Η ζωή είναι ωραία!

Πολύχρωμα λαμπιόνια, χαμογελαστά και φωτεινά πρόσωπα, στολισμένες βιτρίνες. Θυμάμαι πως στο πατρικό μου στο Αιγάλεω ό,τι κι αν γινόταν, όση γκρίνια και φτώχεια κι αν συσσωρεύαμε, οι γιορτές των Χριστουγέννων ήταν ιερές και γι’ αυτό τις περιμέναμε με τρομερή ανυπομονησία. Ξέραμε ότι το σπίτι θα γεμίσει με μικρά και μεγάλα δώρα, ότι η μάνα θα μας μαγειρέψει ό,τι λαχταριστό στερηθήκαμε τους προηγούμενους μήνες και η κουζίνα θα μοσχοβολούσε από τους κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα, τις δίπλες και το σαραγλί. Θέλαμε να υποδεχτούμε τον καινούριο χρόνο με θετικότητα και νέες δυνάμεις. Η ελπίδα ήταν ότι κάτι καλό θα συμβεί στην οικογένειά μας.

Φέτος δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει συμβεί. Η αισιοδοξία έχει «εκτελεστεί». Ο καινούριος χρόνος, το 2009, έρχεται γεμάτος κακία, αρρώστιες και ταλαιπωρίες. Όλοι μιλούν για την καταστροφή που θα έρθει μετά τις γιορτές. Τέτοια απαισιοδοξία, μιζέρια και εγκατάλειψη δεν έχω ξαναδεί σε όλη μου τη ζωή. Φτάσανε το λαό στα πρόθυρα της νευρικού κλονισμού, τον έχουν εγκαταλείψει στο καράβι της απελπισίας και στη θάλασσα της απογοήτευσης. Ανοίγεις την τηλεόραση και το ραδιόφωνο και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο Ιράκ. Οικονομική κρίση, απολύσεις, δολοφονίες και, το κερασάκι στην τούρτα, συγκρούσεις της νεολαίας και της Αστυνομίας σε όλους τους νομούς της χώρας.

Μαζί με όλα αυτά πολιτική ισοπέδωση σε όλα τα επίπεδα, σπέκουλα για τη δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου και εκτέλεση με συνοπτικές διαδικασίες του συνόλου της Ελληνικής Αστυνομίας. Φωτιές, μολότοφ, εμπρησμοί και οι πολίτες να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους λες κι είμαστε στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ.

Οι άνθρωποι θα φτάσου σε σημείο να έχουν πιστόλια στα σπίτια τους, για να συγκρουστούν με οποιονδήποτε θελήσει να τους καταστρέψει την περιουσία ή να τους αφαιρέσει τη ζωή. Ψυχολογία μηδέν. Προσπαθούμε να πιαστούμε από κάπου και δεν μπορούμε. Ένας λαός που παραδοσιακά βρισκόταν στο κέντρο, οδηγείται στα άκρα. Θέλεις να δεις αντιστροφή του κλίματος και δεν τα καταφέρνεις. Κάτι θα συμβεί που θα σε κρατάει πίσω. Αναρωτιέμαι αν σαν ελληνική κοινωνία έχουμε ξύσει τον πάτο του βαρελιού ή όχι. Πόσο κάτω να πάμε ακόμη;

Προσωπικά αρνούμαι να μπω σε αυτό το τριπάκι. Το μόνο που μπορώ να κάνω και να σας προτείνω είναι το trip του ταξιδιού. Από τη φύση μου δεν είμαι ο πλέον αισιόδοξος άνθρωπος στη Γη, αλλά, αφού κατάφεραν να με κάνουν να κλείσω την τηλεόραση, νομίζω πως πρέπει κι εσείς να κάνετε το ίδιο. Αγνοήστε τους. Μιλάνε για οικονομική κρίση αυτοί που έμαθαν στο εύκολο κέρδος, στα δανεικά και στις κάρτες. Αυτοί που έμαθαν να προσαρμόζουν τις ανάγκες τους όχι ανάλογα με την τσέπη του παντελονιού τους, αλλά με το όριο της κάρτας. Τώρα θα μάθουν να ζουν με αυτά που έχουν.

Είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι όλη αυτή η κρίση που περνάμε θα λειτουργήσει προς όφελος των υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων. Μια χαρά μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς να υπερκαταναλώνουμε άσκοπα και άδικα.

Στην τελική, οι τιμές θα γίνουν πιο λογικές και το περιθώριο του κέρδους δεν θα είναι η αισχροκέρδεια. Οι αντιεπαγγελματίες θα πάνε σπίτι τους και θα επιβιώσουν αυτοί που πιστεύουν στη φιλοσοφία του value for money. Θα πληρώνουμε γι’ αυτά που αξίζουν κι όχι γι’ αυτά που κάποιοι νομίζουν ότι αξίζουν.

Και θέλω και μπορώ να δω με αισιοδοξία το 2009. Πιστεύω ότι θα είναι ένας χρόνος αλλαγών, αλλά με τίποτα δεν μπορούν να με πείσουν ότι θα καταστραφεί το σύμπαν. Ταξιδέψτε, χαλαρώστε, αγαπήστε, νιώστε, ερωτευτείτε, γευτείτε. Η ζωή είναι ωραία… μην το ξεχνάτε!

Καλές γιορτές