταξίδι θα μου κόστιζε πολύ λιγότερο αν επέλεγα να περάσω 20 ημέρες σε ένα ξενοδοχείο 3 αστέρων σε ένα από τα in μέρη της χώρας μας. Επειδή φοβόμουν να βάλω το γιο μου σε μια τέτοια περιπέτεια και επειδή είναι σίγουρο πως αν το παιδί σου δεν περνάει καλά, εσύ σίγουρα περνάς χειρότερα, αποφάσισα να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο κάποια άλλη στιγμή της ζωής μου.

Σαν όλους, λοιπόν, ξεκίνησα κι εγώ την έρευνά μου την τελευταία στιγμή. Κανένας όμως δεν με προειδοποίησε ότι εδώ μιλάμε για παράκρουση. Για μία σουίτα 50 τετραγωνικών σε ένα 5* ξενοδοχείο της Χαλκιδικής μου ζήτησαν €580. Σε ένα άλλο, επίσης 5*, στην Κω, ένα δωμάτιο 48 τ.μ., με ιδιωτική πισίνα 15 μ. κόστιζε €900. Σε ένα high class 5άστερο στην Κεφαλονιά, έπρεπε να δώσω το ποσό των €700 για ένα deluxe δωμάτιο.

Σκέφτομαι, λοιπόν, δύο τινά πρέπει να συμβαίνουν• ή οι Αμερικάνοι ξενοδόχοι είναι ηλίθιοι ή οι ντόπιοι επιχειρηματίες του τουρισμού αισχροκερδούν εις βάρος του Έλληνα, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη του για διακοπές μέσα στον Αύγουστο. Θα σου απαντήσει κάποιος εύστοχα ότι ζούμε σε καπιταλιστική κοινωνία και το δωμάτιο αν θέλεις το πληρώνεις. Αν δεν θέλεις ψάξε να βρεις κάπου αλλού με λιγότερα χρήματα. Πιστεύω ότι αυτό που μας λείπει είναι η έρευνα και η γνώση. Αυτά που συμβαίνουν σε άλλες χώρες του κόσμου εμείς τα αντιλαμβανόμαστε μετά από μια δεκαετία.

Μέσα στην απελπισία μου και γνωρίζοντας τι σημαίνει ενοικιαζόμενες βίλες στον κόσμο, για πλάκα «χτύπησα» στο google «villas for rent in Greece». Ούτε εγώ πίστευα τι διαμάντια ανακάλυψα, αν και τελευταία στιγμή έκλεισα μία, στην Κεφαλονιά, 4 δωματίων με σαλόνι, με 2 τουαλέτες, με την καθαριότητα και όλα τα facilities πληρωμένα και με ιδιωτική πισίνα στο ποσό των €200 ημερησίως. Δεν είχα ιδέα ότι νοικιάζονται με τέτοια ποσά βίλες στη χώρα μας. Σκεφτείτε το• μαζεύεστε 3 οικογένειες ή μια παρέα από 8 έως 10 άτομα και σας έρχεται η διαμονή το πολύ €40 την ημέρα. Και όχι μόνον αυτό, έχετε την ανεξαρτησία σας, δεν είσαστε μέρος της μάζας και εξασφαλίζετε όλα αυτές τις παροχές που εσείς επιλέγετε να πληρώσετε για το είδος των διακοπών που χρειάζεστε. Κάντε τον κόπο να ψάξετε και θα με θυμηθείτε.

Τώρα, αν δεν έχετε διάθεση και βαριέστε, τους επόμενους μήνες θα υπάρχει στο ICONS μια σούπερ έρευνα για το πώς μπορείτε να νοικιάσετε βίλα στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο εξασφαλίζοντας εξαιρετικές τιμές και πολύ καλές υπηρεσίες. Γιατί, όπως έχω πει επανειλημμένως, το ταξίδι είναι ένα όνειρο που δεν πρέπει να είναι ακριβό.

1. Τιλτ είναι η λέξη που αναγράφεται στα φλιπεράκια και σημαίνει το τέλος του παιχνιδιού.
2. «Μόνος ή Μάνος» είναι η γνωστή διαφήμιση του ταξιδιωτικού πρακτορείου Μάνος στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ

Μόλις γυρίσαμε από το νησί του ήλιου, τη Ρόδο, όπου είχαμε πάει με τους συνεργάτες μου για το Rodos Magazine - έναν από τους ταξιδιωτικούς οδηγούς lifestyle που εκδίδουμε σχεδόν κάθε μήνα. Ο τόπος θεωρείται ναυαρχίδα του ελληνικού τουρισμού και οι επιχειρηματίες του είναι αναμφισβήτητα από τους πιο έμπειρους. Άλλωστε, μαζί με την Κέρκυρα και την Κρήτη συγκαταλέγεται στις περιοχές που αναπτύχθηκαν πρώτες τουριστικά στη χώρα μας.

Είχα πολύ σημαντικές συζητήσεις με ξενοδόχους, εστιάτορες και εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης, με σκοπό να μπορέσω να καταλάβω τι ακριβώς πάει στραβά και κάθε χρόνο μας επισκέπτονται όλο και λιγότεροι τουρίστες. Άκουσα ενδιαφέρουσες απόψεις για την ακρίβεια, τις απεργίες της Ολυμπιακής, τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και το μαύρο χρήμα, για το νοθευμένο ελαιόλαδο που χρησιμοποιούν οι απατεώνες ταβερνιάρηδες και άλλα πολλά. Αν έμενα μόνο σε αυτά, θα είχα μια εικόνα για το τι πάει στραβά, ωστόσο θα μου έλειπε αυτό που λέμε προσωπική γνώμη. Βγήκα, λοιπόν, έξω από την πόλη και έκανα δεκάδες χιλιόμετρα, «όργωσα» το νησί προκειμένου να ανακαλύψω τις κρυφές γωνιές του και να δώσω σε όλους εσάς ένα περιοδικό που θα σας βοηθήσει στις διακοπές σας.

Τι μου έμεινε, όμως, από αυτή την εμπειρία; Όσο και να σας φαίνεται απίστευτο, στη Ρόδο δεν υπάρχουν πινακίδες. Για να τη γυρίσεις, να βγεις και να μπεις στην πρωτεύουσά της, πρέπει να είσαι κυριολεκτικά… μάντης. Δεν ξέρω πώς τα κατάφεραν και γιατί, αλλά το «υπέροχο» οδικό δίκτυο του νησιού δεν διαθέτει ούτε μία ταμπέλα. Και καλά, αν είσαι Έλληνας, κάποιον χριστιανό θα βρεις για να ρωτήσεις. Αν είσαι ξένος, τι γίνεται; Ή θα πρέπει να κυκλοφορείς με GPS ή να κάνεις το σταυρό σου και να υποθέσεις ότι αφού όλη η Ρόδος είναι όμορφη, όπου και να σε βγάλει ο δρόμος καλά θα είναι! Θέλεις παραλία; Θέλεις χωριό; Θέλεις αρχαία; Κάτι αξιόλογο θα υπάρχει.
Το πρώτο βράδυ που έφτασα, έφαγα σε ένα εστιατόριο που θεωρείται από τα πιο τουριστικά της Παλιάς Πόλης, το οποίο μάλιστα ανήκει σε έναν αρχισυνδικαλιστή του νησιού. Υπέθεσα ότι, εξαιτίας της ιδιότητάς του, θα είναι άνθρωπος που ενδιαφέρεται περισσότερο από τους υπόλοιπους για την ποιότητα των υπηρεσιών. Λάθος. Το φαγητό δεν ήταν απλά κακό, ήταν αισχρό. Σχεδόν τα μισά από αυτά που παραγγείλαμε τα αφήσαμε στο τραπέζι. Έφυγα βρίζοντας και σιχτιρίζοντας. Λίγες μέρες μετά, άκουσα την είδηση για έναν εστιάτορα στη Ρόδο που χρέωσε σε μια παρέα Εγγλέζων μία πιατέλα με ψαρικά €600. Δηλαδή, αυτός που έκλεψε τους τουρίστες θα απολογηθεί σε εκείνον, στο μαγαζί του οποίου εγώ έφαγα τη… χλαπάτσα του αιώνα! Προσέξτε, θα του επιβληθεί ένα πρόστιμο μερικών εκατοντάδων ευρώ και θα του βάλουν λουκέτο για 10 ημέρες τον Οκτώβριο. Με λίγα λόγια, ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα συνεχίσει να κλέβει τους ταξιδιώτες όλο το καλοκαίρι.

Θα μπορούσα να σας γράψω δεκάδες ακόμα τέτοια παραδείγματα για τη Ρόδο, αλλά δυστυχώς δεν θα έφτανε μόνο ένα editorial. Ναι κύριοι, φταίνε για τα κακά χάλια του τουρισμού και η ακρίβεια και η Ολυμπιακή και ο λάθος προσανατολισμός των Ελλήνων επιχειρηματιών και άλλα πολλά. Πάνω απ’ όλα, ευθύνεται ο κακός επαγγελματίας που δυστυχώς είναι ανάμεσά μας. Όλοι καλύπτουμε τους πάντες, γιατί απλά θέλουμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Αν δεν αποφασίσουμε να πάμε κόντρα στα συμφέροντά μας και να αποκαλύψουμε τους τυχοδιώχτες που βρίσκονται δίπλα μας, δυστυχώς όλο και λιγότεροι θα έρχονται για διακοπές στην πατρίδα μας.

Οι βάρβαροι θα μας σώσουν…

Έτος 1995. Ταξιδεύω στη Νέα Υόρκη για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Εκείνη την εποχή δεν είχα χρήματα όχι για ξενοδοχείο, ούτε καν για ένα καλό εστιατόριο. Με φιλοξενούν ο Μανώλης και η Βαρβάρα, που ζούσαν εκεί τα τελευταία 10 χρόνια.

Η εμπειρία, όπως καταλαβαίνετε, τρομερή. Ρουφούσα τις εικόνες με απίστευτο ρυθμό. Πρέπει να έκανα τουλάχιστον 10 χλμ. με τα πόδια για να προλάβω να δω όσο περισσότερα μπορούσα. Για να βγάλω όμως την υποχρέωση της φιλοξενίας στους φίλους μου, σκέφτηκα να τους κάνω το τραπέζι. Πηγαίνουμε, λοιπόν, μαζί με τη Βαρβάρα σε ένα τεράστιο shopping mall για να με βοηθήσει στα ψώνια.

Εγώ τότε όλα αυτά τα θεωρούσα υπανάπτυκτα στερεότυπα του καταναλωτισμού και του καπιταλισμού. Κυριολεκτικά χάζεψα. Πριν καλά καλά συνέλθω, μπαίνουμε στο σουπερμάρκετ. Συνηθισμένος από την Ελλάδα, δίχως να ψάχνω ιδιαίτερα, απλώνω το χέρι μου να πάρω μία κρέμα γάλακτος. Ακόμα ηχεί στ’ αυτιά μου η στριγγλιά της Βαρβάρας: «Άσ’ το κάτω αυτό, είναι κλέφτες και τους μποϊκοτάρει όλη η Αμερική». Πέφτει το μάτι μου σε ένα κουτί μπισκότα που δεν κυκλοφορούσαν ακόμα τότε στη χώρα μας και ακούω: «Τρελάθηκες; Είναι 10 σεντς πιο ακριβά από τις υπόλοιπες φίρμες. Πάρε το άλλο κουτί από δίπλα». Για να μη σας κουράζω, η φίλη μου ήταν ενημερωμένη για όλα τα προϊόντα• αν ήταν ακριβά ή φθηνά, αν οι εταιρείες πουλούσαν με υπερκέρδη, αν οι προσφορές ήταν πλασματικές, αν η βενζίνη ήταν νοθευμένη.

Εδώ και δεκαετίες οι Αμερικάνοι έχουν αναπτύξει σε τέτοιον βαθμό την καταναλωτική τους συνείδηση, που όποιος επιχειρηματίας τολμήσει να τους κοροϊδέψει την επόμενη στιγμή ακριβώς θα δεχτεί την οργή και την αγανάκτησή τους.

Όλα αυτά τα αναφέρω γιατί μου έκανε τρομερή εντύπωση που κάποιοι έμαθαν πρόσφατα ότι πολλά ελληνικά αγαθά πωλούνται πιο φθηνά στην Ευρώπη και την Αμερική. Είναι απλό. Ο Έλληνας επιχειρηματίας, όπως και ο Έλληνας πολίτης, στο εξωτερικό γίνεται ο πιο νομοταγής και φιλήσυχος άνθρωπος του κόσμου. Για να τολμήσει ο οποιοσδήποτε να αισχροκερδίσει εις βάρος π.χ. του Γερμανού! Θα βρεθεί σιδηροδέσμιος από την εκάστοτε επιτροπή εμπορίου και ανταγωνισμού. Δυστυχώς, κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι τα μονοπώλια ισχύουν ακόμα στην Ελλάδα του 2008.

Αλλά, μην πάτε μακριά. Στην ίδια μας τη χώρα ακόμα και σήμερα κάποιοι πονηροί μεγαλοξενοδόχοι δίνουν πιο ακριβά τα δωμάτια στους Έλληνες απ’ ό,τι στους ξένους. Ποντάρουν, βλέπετε, στην άγνοιά τους. Παίρνω τηλέφωνο σε γνωστό ξενοδοχείο της Σαντορίνης για να κάνω κράτηση για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος και η υπεύθυνη μου λέει ότι το κόστος είναι €240. «Μα, στο www.expedia.com γράφετε €190. Ποια είναι η διαφορά;» τη ρωτάω. Η κοπέλα έπαθε 8 εγκεφαλικά. Τι να μου έλεγε; Ότι στους βλάκες πουλάμε πιο ακριβά; Βρήκε μία δικαιολογία του τύπου ότι τα δωμάτια που παρουσιάζονται στο site είναι για τους ξένους που δεν πολυενδιαφέρονται για τη θέα. Τέτοιες μπούρδες άκουσα.

Για να πω, όμως, την αλήθεια, δεν με εκνευρίζουν μόνο αυτοί που αισχροκερδούν. Μου τη δίνουν και οι τύποι που είναι μια ζωή στην κριτική του καφενέ. Που θέλουν και να έχουν το τελευταίο μοντέλο κινητού και να αλλάζουν αυτοκίνητο κάθε 3 χρόνια και να φοράνε blue jean των €250 και να φτιάχνουν τα νυχάκια τους στη μανικιουρίστα και να πουλάνε τρελά χαϊλίκια τα Σαββατοκύριακα στα νησιά. Δηλαδή, με άλλα λόγια, θέλουν να περνάνε ζωή χαρισάμενη με δανεικά και μετά να παραπονιούνται ότι τους υπερχρεώνουν οι τράπεζες.

Έρχεται καλοκαίρι, και πρέπει να γίνουμε όλοι πιο υπεύθυνοι. Πρέπει επιτέλους να αποκτήσουμε καταναλωτική συνείδηση και να μποϊκοτάρουμε όλους εκείνους που πιστεύουμε ότι μας εξαπατούν. Μη μένετε στα λόγια. Περάστε στα έργα και τις πράξεις. Οργανωθείτε και αντιδράστε. Μην τα περιμένετε όλα από τους άλλους!

Μαθητευόμενοι ταξιδιώτες

Κουτσοί-στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα λέει ο σοφός λαός. Ξαφνικά, όλοι τους ανακάλυψαν την κρυφή γοητεία του ταξιδιού. Όποια εφημερίδα και περιοδικό και αν ανοίξετε θα βρείτε οπωσδήποτε μία σούπερ προσφορά μέσα. Σου λέει, καλοκαίρι έρχεται, να ενημερωθεί θέλει ο κόσμος και να οργανώσει τις διακοπές του. Ας βάλουμε, λοιπόν, έναν «γιαλαντζί» ταξιδιωτικό οδηγό μπας και «τσιμπήσουμε» κανέναν πελάτη και κοροϊδέψουμε τους αφελείς Έλληνες.

Τι κάνουν οι απίθανοι; Ξεσκονίζουν εγκυκλοπαίδειες της δεκαετίας του ’80, κατεβάζουν από το internet ένα σωρό ανούσιες πληροφορίες, αρπάζουν κείμενα από το Icons και κανά δυο άλλα σοβαρά έντυπα και… έτοιμη η συνταγή. Το τι ασυναρτησίες και γελοιότητες έχουν γραφτεί τους τελευταίους μήνες σε περιθωριακά και μη έντυπα, δεν λέγεται. «οι Αιγύπτιοι πίνουν τον καφέ τους με ρίγανη, το γνωστό κάρδαμο», «ο περίφημος πήλινος στρατός του Σιάμ δεσπόζει δίπλα στο Σινικό Τείχος», «η Παλμύρα της Συρίας απέχει 80 χλμ. από τη Δαμασκό», «η πέτρα της Ιορδανίας είναι έργο αρχαίων Ελλήνων μηχανικών, γι’ αυτό έχει ο ναός αρχαιοελληνικό στυλ» κ.ά. Και φανταστείτε ότι το καλοκαίρι είναι μπροστά μας...

Θα πρέπει να καταλάβουν κάποιοι ότι το όνειρο του καθενός για περιπέτεια, ξεκούραση, ανεμελιά και λίγο τυχοδιωκτισμό, δεν είναι απλή ιστορία για να παίζουν. Θέλετε να κάνετε ένα έντυπο για ταξίδια; Να αντιγράψετε το Icons ή οποιοδήποτε άλλο περιοδικό; Κάντε το. Δεν έχω κανένα πρόβλημα. Απλά, φροντίστε να ξεκουνηθείτε από τις καρέκλες σας, να πάτε σε δέκα μέρη εκτός από Μύκονο και Dubai, και τότε θ’ αρχίσετε να μπαίνετε στο νόημα για το πώς πρέπει να το στήσετε. Γιατί όλη η ιστορία είναι στη φιλοσοφία και τον τρόπο ζωής και σκέψης. Δεν φτάνουν μόνο τα χρήματα και οι εύκολες λύσεις.

Επειδή, όμως, σας σκέφτομαι και σας καταλαβαίνω, σημειώστε μερικές οδηγίες προς ναυτιλλομένους για να φτιάξετε και εσείς ένα έντυπο σαν το δικό μας ή περίπου σαν κι αυτό:
1. Βρείτε έναν διευθυντή και εκδότη που να είναι «πυροβολημένος» και τυχοδιώχτης, με «βεβαρημένο» παρελθόν στα ταξίδια, ο οποίος έχει επισκεφθεί non stop τα τελευταία 20 από τα 38 χρόνια της ζωής του 80 χώρες, πάνω από 250 πόλεις και εκατοντάδες χωριά.
2. Οργανώστε μία ομάδα αρχισυντακτών και δημοσιογράφων που να κοιμούνται, να ξυπνάνε, να σκέφτονται, να ερωτεύονται, να αγαπάνε και να παθιάζονται μόνο με το «φεύγα» του μυαλού και το ταξίδι. Πείστε τους ότι υποφέρουν και ταλαιπωρούνται επειδή τους αρέσει και θέλουν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Εξηγήστε τους, επίσης, πως είναι ωραίο στα 25 τους να έχουν εμπειρίες ζωής (θετικές και αρνητικές).
3. Οργανώστε ένα εμπορικό τμήμα που να μπορεί να κάνει το απίθανο πιθανό, να πηγαίνει κόντρα στη νομοτέλεια του σύμπαντος και να πιστεύει στην ιδέα που θέλει το ταξίδι τρόπο ζωής.
4. Βρείτε και άλλους 20 τρελαμένους για να τσακώνονται, να ανέχονται και να βοηθάνε όλους τους παραπάνω ώστε να προκαλέσετε ρήξη, αντίδραση, σύνθεση. Τότε θα έχετε τα συστατικά που χρειάζεστε για να δημιουργήσετε ένα εκρηκτικό μείγμα, το οποίο θα σας βάλει στο παιχνίδι των ταξιδιωτικών εκδόσεων.

Εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία σε όποιον συγκεντρώσει όλα αυτά τα στοιχεία, που εμένα τουλάχιστον με βοήθησαν να κάνω το Icons τη «Βίβλο του ταξιδιού στην Ελλάδα». Όσο για τους υπόλοιπους, αντιγραφές, απομιμήσεις και κακέκτυπα, τους παραδίδω στην ετυμηγορία των αναγνωστών. Άλλωστε, στη ζωή όλοι κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος.

Αλλάξτε τα όλα!

«Θα είναι μεγάλη επιτυχία να έχουμε και φέτος τον ίδιο αριθμό επισκεπτών με πέρσι». Η δήλωση αυτή ανήκει στον υπουργό Τουρισμού, κύριο Άρη Σπηλιωτόπουλο, έναν νέο, μοντέρνο και έξυπνο άνθρωπο που ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έθεσε επικεφαλής της βαριάς «βιομηχανίας» της Ελλάδας.

Για να σας πω την αλήθεια, η συγκεκριμένη επιλογή αρχικά με γέμισε με ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο όσον αφορά στην τουριστική ανάπτυξη της χώρας μας. Ωστόσο, από τα παραπάνω λόγια αποδεικνύεται ότι δυστυχώς ο υπουργός δεν γνωρίζει πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα, καθώς επίσης ότι γενικότερα υπάρχει μεγάλη ασχετοσύνη στον νευραλγικό αυτό τομέα.

Κύριε Σπηλιωτόπουλε, με βάση ποια στοιχεία εκτιμάτε ότι θα έρθουν στη χώρα μας οι ίδιοι επισκέπτες με πέρσι; Η κυρία Πετραλιά, η προκάτοχός σας, υποστήριξε ότι το 2007 παρουσιάστηκε αύξηση του τουριστικού ρεύματος κατά 17%, όμως αποδείχθηκε περίτρανα -σύμφωνα με μαρτυρίες των επαγγελματιών- ότι ο αριθμός αυτός απείχε έτη φωτός από την αλήθεια. Και ξέρετε, αγαπητοί φίλοι, γιατί γίνεται αυτό; Διότι πολύ απλά, δεν διαθέτουμε μηχανισμούς για τον υπολογισμό των αφίξεων και του αριθμού των ανθρώπων που έρχονται για διακοπές. Δηλαδή, οι Αλβανοί που μπαινοβγαίνουν, οι Βούλγαροι, οι Ρωσίδες οικιακές βοηθοί, οι λαθρομετανάστες, οι Έλληνες της διασποράς, όλοι τοποθετούνται στο ίδιο «τσουβάλι» και τους μετράμε ως τουρίστες. Η απόλυτη ξεφτίλα.

Δεν έχουμε τη δυνατότητα να ξέρουμε πόσοι άνθρωποι επισκέπτονται τα νησιά μας -και όχι μόνο!- και για ποιους λόγους. Δεν μπορούμε να καταγράψουμε τις αδυναμίες και τα παράπονά τους. Δεν έχουμε τρόπο ούτε ελεγκτικό μηχανισμό για να περιορίσουμε τους κακούς επαγγελματίες στον τουρισμό.

Με άλλα λόγια, είμαστε πιο πίσω ακόμη και από την Τανζανία σε αυτό τον τομέα. Θέλετε αποδείξεις; Ταξίδεψα στην Ελβετία, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Τουρκία, την Ισπανία και την Ιταλία. Δεν είδα πουθενά καμπάνια του ΕΟΤ. Παντού πρωταγωνιστούσαν η Τουρκία, η Κύπρος, η Κροατία, ακόμη και το Βελιγράδι. Εμείς, απλά δεν ήμασταν εκεί.
Θα μου απαντήσετε ίσως ότι ζούμε στην εποχή του internet, οπότε όποιος ξένος θέλει να πάρει πληροφορίες για την Ελλάδα μπορεί απλά να μπει στην ιστοσελίδα του υπουργείου Τουρισμού. Σας καλώ να την επισκεφθείτε. Θα δείτε ένα site της δεκαετίας του '80• παρωχημένο, χωρίς ενημέρωση, στο οποίο παρουσιάζεται η διαίρεση της Ελλάδας σε γεωγραφικές περιφέρειες. Όσο για το Αιγαίο; «Αντιπροσωπεύεται» από δεκάδες φωτογραφίες των νησιών, ατάκτως ερριμένες. Οργάνωση μηδενική. Ταξιδιωτική συνείδηση στο ναδίρ.

Κάντε τον κόπο να μπείτε στην ιστοσελίδα του Κυπριακού Οργανισμού Τουρισμού (www.cyprustourist.com) και θα δείτε τη διαφορά. Αν δε μπείτε στο site του Τούρκικου Οργανισμού Τουρισμού (www.tourismturkey.org), θα νομίσετε ότι βρίσκεστε στη... Χαβάη. Οι γείτονές μας αναδεικνύουν τη χώρα τους με φοβερά γραφικά και τρομερές αναλύσεις. Συγνώμη, η Ελλάδα έχει λιγότερες ομορφιές από την Κύπρο και την Τουρκία; Η Ελλάδα δεν δαπανά χρήματα για την τουριστική προβολή της; Η Ελλάδα δεν διαθέτει στελέχη με σπουδές στο marketing και τη διαφήμιση;

Ωραίες είναι οι δημόσιες σχέσεις και οι ομιλίες κύριε Σπηλιωτόπουλε, αλλά λίγο με νοιάζουν. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αν ενδιαφέρεστε πραγματικά για τον τουρισμό μας πρέπει να κάνετε μια μεγάλη «επανάσταση». Αλλάξτε τα όλα. Αν, βέβαια, θέλετε να σας θυμούνται ως έναν πετυχημένο υπουργό και όχι ως έναν απλό «τουρίστα» του εν λόγω υπουργείου...

Γιατί κάνουμε την πάπια;

Φεβρουάριος και Μάρτιος. Παραδοσιακά, αυτοί οι μήνες είναι η χαρά των απανταχού ταξιδιωτών. Τη συγκεκριμένη περίοδο όλες οι αεροπορικές εταιρείες και σχεδόν κάθε ξενοδοχείο κάνουν εκπτώσεις και φοβερές προσφορές.

Άδραξα, λοιπόν, την ευκαιρία και μέσα σε 30 μέρες επισκέφθηκα δύο ευρωπαϊκές πόλεις και μία ελληνική. τη Γενεύη, το Άμστερνταμ και την Ξάνθη. Τις εμπειρίες μου από τις δύο τελευταίες θα τις διαβάσετε στο περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας. Τη Γενεύη τη «φυλάω» για αργότερα.

Θέλω να σας μιλήσω για υπηρεσίες. Στην Ελλάδα όλο γκρινιάζουμε ότι υστερούμε σε αυτό τον τομέα, ότι όλοι μας κοροϊδεύουν και, γενικώς, ενδιαφέρονται για το πώς θ’ αρπάξουν τα χρήματά μας. Σας πληροφορώ ότι το ίδιο ακριβώς, και σε μεγαλύτερο βαθμό, συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Στη Γενεύη, μία από τις πλουσιότερες πόλεις του κόσμου, με πανάκριβη ζωή και μεγαλοαστούς κατοίκους, μου συνέβησαν τα ακόλουθα:
Μεσημεριανό στο Westin - πρώην Four Season, απέναντι από το περίφημο σιντριβάνι, ένα από τα ακριβότερα εστιατόρια της πόλης. Περιβάλλον εντυπωσιακό, θέα μοναδική. Παραγγέλνω ένα πρώτο πιάτο, ένα κυρίως, μία μερίδα πατάτες, μπρουσκετάκια και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Μετά από 20 λεπτά τουλάχιστον, έρχεται ο σερβιτόρος και με ρωτάει τι ακριβώς έχω παραγγείλει. Του τα ξαναλέω, και μετά από 5 λεπτά επιστρέφει φέρνοντας μόνο το κυρίως και το πρώτο πιάτο. Του εξηγώ ότι έπρεπε να είχαν φτάσει στο τραπέζι μου πρώτα το κρασί, τα μπρουσκετάκια και οι πατάτες, αλλά δεν «ιδρώνει το αυτί του». τα φέρνει μετά από άλλα 15 λεπτά. Φυσικά, του είπα ότι είχα ολοκληρώσει το γεύμα μου. Με έβρισε στα γαλλικά και έφυγε.

Bar Arthur. Ένα από τα πιο chic σημεία συνάντησης των ντόπιων. Ζητάω από τον barman ένα ουίσκι Jameson και ο «άρχοντας» τι κάνει; Μου το δίνει μαζί με τα φιστίκια που είχαν αφήσει οι προηγούμενοι!

Μεσημεριανό κυριακάτικο brunch στον δεύτερο όροφο του Hilton. Έρχεται ο σερβιτόρος για να πάρει την παραγγελία του κρασιού. Ούτε λέξη αγγλικά ή γαλλικά. Συνεννοούμαστε μέσω νοημάτων. Απ’ ό,τι κατάλαβα, πρέπει να ήταν Βούλγαρος ή Ουκρανός. Τελικά, τα βρήκαμε με την πανάρχαια γλώσσα του σώματος. Ανάλογα ευτράπελα συνάντησα και στο Άμστερνταμ, την πρωτεύουσα μίας από τις πιο ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες, και μάλιστα σε μαγαζιά που βρίσκονται σε περιοχές με καλή φήμη.

Όσα συμβαίνουν στα δήθεν καλά ξενοδοχεία, εστιατόρια και bars της Ευρώπης είναι για γέλια και για κλάματα. Φαίνεται πως οι υπεύθυνοί τους, προσπαθώντας να αυξήσουν τα κέρδη τους, προσλαμβάνουν όποιον να ΄ναι. Ειδικά, μάλιστα, αν είσαι τουρίστας, σε πολλές περιπτώσεις η συμπεριφορά του προσωπικού είναι αισχρή.

Ξέρετε, εμείς οι Έλληνες κάνουμε τους καμπόσους και τους μάγκες στη χώρα μας, δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας, αλλά όταν πηγαίνουμε στο εξωτερικό κατά έναν περίεργο τρόπο κλείνουμε τα μάτια στις λαμογιές και, όχι μόνο δεν αντιδρούμε, αλλά κάνουμε και την πάπια (συμπεριλαμβανομένου και εμού του ιδίου). Εγώ, σε πολλές περιπτώσεις έχω αλλάξει άποψη για τις υπηρεσίες στην Ελλάδα, αλλά και τακτική όταν βρίσκομαι στην Ευρώπη. αν μου φαίνεται κάτι στραβό, έχω αποφασίσει να κάνω φασαρία, ακόμα και να μην πληρώσω.

Να μην ξεχάσω να σας πω ότι και η Γενεύη και το Άμστερνταμ είναι υπέροχες πόλεις, που σίγουρα αξίζει να επισκεφθείτε -αν δεν το έχετε ήδη κάνει- κάποιο weekend. Αλλά από υπηρεσίες…

Το έξυπνο πουλί…

Μια χαρά τα καταφέρατε. Βλέπω εδώ, από τα στοιχεία του Ελευθέριος Βενιζέλος, ότι φέτος τα Χριστούγεννα σπάσατε όλα τα ρεκόρ: Ευρώπη, εξωτικά μέρη, Αμερική, Μέση Ανατολή, Κύπρος, Τουρκία κ.α. Απ’ ό,τι κατάλαβα, μάλλον οι προσευχές μου εισακούστηκαν και αποφασίσατε τις γιορτές να ξεκουραστείτε και να χαλαρώσετε «σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη». Και, για να σας πω την αλήθεια, πράξατε άριστα. Διαπίστωσα ιδίοις όμμασι ότι τέτοιες μέρες τα τουριστικά μέρη της χώρας μας «μπουκώνουν» τόσο πολύ, που με τον τρόπο τους «διώχνουν» όλους εκείνους που θέλουν να τα τιμήσουν.

Κάποιοι λένε ότι όσοι αποφασίζουν να βρεθούν εκτός της χώρας για να περάσουν τις διακοπές τους πληρώνουν λιγότερα χρήματα. Δήθεν ότι η Ελλάδα είναι πιο ακριβή και το Σάλτσμπουργκ πιο φθηνό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία! Μάλιστα, κάποιοι ανεγκέφαλοι ιδιοκτήτες ταξιδιωτικών γραφείων θέλουν να πείσουν τον κόσμο ότι αν ταξιδέψει στην Ευρώπη θα κάνει και οικονομία.

Επειδή το έψαξα, σας λέω ότι για να πάνε στην Αυστρία δύο γονείς με τα δύο παιδιά τους χρειάζονται σχεδόν €2.500 μόνο για 4 διανυκτερεύσεις και αεροπορικά. Προσθέστε κάποιες εκδρομές και το φαγητό, και θα φτάσετε στα €3.500. Για να καταλάβετε τη διαφορά, το ίδιο ταξίδι την off season περίοδο κοστίζει στη χειρότερη των περιπτώσεων €2.000 με όλα τα έξοδα πληρωμένα. Αυτά, για να μη μας δουλεύουν οι «ειδικοί». Να σας πω όμως κάτι; Ο Έλληνας θα το δαπανήσει αυτό το ποσό. Σου λέει, στην τελική θα δω και μια άλλη χώρα. Και έχει δίκιο. Όχι σαν και του λόγου μου, που ξόδεψα στο Πήλιο €340 την ημέρα για δήθεν σουίτα σε deluxe ξενώνα στην Πορταριά.

Μου αρέσει που το παίζω και expert στα ταξίδια. Έφαγα, σας πληροφορώ, τη φόλα του αιώνα. Την πάτησα σαν πρωτάρης. Είδα στο internet το συγκεκριμένο κατάλυμα, ωραίες φωτογραφίες, εξωτερική πισίνα που άχνιζε, φοβερό πρωινό με μπουφέ και σκέφτηκα «δεν μπορεί, θα τα αξίζει τα λεφτά του». Για να καταλάβετε, τις σακούλες σκουπιδιών τις άδειασαν την ημέρα της αναχώρησης. Ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς είχε μείνει εκεί δύο ημέρες για να… σιτέψει. Όσο για το πρωινό; Δεν είχαν ούτε γάλα με κορνφλέικς για τα παιδιά. Κάτι παλιοψημένα τοστ τρώγαμε και μια ομελέτα της κακιάς ώρας. Υπολογίστε: €340 επί 5 ημέρες ίσον €1.700. Κάτι οι βενζίνες, τα φαγητά και τα ποτά, φύγανε €2.500 για την Πορταριά και το Πήλιο. Δηλαδή, με άλλα λόγια, με κάποια σχετική οικονομία και άλλα €800 ισοφάριζα τη Βιέννη με διαμονή σε κεντρικό ξενοδοχείο 5*. Δυστυχώς, αυτά βλέπουν οι Έλληνες και αποφασίζουν να «ξενιτευτούν», για να πιάσουν, τουλάχιστον, τόπο και τα χρήματά τους.

Φροντίστε, λοιπόν, να ενημερώνεστε κάθε μήνα από το Icons και να κάνετε γρήγορα τις σωστές επιλογές. Να είστε σίγουροι ότι όπου και να διαλέξετε να πάτε, εντός ή εκτός της χώρας, θα περάσετε πολύ όμορφα αλλά και οικονομικά. Όχι σαν κάτι άλλους που το φυσάνε και δεν κρυώνει… Άλλωστε, όπως αναφέρεται και στον τίτλο, «το έξυπνο πουλί… από την τσέπη πιάνεται».

Λογική και ευαισθησία

Σάββατο μεσημέρι, και βρίσκομαι μαζί με τους φίλους μου στο Piazza Mela στην Κηφισιά. Ξέρετε, είναι η περίοδος που όλοι προσπαθούν να οργανώσουν τις διακοπές των Χριστουγέννων. Κατά έναν περίεργο τρόπο, τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες άρχισαν να «ανακαλύπτουν» την Ευρώπη. τα χωριά των Ελβετικών Άλπεων στη Βαυαρία, τις βουνοκορφές της Γαλλίας, τα chalets και τις pensions της Ιταλίας.

«Ήταν να πετάξω με τη Swissair για Ελβετία», μου λέει ένας φίλος, «αλλά τελικά έκλεισα με την Ολυμπιακή». Ξεκινάει μια κουβέντα για το αν μπορεί κάποιος να εμπιστευθεί τον εθνικό μας αερομεταφορέα για τις μετακινήσεις του. Μια ιστορία χιλιοειπωμένη για τα υπέρ και τα κατά της αεροπορικής εταιρείας που ενώνει την Αθήνα με όλες τις επαρχιακές πόλεις και τα νησιά της χώρας μας, αλλά και με στρατηγικά σημεία της υφηλίου, που έχουν μεγάλη σημασία για τους Έλληνες τόσο για συναισθηματικούς όσο και για εμπορικούς λόγους.

Το θέμα πάντα ήταν, είναι και θα είναι για πόσο ακόμα και αν πρέπει να «πληρώνει» καθένας από εμάς την ευαισθησία και τα συναισθήματα που έχει για την Ολυμπιακή Αεροπορία. Για πρώτη φορά στη ζωή μου πρότεινα στο φίλο μου, ο οποίος θα πήγαινε διακοπές με τα παιδιά του, να ακυρώσει τα εισιτήρια που είχε βγάλει. Του είπα να εμπιστευθεί μια άλλη εταιρεία για να φτάσει στον προορισμό του. Δυστυχώς, κατάφεραν μετά από πάρα πολλά χρόνια να μας «περάσουν» -σε εμένα προσωπικά, αλλά και σε χιλιάδες Έλληνες- ότι η Ολυμπιακή δεν είναι πλέον ασφαλής.

Κατάφεραν να «βγάλουν» προβληματική μία από τις πιο σημαντικές επιχειρήσεις της χώρας. Και δεν μιλάω για τις καθυστερήσεις και τις αναβολές πτήσεων. Δεν μιλάω για τις απεργίες και την έλλειψη προσωπικού. Μιλάω για το θέμα της ασφάλειας, καθώς παμπάλαια αεροσκάφη από διάφορα μέρη του κόσμου ενοικιάζονται και απλά βάφονται με τα χρώματα της ιστορικής εταιρείας. Οι άνθρωποι της τεχνικής βάσης της, από τους καλύτερους παγκοσμίως, κάνουν τα πάντα για να παραμένουν τα αεροπλάνα σε καλή κατάσταση και «αξιόμαχα». Έχω μάθει όμως στη ζωή μου ότι η μιζέρια, η ανικανότητα και η αδιαφορία oδηγούν, με μαθηματική ακρίβεια, στην καταστροφή.

Εύχομαι να μη γίνω μάντης κακών, αλλά εκτιμώ ότι, αργά ή γρήγορα, κάποιοι θα «φροντίσουν» να απαξιώσουν την Ολυμπιακή. Ελπίζω ότι οι εργαζόμενοί της δεν θα προχωρήσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις τις μέρες των εορτών. Όλα αυτά τα χρόνια, η επιχείρηση είχε μόνο έναν σύμμαχο. τον ελληνικό λαό. Ας μην κάνουν το λάθος να τον στρέψουν εναντίον τους. Κανέναν δεν συμφέρει να βάλει λουκέτο ο εθνικός μας αερομεταφορέας. Αυτοί που χαίρονται είναι μόνο όσοι θα καρπωθούν το μονοπώλιο αλλά και το σήμα της εταιρείας...

Φθινοπωρινές διακοπές

Τα περισσότερα ταξίδια στη ζωή μου τα έχω πραγματοποιήσει το δίμηνο Οκτωβρίου-Νοεμβρίου, αλλά και λίγο πριν από το καλοκαίρι, στο διάστημα Φεβρουαρίου-Μαρτίου.

Οι μυημένοι ταξιδιώτες γνωρίζουν καλά ότι εκείνες τις περιόδους οι αποδράσεις είναι πάμφθηνες. Οι αεροπορικές εταιρείες έχουν πληρότητα μέχρι 50% και τα ξενοδοχεία «κυνηγάνε με το τουφέκι» τα συνέδρια για να καλύψουν τα έξοδά τους. Γι' αυτόν το λόγο, στο τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας έχω προσπαθήσει να συμπεριλάβω όσο το δυνατόν περισσότερους προορισμούς, ώστε να διαλέξετε εκείνον της αρεσκείας σας.

Μιλάνο, Βερολίνο, Βουδαπέστη, Πράγα και Άμστερνταμ είναι αυτή την εποχή οι πρώτες επιλογές σας για την Ευρώπη. Εμείς ψάξαμε και βρήκαμε για εσάς ξενοδοχεία με τιμή δωματίου που ξεκινά από €70 την ημέρα. Για τους πιο «ψαγμένους», αλλά και γι' αυτούς που θέλουν να ξοδέψουν παραπάνω χρήματα, ανακαλύψαμε στα Highlands της Σκωτίας πύργους και κάστρα γεμάτα ιστορία και μύθους, που είναι έτοιμα να σας υποδεχθούν πλέον ως ανακαινισμένα luxury ξενοδοχεία.

Ένας άλλος ενδιαφέρων προορισμός, αν και λίγο παρεξηγημένος, είναι η Ελβετία. Κάποιοι ίσως έχουν την εντύπωση ότι σε αυτή τη χώρα τα μόνα που υπάρχουν είναι οι τράπεζες και τα ρολόγια. Εμείς ταξιδέψαμε στη Λωζάνη για να αποδείξουμε ακριβώς το αντίθετο.

Για τους ερωτευμένους προτείνω Παρίσι και για τους φανατικούς του αυθεντικού σαφάρι Τανζανία. Ως new entry έχουμε τη Ζανζιβάρη. Το σύμπλεγμα των νησιών στην αγκαλιά της Αφρικής, ακριβώς στην «πλάτη» της Τανζανίας, θα σας εκπλήξει. Όσοι -τώρα- από εσάς έχετε διάθεση για περιπέτεια, στην Ασία θα βρείτε ξενοδοχεία 5* με συμφέρουσες τιμές δωματίων.

Τα καλύτερα τα έχω φυλάξει για το τέλος, καθώς θα ήθελα να δώσετε ιδιαίτερη προσοχή σε δύο θέματα, που θεωρώ πως είναι τα πιο «δυνατά». Στη στήλη Proposals, προτείνω για όλους τους «ταξιδευτές των ονείρων» 19 τόπους που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθούν στη ζωή τους. Πρόκειται για ταξίδια βιωματικά. Στα περισσότερα από αυτά τα μέρη έχω πάει και ο ίδιος, έτσι μπορείτε να καταλάβετε ότι έχω σημαντικούς λόγους που σας παροτρύνω να φτάσετε μέχρι εκεί. Βγάλτε την ατζέντα σας, ανοίξτε το χάρτη και προσπαθήστε να βρεθείτε με το μυαλό σας σε αυτές τις γωνιές του κόσμου για να νιώσετε δονήσεις πολιτισμών, εικόνων, αντιλήψεων, φυλών και ανθρώπων.

Και αν όσα σας περιγράφω σας φαίνονται «βουνό», αν δεν είστε έτοιμοι για τόσο μακρινές αποδράσεις, πάρτε το αεροπλάνο και πηγαίνετε μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Έχω κάποιους φίλους που λένε «εγώ στους τουρκαλάδες δεν πατάω», όμως για μένα αυτή η αντίληψη είναι εντελώς λανθασμένη. Κατά την ταπεινή μου γνώμη πρέπει πρώτα να πας στη «βασιλεύουσα» και μετά να πεις «δεν ξαναέρχομαι». Η Κωνσταντινούπολη είναι έρωτας, πάθος, δύναμη, ομορφιά. Είναι από τις πιο εντυπωσιακές πόλεις του κόσμου. Πιστεύω ότι για εμάς τους Έλληνες είναι ξεχωριστή. Θα το αντιληφθείτε αν ακολουθήσετε ένα προς ένα τα «βήματα» που σας προτείνω στο ρεπορτάζ μου. Περιμένω τη γνώμη σας, θετική ή αρνητική, για τον συγκεκριμένο προορισμό.

Κλείνοντας, για τους φανατικούς της χώρας μας έχω μια έκπληξη, την Αράχωβα, αλλά και μια «εναλλακτική» πρόταση∙ εξόρμηση στα «δίδυμα» χωριά Συρράκο και Καλαρρύτες στα Τζουμέρκα. Η Νάουσα και η Βέροια είναι πάντα σταθερές αξίες. Όσο για τη Λαμία , εκτιμώ ότι θα σας ανοίξει την όρεξη για καινούριες περιπέτειες στο νομό της Φθιώτιδας. Καλή ανάγνωση και καλά φθινοπωρινά ταξίδια!

Ωραία περάσαμε, αλλά...

Πώς περάσατε στις διακοπές; Ξεκουραστήκατε; Εγώ, από την ημέρα που γύρισα στο γραφείο, έχω δεχθεί τουλάχιστον 30 τηλέφωνα από φίλους, γνωστούς και συγγενείς, οι οποίοι έχουν μονίμως στα χείλη τους μία φράση. «Ωραία περάσαμε, αλλά…»
Αυτή η λέξη που συνοδεύει την ατάκα των διακοπών διαβάζεται και ανάποδα, όπως ακριβώς ανάποδα είναι τα συναισθήματα χιλιάδων ανθρώπων που επέλεξαν να κάνουν φέτος τις διακοπές τους στην Ελλάδα.

Το 2007 ήταν ομολογουμένως από τις πιο δυναμικές χρονιές τουριστικά. Η χώρα κυριολεκτικά βούλιαξε από κόσμο και αυτό είχε ως αποτέλεσμα -δυστυχώς!- να δουλέψουν και αυτοί που εγώ αποκαλώ «αλήτες» του κλάδου. Είναι εκείνοι οι χυδαίοι τύποι που προσπαθούν να ξεφτιλίσουν την Ελλάδα στους Έλληνες αλλά και στους ξένους. Είναι οι «επαγγελματίες» που μέσα σε 1 μήνα θέλουν να κερδίσουν τόσα, έτσι ώστε να ζήσουν τους υπόλοιπους έντεκα.

Όλους εμάς τους υπόλοιπους, που δουλεύουμε 11 μήνες για να ζήσουμε 10 μέρες ξεκούρασης, μάς θεωρούν ηλίθιους… Και για να σας πω την πικρή αλήθεια, μέχρις ενός βαθμού δεν με ενοχλεί ούτε η ακρίβεια, ούτε η πληθώρα του κόσμου, ούτε το στριμωξίδι, ούτε η ταλαιπωρία. Με ενοχλεί που δεν σέβονται τα χρήματά μου, το χρόνο μου, το χαμόγελό μου, την ανάγκη μου να ξεκουραστώ.

Ύστερα από πάρα πολλά χρόνια κατάλαβα ότι ο Έλληνας είναι ίσως ο καλύτερος τουρίστας στον κόσμο, αρκεί αυτό που πληρώνει να αξίζει τα λεφτά του. Επειδή, όμως, δεν θέλω να ξεκινήσω κατσούφικα και με γκρίνια τη σεζόν, δημιούργησα με τους συνεργάτες μου ένα περιοδικό που θα σας κάνει για άλλη μία φορά να ονειρευθείτε, να ξεχαστείτε και να οργανώσετε τις διακοπές σας για το επόμενο διάστημα.

Είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος για το Larissa Magazine. Νομίζω πως κερδίσαμε ένα στοίχημα από το πουθενά. Ένας παραμελημένος τουριστικά τόπος αποκαλύπτεται μέσα από τον φωτογραφικό φακό του Ηρακλή Μήλα και την πένα της Νίκης Κουλτούκη. Πιστεύω ότι θα δείτε τη Λάρισα με εντελώς διαφορετική ματιά.

Ο Οκτώβριος ανήκει δικαιωματικά στην ομορφότερη πόλη της Ελλάδας, τη Θεσσαλονίκη. Σας συστήνω ανεπιφύλακτα να «κρατηθείτε» τουλάχιστον από τους 25 λόγους που σας προτείνω, για να περάσετε ένα Σαββατοκύριακο στη «Νύμφη του Βορρά».

Από το τεύχος δεν θα μπορούσαν βέβαια να λείπουν οι πανέμορφες ευρωπαϊκές πόλεις. Θα βρείτε τα πάντα για τη Ρώμη, τη Βενετία, τη Βαρκελώνη, το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Λισαβόνα και τις Βρυξέλλες.

Όσοι ενδιαφέρεστε για σαφάρι, θα ταξιδέψετε στη Namibia καθώς και στα ομορφότερα αφρικανικά resorts.

Για το τέλος, σας έχω φυλάξει το καλύτερο… Το κεντρικό μας θέμα είναι η πανέμορφη επαρχία του Rajasthan και η πόλη της Jaipur στην Ινδία. Εκεί, σας μεταφέρω την προσωπική μου εμπειρία από την αυτοκρατορική χώρα. Ένας προορισμός γεμάτος από χρώμα και άρωμα…

Σαντορίνη - Οι ωραιότερες εικόνες !!!

Σαντορίνη

Χανιά - Οι ωραιότερες εικόνες !!!

Χανιά

Ζάκυνθος - Οι ωραιότερες εικόνες !!!

Ζάκυνθος

Του κλότσου και του μπάτσου

Μήπως η Ελλάδα είναι η χώρα της βαριάς βιομηχανίας, της εξαγωγής προϊόντων, της φοβερής δημόσιας διοίκησης, της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής, της οργάνωσης και του προγραμματισμού;

Ζούμε στην Ελβετία και δεν το γνωρίζουμε; Αν δεν με απατά η μνήμη μου, το μόνο πράγμα που εξάγουμε και από το οποίο παίρνουμε ζεστό χρήμα είναι ο ήλιος, οι παραλίες, η φιλοξενία και η ασφάλεια του τόπου μας. Με αυτά τα προϊόντα καταφέρνουμε και εισάγουμε συνάλλαγμα στην Ελλάδα εδώ και 30 χρόνια. Νοικιάζουμε τις παραλίες, τις υπηρεσίες και τα δωμάτιά μας για λίγους μήνες το χρόνο σε ανθρώπους που λατρεύουν την ομορφότερη χώρα του κόσμου. Όλα αυτά δεν αξίζουν την προσοχή της κάθε κυβέρνησης; Γιατί άραγε το υπουργείο Τουρισμού το έχουν όλοι του κλότσου και του μπάτσου; Γιατί το υπουργείο αυτό θεωρείται μικρό και λίγο για τις υπουργάρες και τα μεγαλοστελέχη, που διαπρέπουν σε όλους τους άλλους τομείς, τρομάρα τους; Το συγκεκριμένο υπουργείο, φίλοι μου, έχει να δει άσπρη μέρα από την εποχή του Αβραμόπουλου. Προσωπικά, ως πολιτικό και άνθρωπο δεν τον γουστάρω, λόγω της υπερβολικής παπαρολογίας και των δημοσίων σχέσεων που εφαρμόζει σε όλη την πολιτική του σταδιοδρομία.

Στον τομέα, όμως, του τουρισμού που χρειάζονται πάνω από όλα δημόσιες σχέσεις και σκληρή δουλειά, ο άνθρωπος τα κατάφερε περίφημα. Αυτό, τουλάχιστον, υποστηρίζουν οι επαγγελματίες που ασχολούνται με τον τουρισμό. Από εκεί και πέρα το χάος. Η κυρία Πετραλιά ήθελε αλλά δεν μπορούσε, λόγω της ηλικίας της, να ανταποκριθεί στα καθήκοντα ενός υπουργού, που πρέπει να μετακινείται συνεχώς από χώρα σε χώρα. Η συγκεκριμένη προσπαθούσε έστω να καλύψει τα όποια κενά από τη δουλειά της Αθήνας και το γραφείο της. Στη συνέχεια, η ζωή μας επιφύλαξε μια φοβερή εμπειρία. Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, ένας νέος άνθρωπος με πολλές ελπίδες να πετύχει στον συγκεκριμένο τομέα, απογοήτευσε όλους εκείνους που περίμεναν ότι η ορμή της νεότητας θα γέμιζε τις τουρμπίνες του υπουργείου. Καλοζωία, τεμπελίτιδα και δόξα να ’χει ο Θεός. Δυστυχώς, στο υπουργείο αυτό ο Άρης Σπηλιωτόπουλος έλαμψε διά της απουσίας του. Στα ταξίδια που έκανε, λόγω των υποχρεώσεων της Ελλάδας στο εξωτερικό, αναστέναξαν τα κονδύλια του υπουργείου Τουρισμού. Το μόττο της ομάδας του Άρη Σπηλιωτόπουλου πρέπει να ήταν «ξοδεύω άρα υπάρχω».

Το αποκορύφωμα της βλακείας, της ασυνεννοησίας και της ασχετοσύνης ήταν η τελευταία καμπάνια του υπουργείου Τουρισμού για να πείσουν τους Έλληνες να μείνουν στην Ελλάδα και να μην ταξιδέψουν στο εξωτερικό, έτσι ώστε να τονωθούν οι τοπικές κοινωνίες. Σαν σκέψη, καλή. Ποιος, όμως, είχε τη φαεινή ιδέα όλος αυτός ο διαφημιστικός όγκος να βγει στον αέρα λίγες ημέρες πριν τις γιορτές; Δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος σε ολόκληρο το υπουργείο να ενημερώσει τον λαϊφσταϊλίστα υπουργό ότι 10 ημέρες πριν τις γιορτές, ακόμη και στην Ελλάδα, όλοι έχουν κανονίσει που θα πάνε διακοπές και πότε; Στο βρόντο, λοιπόν, εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ χωρίς προγραμματισμό και στρατηγική, ίσα ίσα για να κάνουμε δημόσιες σχέσεις με τα ΜΜΕ και τους φίλους μας. Ας είναι. Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους και τους υπουργούς. Αρκεί να μην γίνονται συνήθεια και επαναλαμβάνονται.

Σήμερα, χιλιάδες ιδιοκτήτες μικρών και μεγάλων ξενοδοχειακών επιχειρήσεων σε όλη την Ελλάδα χτυπάνε το καμπανάκι για το καλοκαίρι, που η κρίση θα έχει κορυφωθεί. Δεν τους ακούει κανείς. Δεν αντιλαμβάνονται ότι, στο βαθμό που θα πληγεί ο ελληνικός τουρισμός, το χτύπημα θα είναι μοιραίο για το σύνολο της οικονομίας αλλά και της κοινωνίας. Εδώ και τώρα, άμεσα, πρέπει τα διαφημιστικά πακέτα να κινηθούν με μεγαλύτερη δυναμική στην Ευρώπη, τη Ρωσία και την Αμερική σε μέσα που παραδοσιακά επιλέγονται από όλες τις χώρες του κόσμου για τη μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη διαφημιστική προβολή. Το Ουζμπεκιστάν ανακάλυψε το Travel Channel, το CNN, το BBC κι εμείς διαφημιζόμαστε ως Ελλάδα στο Fashion TV. Έλεος!

Ας τους πει κάποιος ότι το υπουργείο Τουρισμού θέλει σοβαρή δουλειά και δεν είναι ούτε για τουρίστες ούτε για αργόσχολους. Το νέο υπουργό Τουρισμού Κώστα Μαρκόπουλο δεν τον γνωρίζω, αλλά θα δείξει τη δουλειά του στους επόμενους μήνες. Άλλωστε, είναι σίγουρο ότι το καλοκαίρι θα είναι το δυσκολότερο των τελευταίων 20 ετών. Είμαι βέβαιος, ότι, αυτή τη φορά, ο κόσμος δεν θα αντέξει άλλες κοροϊδίες και υποσχέσεις. Κύριε Υπουργέ για να θυμηθείτε και την άλλη σας ιδιότητα, κοιτάξτε βαθιά στο υπουργείο σας και ξεδοντιάστε τους.