Νεόπλουτοι vs νεόπτωχοι

Έχετε δει σε ταινίες που αποκεφαλίζουν τον πολεμιστή και το σώμα κινείται αριστερά-δεξιά μόνο του; Το ίδιο συμβαίνει και με τις κότες! Μόλις τους κόβεις το κεφάλι, το υπόλοιπο σώμα συνεχίζει την κίνηση. Αυτό συμβαίνει γιατί ο εγκέφαλος έχει ήδη δώσει την εντολή στα άκρα κι έτσι, όταν το κεφάλι αποσπάται από το κυρίως σώμα εκείνο κινείται με τη δυναμική της φοράς. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε μαζί μου, αλλά έχω την εντύπωση ότι κάπως έτσι είναι σήμερα η Ελλάδα και σε ένα δεύτερο επίπεδο ο ελληνικός λαός. Μας έχουν πάρει το σκαλπ κι εμείς κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Συνεχίζουμε να κινούμαστε μέχρι η δυναμική μας να φτάσει στο μηδέν. Λυπάμαι που το λέω -και μακάρι να ήταν διαφορετικά- αλλά από νεόπλουτοι πολύ ξαφνικά και απότομα θα γίνουμε νεόπτωχοι. Νομίζω ότι ο νεοπτωχισμός, που σιγά-σιγά θα αρχίσει να απλώνεται στη χώρα, θα αγγίξει περισσότερο αυτούς που πλουτίσανε ξαφνικά και λιγότερο εκείνους που μια ολόκληρη ζωή παλεύουν νύχτα-μέρα για το μεροκάματο. Το μάρμαρο θα το πληρώσουμε όλοι. Αυτό είναι το άσχημο. Απλώς οι φτωχοί έχουν μάθει μια ζωή να πληρώνουν. Η αλήθεια είναι ότι τα προηγούμενα χρόνια η Ελλάδα έζησε ένα μοναδικό πάρτι και σχεδόν όλοι σπαταλάγαμε χρήματα τα οποία δεν είχαμε. Ήταν μια τρέλα από τη μια άκρη της χώρας ως την άλλη. Μοναδικός θεός ήταν το χρήμα και το «δήθεν» μέσα στην κοινωνία. Για να είσαι κάποιος και να έχεις status έπρεπε να οδηγάς ακριβό αυτοκίνητο, να ντύνεσαι με πανάκριβα ρούχα και να κάνεις show off από τον καφέ μέχρι τα μπουζούκια. Καταφέραμε να κάνουμε όνειρο του μέσου νεοέλληνα την εισαγωγή στο δημόσιο, τη λοβιτούρα, τη ρεμούλα και τη λαμογιά. Καλός επιχειρηματίας δεν είναι πλέον αυτός που έχει μια υγιή επιχείρηση. Καλός επιχειρηματίας είναι αυτός που κλέβει την επιχείρησή του, που κλέβει τις τράπεζες που τον δανείζουν, που κλέβει τις ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις και τις κάνει βίλες και κότερα. Μάγκας είναι εκείνος που η επιχείρησή του αξίζει €1 και έχει δανειστεί από τις κρατικοδίαιτες τράπεζες €70.000.000 (τις επισφάλειες αυτών των αλητών πληρώνουμε με επιτόκιο 17% στις κάρτες). Μην βαυκαλιζόμαστε, αυτή είναι η σύγχρονη Ελλάδα. Είχαμε να επιλέξουμε ή το ραχάτι του σοσιαλισμού ή τη ρεμούλα του καπιταλισμού. Στη χώρα μας κανένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα δεν μπορεί να αντέξει, όλα τα προσαρμόζουμε με βάση τις ατομικές μας ανάγκες και όχι με βάση τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου. Όμως, όλα τα πάρτι κάποια στιγμή τελειώνουν. Στο τέλος σου μένει η βαρυστομαχιά, η ξινίλα και το άγριο φως της ημέρας. Ο νεοπλουτισμός θα οδηγήσει πολύ απότομα στον άγριο νεοπτωχισμό. Μόνο που θα είναι πολύ δύσκολο ο νεόπτωχος να αντιληφθεί τι του συνέβη. Με τη φορά που είχε πάρει, έμαθε να χαλάει και τώρα το χέρι πάει στην τσέπη από μόνο του. Μόνο που η κάρτα είναι άδεια, το επίδομα έχει κοπεί και το εύκολο χρήμα του δημοσίου έχει τελειώσει. Πόσο χρόνο θα χρειαστεί άραγε αυτός ο άνθρωπος για να συνειδητοποιήσει την κατάστασή του; Πολύ περισσότερο από όσο χρειάστηκε για να ξοδέψει με ευκολία τα χρήματα που δεν του ανήκαν (ή θα αυτοκτονήσει ή θα δουλέψει). Τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτή την ιστορία; Σας πληροφορώ πως η παρούσα κατάσταση έχει σαφώς τη θετική της διάσταση. Οι σωστοί επιχειρηματίες θα γίνουν ισχυρότεροι και καλύτεροι. Αυτοί που περίμεναν να γεμίσουν τα μαγαζιά τους μια Παρασκευή και ένα Σάββατο θα εξαφανιστούν. Ο αγρότης θα αρχίσει να ανακαλύπτει και πάλι την πλούσια γη. Θα δουλεύει ο ίδιος στο χωράφι και θα ανακαλύπτει καλλιέργειες που θα μπορούμε να εξάγουμε με κέρδη. Στον τουρισμό θα ανακαλύψουμε την επιμήκυνση της περιόδου μέσα από τα μοναστήρια, τα βουνά και τα μονοπάτια της χώρας. Ο ιδιωτικός τομέας θα ανθίσει με καινούριες, καινοτόμες προσπάθειες, καθώς οι γονείς θα πάψουν να έχουν το όνειρο του δημοσίου για τα παιδιά τους. Τα πανεπιστήμια θα αρχίσουν να ανακαλύπτουν τον προσανατολισμό τους και να βγάζουν επιστήμονες και όχι επαγγελματικά, κομματικά στελέχη. Το χρήμα θα αποκτήσει αξία και όλοι πλέον θα μετράμε πώς θα το ξοδεύουμε κάνοντας έρευνα αγοράς. Στα μάτια των ανθρώπων αξία θα έχει ο επιστήμονας, οι ιδέες, οι αντιλήψεις, η προοπτική, το όραμα. Θα βλέπουμε βλοσυρά και θα σιχτιρίζουμε την οποιαδήποτε επίδειξη νεοπλουτισμού. Θα βρούμε ποιοτικό χρόνο για εμάς και τους φίλους μας. Θα καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος είναι πάνω από το χρήμα ως αξία, ως έννοια και ως ιδεολογία. Θα γίνουμε καλύτεροι και τα παιδιά μας σαφώς θα είναι καλύτερα από εμάς. Θα περάσουν πολλά χρόνια, ωστόσο, στο τέλος όχι μόνο θα επιβιώσουμε, αλλά θα ξαναβρούμε το βηματισμό μας προς την κορυφή… σίγουρα για να καταστραφούμε και μετά πάλι από την αρχή. Έτσι είναι τα πράγματα κι έτσι θα πορευτούμε, με αισιοδοξία και πίστη στις ατομικές μας δυνάμεις. Αφήστε τον πεσιμισμό στην άκρη, μην ακούτε τις φήμες και τις βλακείες, μην σπαταλάτε χρόνο περιμένοντας το τέλος. Δουλέψτε σκληρότερα, καλύτερα, δημιουργικότερα. Ξεχωρίστε και διαπρέψτε. Αυτή είναι η συνταγή.

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση

Εμείς και οι κατσαρίδες!

Βερολίνο… στη μεγαλύτερη έκθεση τουρισμού της Ευρώπης, εν έτει 2010. Χρονιά απόλυτης ξεφτίλας για όλους τους Έλληνες σε όλο τον κόσμο. Φέτος, τα περίπτερα της ελληνικής αποστολής στη χώρα του Γκαίτε συγκέντρωναν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον των εκατοντάδων χιλιάδων επισκεπτών. Όλοι περνούσαν και είτε μας κοιτούσαν ειρωνικά, είτε χασκογελούσαν ή έκαναν πικρόχολα αστεία. «Εσύ πόσες φορές πας στα μπουζούκια;», «Πόσο θα μου στοιχίσει να χτίσω ένα παράνομο σπίτι στη Μύκονο;», «Πόσα Porsche Cayenne πουλήθηκαν φέτος στην Ελλάδα;». Αίσθημα ταπείνωσης και ντροπής. Δεν ξέρω εσείς τον τελευταίο καιρό πώς αισθάνεστε, αλλά εγώ νομίζω ότι έχω αρχίσει να πέφτω σε βαριά κατάθλιψη... Όχι επειδή δεν θα έχουμε λεφτά, ούτε επειδή δεν θα μπορώ να ταξιδέψω. Αισθάνομαι θλίψη γιατί ίσως για τα επόμενα χρόνια της ζωής μου δεν θα μπορώ εκτός Ελλάδας να λέω με υπερηφάνεια ότι είμαι Έλληνας. Ξέρεις τι είναι να έχεις ταξιδέψει στα πέρατα της γης, να έχεις βρεθεί σε 80 γωνιές του πλανήτη και πάντα, όταν σε ρωτάνε από πού είσαι, να παίρνεις μια βαθιά ανάσα και να λες ότι είσαι Έλληνας. Από την Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, τους ήρωες και τη Δημοκρατία. Τώρα, ακόμα κι οι Τούρκοι μας κοιτάνε με κατανόηση και συμπάθεια. Ακόμη κι οι Βούλγαροι μαζί με τους Ρουμάνους προσφέρθηκαν να μας δανείσουν. Στο τέλος, θα καταντήσουμε να πηγαίνουμε στην Αλβανία για δουλειά, όπως λέει και ο Λαζόπουλος. Δεν ξέρω… έχω εκνευριστεί πολύ με αυτή την ιστορία. Τα κάναμε όλοι μας σκατά και δυστυχώς δεν βλέπω διέξοδο στο τούνελ. Τα καθοίκια οι πολιτικοί ακόμη και σήμερα μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Τα λαμόγια τρέχουν για να κρύψουν τις καταθέσεις τους, να εξαφανίσουν τα «μαύρα» και να κρύψουν περιουσιακά στοιχεία. Βλέπω μια Ελλάδα χωρισμένη στα δύο, από τη μια μεριά τους ανθρώπους του μόχθου, που δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί στην ιδιωτική οικονομία, τους επιχειρηματίες που αποδίδουν το Φ.Π.Α., τους φόρους και τις ασφάλειες, και από την άλλη βλέπω το άλλο 50% που ανήκει στη σκοτεινή πλευρά της χώρας, τους ρουσφετοδιορισμένους στο Δημόσιο που δεν έχουν καρέκλα να κάτσουν, την Ε.Ρ.Τ. με τους 7.500 υπαλλήλους, το προσωπικό της Βουλής που από 800 έγιναν 1.600 και τα λαμόγια τους επιχειρηματίες που έκλεψαν τις επιχειρήσεις τους, φορτώνοντας τις με θαλασσοδάνεια και επιχορηγήσεις που έκαναν βίλες και Cayenne. Πιστεύω ότι ο καθένας σας βαθιά μέσα στην καρδιά του γνωρίζει αν αξίζει τα λεφτά που παίρνει ή αν είναι λαμόγιο και απατεώνας. Το ερώτημα είναι απλό: γιατί πρέπει οι μισοί Έλληνες να πληρώνουν τους άλλους μισούς; Ως πότε θα υπάρχουν οι έξυπνοι κι οι μαλάκες; Γιατί εμείς να τρώμε την ξεφτίλα εξαιτίας των χοντρόπετσων και των αναίσθητων; Τι φταίει ο κακομοίρης ο ξενοδόχος που πήγε στο Βερολίνο να βρει πελάτες κι ο Γερμανός πράκτορας του απάντησε ότι δεν έρχομαι στην Ελλάδα, επειδή πέρσι κάποιοι αγρότες κατέλαβαν το αεροδρόμιο του Ηρακλείου; Δηλαδή, με άλλα λόγια, δεν φτάνει που οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές με την κομματοκρατία τους έφτασαν την Ελλάδα στον πάτο, τώρα όχι μόνο διαμαρτύρονται αλλά απειλούν και με κατάληψη δρόμων, λιμανιών και αεροδρομίων. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, μέχρι σήμερα έχουμε μείωση του τουριστικού κύματος από την Ευρώπη πάνω από 10%. Κάποια στιγμή πρέπει να ξυπνήσουμε όλοι πριν να είναι αργά. Πρέπει να έρθουμε στα συγκαλά μας, για να οικοδομήσουμε μια Ελλάδα που ανήκει πραγματικά σε όλους τους Έλληνες. Μια Ελλάδα, στην οποία όλοι θα είμαστε ίσοι απέναντι στο νόμο, με ίσα δικαιώματα για πρόσβαση στο Δημόσιο και στις δουλειές του κράτους. Η Ελλάδα δεν ανήκει στους μισούς Έλληνες. Η Ελλάδα ανήκει σε όλους μας και έχουμε καθήκον, υποχρέωση να μην την αφήσουμε να καταστραφεί.

ΥΓ1: Για να μην σας ψυχοπλακώσω, να σας θυμίσω ότι μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και με ένα εκατομμύριο πρόσφυγες στη χώρα μας, καταφέραμε να πετύχουμε το θαύμα της οικονομίας του Μεσοπολέμου. Να σας θυμίσω επίσης ότι μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, η Ελλάδα πέτυχε το οικονομικό θαύμα της δεκαετίας του ’50, όπου και μπήκανε οι βάσεις της ανάπτυξης για τη δεκαετία του ’60. Να σας θυμίσω επίσης ότι επιβιώσαμε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453, όπως και από την ήττα του Ελληνοτουρκικού πολέμου το 1890. Αμέσως μετά, το 1896, κάναμε τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα. Είμαστε ράτσα ανθεκτική και δυναμική, μόλο ανισόρροπη. Θα ξύσουμε το βαρέλι στον πάτο, αλλά γρήγορα θα βρούμε το δρόμο και πάλι προς την κορυφή. Να είστε αισιόδοξοι και με πίστη στις δυνάμεις σας. Θα πτωχεύσουμε, αλλά θα επιβιώσουμε.

ΥΓ2: Στο ενδεχόμενο πυρηνικής καταστροφής, δύο είδη θα επιβιώσουν: οι κατσαρίδες και οι Έλληνες.

IN
•Η ταβέρνα του Μιχάλη στο Παλιό Λιμάνι των Χανίων. Από τις καλύτερες ρακές που έχω πιει σε όλη μου τη ζωή. Ειδικά με καλή παρέα και ήλιο, τραβιέται η ρουφιάνα μονορούφι.
•Τα Νεώρια, και πάλι στο Παλιό Λιμάνι των Χανίων. Στην περιοχή των Νεωρίων έφαγα μαζί με φίλους Κρητικούς συναγρίδα, σαλάτα βραστών και αχινούς ολόφρεσκους.
•Η θέα από το Παλλάς, στο Παλιό Λιμάνι των Χανίων. Μου άρεσε γιατί οι ιδιοκτήτες και έχουν επενδύσει σε ένα υπέροχο κτήριο και τον καφέ τον έχουν €3,50.

OUT
•Η αεροπορική εταιρεία Aegean, που ναι μεν με ταξίδεψε με ασφάλεια στα Χανιά, αλλά με αντίτιμο €130. Φαντάσου να μην είχαμε και οικονομική κρίση, να μην υπήρχε και ανταγωνισμός.
•Η εταιρεία easyJet, που νομίζει ότι η Ελλάδα είναι ξέφραγο αμπέλι. Όποτε θέλει πετάει, όποτε θέλει ακυρώνει και για να τους βρεις πρέπει να στείλεις βουλωμένο γράμμα στην Αγγλία. Για αποζημιώσεις, ούτε λόγος. Ολόκληρη εταιρεία δεν έχει έναν αντιπρόσωπο στην Ελλάδα.
•Η υπουργός Τουρισμού Άντζελα Γκερέκου, που επιτρέπει σε 22 υπαλλήλους του Ε.Ο.Τ. στο εξωτερικό να μοιράζονται €4.500.000, ως αποζημίωση των υπηρεσιών τους. Κατά τα άλλα, το Υπουργείο Τουρισμού φέτος δεν θα κάνει καμπάνια με μεγάλη διάρκεια στο εξωτερικό, γιατί δεν υπάρχουν χρήματα.

Η αυθεντική Κέρκυρα

Αισθάνομαι πολύ περήφανος που φέτος, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, βρεθήκαμε εδώ και καταφέραμε να κάνουμε πραγματικότητα ένα περιοδικό που έχει γίνει πλέον θεσμός στο νησί.
Η Κέρκυρα ήταν και παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου μέρη. Η γνωριμία μαζί της έγινε στις πρώτες νεανικές μου διακοπές. Τότε δεν θα έλεγα ότι της είχα δώσει την πρέπουσα προσοχή. Είναι σαν μια γυναίκα που στην αρχή για κάποιο λόγο δεν την προσέχεις. Άλλωστε εκείνη την εποχή με ενδιέφεραν άλλα πράγματα. Όσο όμως τη γνωρίζεις, τόσο αρχίζεις να την ερωτεύεσαι και να λατρεύεις αυτές τις λεπτομέρειες που την κάνουν ξεχωριστή. Για μένα κάπως έτσι λειτούργησε. Έπρεπε να περάσουν από τότε πολλά χρόνια για να την εκτιμήσω και να πω πλέον ότι τη γνωρίζω καλά. Κάθε χρόνο που την επισκέπτομαι, κυρίως για τις ανάγκες του Kerkyra Magazine, νιώθω ότι την πλησιάζω όλο και περισσότερο και αυτή μου αποκαλύπτει πιο πολλά μυστικά της. Αυτό, βέβαια, συμβαίνει επειδή κάθε φορά διεισδύουμε όλο και πιο βαθιά στην τοπική κουλτούρα, ανακαλύπτουμε άγνωστες πτυχές της ιστορίας της, μαθαίνουμε τη νοοτροπία της, ενώ συγχρόνως ερχόμαστε πιο κοντά με τους ανθρώπους και νιώθουμε το σφυγμό τους. Λαμβάνουμε υπόψη μας τους επισκέπτες του νησιού και τις ανάγκες τους για πληροφόρηση, αλλά ταυτόχρονα σεβόμαστε τους κατοίκους και προσπαθούμε να τους δείξουμε μια άλλη οπτική γωνία γι’ αυτά που ζουν καθημερινά και θεωρούν πλέον συνηθισμένα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να με σταματάνε Κερκυραίοι και να μου λένε με έκπληξη ότι αυτό που έχουμε γράψει στο περιοδικό δεν ήξεραν καν ότι υπάρχει!
Φέτος, λοιπόν, μέσα από τις σελίδες του Kerkyra Magazine θα έχετε την ευκαιρία να πάρετε μια γερή δόση από την αυθεντική Κέρκυρα, αυτή που βλέπει μόνο όποιος τη γνωρίζει καλά. Θα ζήσετε μαζί μας τις 30 must εμπειρίες και θα νιώσετε πραγματικά το νησί σε όλο του το μεγαλείο. Θα μάθετε την ιστορία του μέσα από τα πιο σημαντικά κτήρια της Παλιάς Πόλης, αναμφίβολα κοσμήματα αρχιτεκτονικής. Θα βρείτε 20 λόγους για να επισκεφθείτε τον καταπράσινο και κοσμοπολίτικο βορρά, αλλά και έναν για να γνωρίσετε τον ανεξερεύνητο νότο. Θα εντοπίσετε τις πιο γνωστές παραλίες –μην ξεχνάμε, το καλοκαίρι είναι κοντά– και θα εξερευνήσετε απρόσιτες ακτές νοικιάζοντας ένα ιστιοπλοϊκό.
Το στοίχημα είναι να αφεθείτε... Γιατί μόνο αν χαθείτε στην Παλιά Πόλη, μυρίσετε τις φρεσκοπλυμένες μπουγάδες στα καντούνια, περπατήσετε στη Γαρίτσα με θέα το Παλιό Φρούριο, δοκιμάσετε τις κερκυραϊκές σπεσιαλιτέ, διασκεδάσετε στα clubs και τα bars, τότε μόνο θα έχετε άποψη για το ποια πραγματικά είναι η αρχόντισσα του Ιονίου.
Όσο για το Πάσχα, αυτό σας καλώ να το ζήσετε από κοντά, γιατί καμιά λέξη και καμιά εικόνα δεν μπορεί να περιγράψει την κατάνυξη και τη συγκίνηση της Μεγάλης Εβδομάδας, με τους ήχους των φιλαρμονικών να πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα.
Σας προτρέπω λοιπόν να ακολουθήσετε τα βήματά μας και να νιώσετε αυτά που νιώσαμε εμείς και μας κάνουν κάθε φορά να ανανεώνουμε το ραντεβού μας για του χρόνου…

Ο λυκάνθρωπος του Κολωνακίου!

Mεσημέρι Σαββάτου κι είχα βρεθεί στο Κολωνάκι για να χαλαρώσω. Ήλιος, ωραίος κόσμος, ευχάριστη ατμόσφαιρα. Καθόμουν σ’ ένα από τα γνωστά restos μαζί με την οικογένειά μου για να απολαύσω ένα μπουκάλι κρασί. Ακριβώς απέναντί μου έβλεπα μια παρέα ώριμων ανδρών, πενήντα κάτι, χωρίς την παρουσία των γυναικών τους. Θέλω να φανταστείτε την εικόνα: κίτρινα, ξινισμένα μούτρα, μοντέρνο, νεανικό, ακριβό ντύσιμο, κοιλιές ξέχειλες και τσιγάρο στο χέρι. Από τους τύπους των μπουζουκιών και των «city tours». Στη συνέχεια κατέφθασαν κι οι γυναίκες τους. Χειρότερο χάλι... Κάτι σε Άννα Βίσση στο χοντρό, το ταλαιπωρημένο και με αποτυχημένα liftings. ΟΚ, αυτή η εικόνα δεν μου αρέσει, αλλά δεν μου προκαλεί και αηδία. Ο καθένας ντύνεται όπως γουστάρει. Εκεί όπου, όμως, άρχισα να γίνομαι λυκάνθρωπος και να «τα παίρνω» είναι όταν είδα τη γενικότερη συμπεριφορά τους. Μεσημεριάτικα άνοιγαν επιδεικτικά σαμπάνιες Moet τη μία μετά την άλλη. Ήταν προκλητικοί, με μια συμπεριφορά αλήτικα προσβλητική. Έχω την τύχη να γνωρίζω πολύ ισχυρούς και πλούσιους ανθρώπους, που αυτές τις εποχές «μαζεύονται», αν και ξέρουν ότι η κρίση ουσιαστικά δεν θα τους αγγίξει. Είναι εξαιρετικά προσεκτικοί στις δημόσιες εμφανίσεις τους, πάνω απ’ όλα για να μην προκαλούν το αίσθημα ενός λαού που ταλαιπωρείται αφάνταστα. Σε καμιά περίπτωση δεν λέω να βάλεις φραγμό στην απόλαυσή σου. Πιες, ρε καραγκιόζη, το κρασάκι σου, πάρε τα πιάτα που γουστάρεις, άφησε κι ένα καλό φιλοδώρημα. Πρέπει δηλαδή, ρε λαμόγια, να μας δείχνετε μπροστά στα μούτρα μας ότι η Ελλάδα σήμερα εσάς πληρώνει; Ερώτηση: Ποιος πετάει σήμερα για σαμπάνιες €1.500 στην καθισιά του; Ποιος συμπεριφέρεται σαν μαφιόζος, έτσι για πλάκα; Απάντηση: Αυτός που τα έχει κλέψει, που δεν έχει ιδρώσει για να τα βγάλει, που την επιχορήγηση του Ε.Σ.Π.Α. την έκανε βίλα και Mercedes, που κλέβει τον Φ.Π.Α., που κάνει business με νοσοκομεία, που «σπρώχνει» κόκα στην υψηλή κοινωνία και πουλάει λαθραία πετρέλαιο. Τέτοιοι είστε, ρε μάγκες, και σκορπάτε τα λεφτά χωρίς ντροπή, μπροστά στα μάτια μας; Δεν σας ενοχλούν τα βλοσυρά βλέμματα γκαρσονιών και πελατών; Τελικά, συμπεραίνω, ότι δεν τους ενοχλούν. Έχουν μάθει σε μια συμπεριφορά κτηνώδη κι είναι οι στιγμές εκείνες που ο άνθρωπος θέλει να μεταμορφωθεί για να τους δαγκώσει το λαρύγγι. Είναι οι στιγμές εκείνες που όλο και περισσότεροι, βλέποντας αυτά τα κτήνη, θέλουν να μεταμορφωθούν σε λυκάνθρωπο.

Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα;

«Θέλω να κλείσετε τα μάτια σας και να φανταστείτε την εξής εικόνα: έχετε μαζέψει οικονομίες με χίλιους δυο κόπους και αποφασίζετε να κάνετε ένα τετραήμερο ταξίδι σε μια από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου, τη Ρώμη. Από ψηλά, η Αιώνια Πόλη σας υποδέχεται με την τεράστια αγκαλιά της. Μόλις, όμως, προσγειώνεστε στο Leonardo da Vinci ξεκινούν οι εκπλήξεις. Στο Κολοσσαίο δεν μπορείτε να μπείτε μέσα γιατί οι υπάλληλοι κάνουν απεργία. Βολεύεστε με την εξωτερική του θέα και τους γιαλατζί Ρωμαίους στρατιώτες που προς 5 ευρώ νοικιάζουν τους εαυτούς για μια φωτογραφία. Το ίδιο συμβαίνει και στο Palatino, τη ρωμαϊκή αγορά, όπως επίσης και σε όλα τα μουσεία της πόλης. Οι εικόνες από την πάλαι ποτέ ακμάζουσα ρωμαϊκή αυτοκρατορία παραμένουν μόνο στο επίπεδο της εξωτερικής θέασης. Δεν πτοείστε όμως, γιατί η Ρώμη είναι πάντα Ρώμη και σκέφτεστε ότι θα αποζημιωθείτε από τα υπόλοιπα αξιοθέατα. Λάθος! Το ιστορικό κέντρο έχει κλείσει από διαδηλωτές που διαμαρτύρονται για τις πενιχρές αυξήσεις του Δημοσίου. Τα ταξί απεργούν, όπως και τα μέσα μαζικής μεταφοράς στο σύνολό τους. Στην Piazza Navona γίνονται προσυγκεντρώσεις αριστεριστών, στην Piazza del Popolo μαζεύονται τα σχολεία, στην Piazza di Spagna κάνει προσυγκέντρωση το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας και γενικά όλο το κέντρο έχει παραλύσει. Βρίσκετε διέξοδο τελικά μόνο στο shopping. Αρχίζετε να απολαμβάνετε τις ευφάνταστες βιτρίνες στη Via Contoti, στην Bambuino και φυσικά στον τεράστιο εμπορικό δρόμο της Via del Corso. Από το πουθενά, όμως, πετάγονται καμιά πενηνταριά νεαροί με κουκούλες και σπάζουν μπροστά στα μάτια σας όλες σχεδόν τις βιτρίνες της Contoti. Πανικός, φωνές, αστυνομία, ένταση, συλλήψεις! Όπως αντιλαμβάνεστε, αγαπητοί μου φίλοι, μόλις σας περιέγραψα μια εικονική πραγματικότητα της Αιώνιας Πόλης, παρουσιάζοντας το τι θα μπορούσε να σας συμβεί. Σκεφθείτε, ωστόσο, ότι όλα τα παραπάνω συμβαίνουν πράγματι και δη στον υπερθετικό βαθμό στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, την ίδια στιγμή που αντίστοιχες ενέργειες δεν λαμβάνουν χώρα σε καμιά πολιτισμένη και σοβαρή πόλη της Ευρώπης». Αυτή ήταν η απάντησή μου σε μια παρέα Ελλήνων που συνάντησα σε ένα εστιατόριο της Ρώμης και που αναρωτιόταν γιατί η Ρώμη είχε τόσους τουρίστες, σε αντίθεση με την Αθήνα. Είναι απλό. Καμιά πόλη δεν θα είχε τουρισμό, αν γίνονταν όλα όσα συμβαίνουν στην άναρχη και παρακμιακή δική μας. Η Ρώμη σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο πλημμυρίζει από χιλιάδες τουρίστες. Κανένα συνδικάτο, κανένα σωματείο δεν σκέφτηκε ποτέ να κλείσει το παραδοσιακό κέντρο. Κανένας υπάλληλος στην ιστορία μιας Ιταλίας με τις πιο ισχυρές συνδικαλιστικές ενώσεις, δεν τόλμησε να κλείσει το Κολοσσαίο. Κανένας έμπορος ούτε καν διανοήθηκε να μην δουλέψουν τα μαγαζιά του κέντρου την Κυριακή, μιας και τους μεγαλύτερους τζίρους τα καταστήματα τους κάνουν από τους τουρίστες το Σαββατοκύριακο –φυσικά, τη Δευτέρα είναι σχεδόν όλα κλειστά ή ανοίγουν αργά το μεσημέρι. Η Ρώμη συγκεντρώνει κάθε χρόνο 12 φορές περισσότερους τουρίστες από την Ελλάδα. Όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της πόλης ζει από τον τουρισμό. Η γείτονα χώρα, κατάφερε στο σύνολό της να μείνει έξω από την κρίση, κυρίως εξαιτίας της εισροής «ζεστού χρήματος» από τα εκατομμύρια των τουριστών που επισκέπτονται το Μιλάνο, την Τοσκάνη, τη Βενετία, τη Σικελία, τη Νάπολη, το Κάπρι και άλλες δεκάδες περιοχές. Στα καθ’ ημάς βέβαια, η αρτηριοσκλήρωση, τα φαντάσματα του παρελθόντος κι οι συντεχνίες οδηγούν μαθηματικά σε μαρασμό και τον τουρισμό αλλά και γενικότερα τη χώρα. Είναι σίγουρο ότι η Ακρόπολη, το Καλλιμάρμαρο, η Πλάκα, το νέο Μουσείο Ακροπόλεως κι η υπέροχη ακτογραμμή της Αττικής μπορούν να συγκεντρώσουν πολύ μεγαλύτερο θαυμασμό και τουρίστες, όχι μόνο σε σχέση με τη Ρώμη αλλά και συγκριτικά με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Είναι άδικο η Αθήνα με την τόσο μεγάλη ιστορία να μαραζώνει επειδή έτσι το θέλουν οι ανεύθυνοι πολιτικοί και τα φερέφωνά τους, οι δήμαρχοι κι οι συνδικαλιστές. Φανταστείτε μια πόλη όπου το κέντρο δεν θα έκλεινε ποτέ, όπου η Ακρόπολη θα έμενε πάντα ανοιχτή, όπου τα σκουπίδια θα μαζεύονταν σε χρόνο μηδέν και όπου η ζωή θα μετρούσε επτά ημέρες την εβδομάδα και όχι πέντε. Δυστυχώς, και αυτό αποτελεί μια εικονική πραγματικότητα. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι ο τουρίστας που έρχεται στη χώρα δεν μας κάνει χάρη. Θέλει να περάσει καλά, να νιώσει εγκάρδια φιλοξενία, ασφάλεια και να απολαύσει το ιερό δικαίωμα στην ξεκούραση, τη χαλάρωση, τη γνώση και την περιπέτεια. Σας πληροφορώ πως ο άνθρωπος που ταξιδεύει έχει ανοιχτό μυαλό, παιδεία, αντίληψη και όραμα. Είναι δεδομένο ότι διαχρονικά αναδεικνύεται στον καλύτερο διαφημιστή του τόπου που επισκέπτεται. Κάποτε οι πρώτοι ταξιδιώτες σε τούτο τον τόπο ανακάλυψαν τον ήλιο, τη θάλασσα και την ευγένεια, ενώ σήμερα τα παιδιά και τα εγγόνια τους βιώνουν στην ίδια χώρα τον ωχαδερφισμό, την παρακμή και την αισχροκέρδεια. Αν θέλουμε να επαναλάβουμε το θαύμα της δεκαετίας του ’70 και του ’80, είναι επιτακτική η ανάγκη να αλλάξουμε νοοτροπία, αντίληψη και στάση για το τι σημαίνει τουρισμός και «έξωθεν καλή μαρτυρία». Αλλιώς… καληνύχτα σας.

IN
•Οι luxury Suites στη Margutta 54, 100 μ. από τη Piazza di Spagna. Σε μια πόλη όπου για να βρεις δωμάτιο πάνω από 25 τ.μ. κάνεις τάμα στον Άγιο Πέτρο, οι συγκεκριμένες σουίτες των 75 τ.μ. μοιάζουν με όνειρο! Τσουχτερή τιμή –350€ την ημέρα– αλλά φανταστείτε ότι μπορούν να διαμείνουν άνετα 2 ζευγάρια.
•Στην Ιταλία εφαρμόζεται ο νόμος για το κάπνισμα. Δεν υπάρχει εστιατόριο, bar, cafe, στο οποίο να μπορείς να καπνίσεις. Ο Μπερλουσκόνι έκανε το μέτρο πραγματικότητα και όποιος θέλει να φουμάρει βγαίνει εκτός καταστήματος. Για τα παιδιά σωτήριο, για τους καπνιστές απελπισία.
•Η ποικιλία και οι πολύ καλές τιμές των ρούχων και των παπουτσιών ακόμη και στην Contoti. Έχεις την εντύπωση ότι κάποια brands, όπως Burberry, πέρασαν και δεν ακούμπησαν από την Ελλάδα. Συγγνώμη, μας φέρνουν ρούχα της περασμένης σεζόν ή αυτοί που δειγματίζουν είναι απλώς ηλίθιοι;

OUT
•Η αεροπορική εταιρεία Alitalia. Πρέπει να είναι από τις χειρότερες σε όλο τον κόσμο. Δεν υπάρχει περίπτωση να ταξιδέψεις και να μην έχεις καθυστέρηση τουλάχιστον μίας ώρας. Τη λέξη «συγγνώμη» σε αυτή την εταιρεία, την έχουν ξεχάσει.
•Οι υπάλληλοι στο κατάστημα της Prada, που έχουν ύφος… χιλίων καρδιναλίων. Όταν δε έβλεπαν νέα παιδιά και ηλικιωμένους ξίνιζαν τα μούτρα τους.
•Οι ταξιτζήδες στην Αιώνια Πόλη. Ενώ θα έπρεπε να βάζουν τη διπλή ταρίφα μόλις περνούν τα τείχη, εκείνοι φόρτωναν τη διπλή από το αεροδρόμιο. Εδώ κολλάει το «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» με τους δικούς μας ταξιτζήδες.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΤΑΣΟ ΔΟΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΕΙΣΒΟΛΗ» ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΚΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΘΕΜΑ FM.

Δεν είναι λίγες οι φορές που εγώ και άλλοι συνάδελφοι έχουμε κατασυκοφαντηθεί στο διαδίκτυο από αλήτες, ρουφιάνους και λακέδες δήθεν ψευτοδημοσιογράφους. Είναι αλήθεια πως μέσω του διαδικτύου έχουν βρει στέγη διάφορα αρπακτικά και σκουλήκια που επιβιώνουν μέσω εκβιασμών και άλλων πρακτικών. Είναι αλήθεια, επίσης, πως ο Σωκράτης Γκόλιας δεν ανήκει σε καμία από τις κατηγορίες αυτές.
Τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο τυχαίνει να τον γνωρίζω από τότε που και οι δύο δουλεύαμε στην ομάδα του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου στη Ζούγκλα και τον Κίτρινο Τύπο. Μια ολόκληρη ζωή τον Σωκράτη τον θυμάμαι να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα μισθό της πλάκας και πάντα στο πλευρό (στα εύκολα και τα δύσκολα) του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου.
Δεν ξέρω και ούτε με ενδιαφέρει αν έχει κάποια σχέση με το troktiko. Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει αν τσακώνεται με τον Μάκη και για ποιους λόγους. Αυτό που με ενδιαφέρει και το καταδικάζω απερίφραστα είναι η «εισβολή» στο σπίτι ενός δημοσιογράφου που διευθύνει έναν από τους μεγαλύτερους ενημερωτικούς σταθμούς στην Αθήνα. Αυτό είναι απαράδεκτο και μπορεί να συμβεί στον καθένα μας, στο γραφείο, στο σπίτι, μέσα στην οικογένειά μας.
Στο διαδίκτυο έχουν γραφεί κατά καιρούς όχι απλά παπάδες, αλλά δράκοι μαζί με όλο τους το σόι. Τον Σωκράτη βρήκαν για να εξαντλήσουν οι αρχές την υπομονή τους; Μου μυρίζει υποκρισία και συμπεριφορά ύποπτη.
ΝΑΙ στο δικαίωμα της ελευθερίας, έστω και αν κάποια στιγμή ξεφεύγουμε από τα όρια.
ΝΑΙ στην αυτοκάθαρση του διαδικτύου.

Ο πελάτης εκπαιδεύεται

Καστελόριζο, Κάτω Κηφισιά, μεσημέρι Σαββάτου. Στο συγκεκριμένο ψαροφαγάδικο δεν πήγαινα, από άποψη· το θεωρούσα ακριβό και πολύ σνομπ. Επειδή όμως είναι κοντά στο σπίτι μου και βαριόμουν να μετακινηθώ, όπως άλλωστε κάνουμε όλοι, είπα να το ξαναεπισκεφθώ, μήπως κι αλλάξω γνώμη. Έμεινα έκπληκτος. Τα γκαρσόνια ευγενέστατα, ο ιδιοκτήτης χαλί να τον πατήσεις και το πλέον απίστευτο, οι τιμές κανονικές. Μπαρμπούνια, φρέσκο καβούρι, μεγάλο καλαμάρι, σαλάτα τύπου Δουράμπεη, ταραμοσαλάτα, πατάτες, τσίπουρο με €50 το άτομο. Ξέρετε, περίμενα να μην έχω να πληρώσω. Κι όμως, το service ήταν καταπληκτικό κι όλα πεντανόστιμα. Στο τέλος ήρθε και ο ιδιοκτήτης, προσφέροντάς μας λουκουμάδες με παγωτό, και μου είπε συνωμοτικά στο αυτί: «Ξέρετε, στους καλούς μας πελάτες κάνουμε μια έκπτωση 20%» Καταλάβατε; Ένα από τα πιο ακριβά και γνωστά εστιατόρια της Αθήνας ρίχνει τις τιμές, εμπιστευτικά, διατηρεί την ποιότητα και προσπαθεί σε αυτήν τη σκληρή περίοδο κρίσης να κρατήσει τους πελάτες του και να μαζέψει και όσους μπορεί περισσότερους. Με ρωτάνε πολλοί φίλοι, συνεργάτες και πελάτες του Athens Magazine: «Τι να κάνουμε; Η κρίση θα μας γονατίσει». Κάποιοι από αυτούς απλώς μυξοκλαίνε, δεν κάνουν τίποτα και περιμένουν χαλαρά το μοιραίο. Σε κάποιους που έχω θάρρος, τους τα λέω. Δεν βλέπετε ότι καλά εστιατόρια κλείνουν, αφήνοντας πίσω τους χρέη και συντρίμμια; Δεν παρατηρείτε ότι ο Αθηναίος κόβει από παντού, άρα θα κόψει και εξόδους φαγητού; Δεν σας πιάνει η ψυχή που Τρίτες και Τετάρτες βλέπετε άδεια τα μαγαζιά; Αντιλαμβάνεστε ότι η κατάσταση είναι περίεργη, στενάχωρη και σίγουρα απρόβλεπτη; Τι κάνετε; Σκεφτείτε απλά και μπείτε στη θέση του ίδιου του πελάτη. Πρώτα απ’ όλα σταματήστε να χρεώνετε €120 το κεφάλι. Μειώστε τις τιμές και διατηρήστε την ποιότητα. Σταματήστε να πιέζετε τους σεφ και τους μάγειρες να ψάχνουν φθηνότερα υλικά. Μην διώχνετε το γκαρσόνι που δουλεύει τόσα χρόνια για να πάρετε κάποιον τυχαίο, μόνο και μόνο επειδή θα είναι χωρίς ασφάλεια. Σταματήστε να συγκρίνετε τους τζίρους και τα κέρδη περασμένων ετών με το σήμερα. Δεν καταστρέφεστε, απλώς θα βγάλετε λιγότερα. Επενδύστε στον πελάτη, το προσωπικό και το μαγαζί. Οι μακαρονάδες με σκόρδο για €25 τελείωσαν. Είτε το θέλετε είτε όχι, οι πελάτες έχουν αρχίσει να εκπαιδεύονται. Κοιτάνε με λεπτομέρεια τους λογαριασμούς και επιζητούν υψηλά standards σε ευγένεια, περιβάλλον και ποιότητα. Μην τους κοιτάτε με στραβό μάτι, όταν σας κάνουν κριτική. Είναι αυτοί που σας στηρίζουν μια ολόκληρη ζωή. Μόνο που τώρα δεν έχουν. Άρα, μοιραία, θα σας συγκρίνουν με ένα εστιατόριο στο Λονδίνο, το Βερολίνο, το Παρίσι και τις Βρυξέλλες. Δεν λέω, θα υπάρχει και μια δόση υπερβολής, αλλά πρέπει όλα αυτά να τα βλέπετε με συγκατάβαση και ηρεμία. Μην κάνετε το λάθος να τους εκδικηθείτε, επειδή οι δουλειές δεν πάνε καλά. Τώρα θέλει προσπάθεια, δελεάστε τους, «ψήστε» τους και στο τέλος θα δικαιωθείτε. Τώρα χρειάζεται να βάλετε στη δουλειά σας συναίσθημα, εξυπηρέτηση, φιλότιμο, ανθρωπιά και ενδιαφέρον. Θα σας επιστρέψουν πολλαπλάσια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι καλοί δουλεύουν και είναι οι πρώτοι που κάνουν εκπτώσεις. Τολμήστε το. Προσέξτε, τα λάθη πληρώνονται. Ένας καλός πελάτης, όπως γνωρίζετε πολύ καλύτερα από εμένα, δεν θα δώσει ποτέ δεύτερη ευκαιρία.

Kill Bill και sushi!

Ακούστε ένα απίστευτο παράδοξο που συνέβη φέτος στη χώρα μας. Παρά την τεράστια οικονομική κρίση, τα Χριστούγεννα ταξίδεψαν στην Ευρώπη περισσότεροι Έλληνες από οποιαδήποτε άλλη φορά. Επιτέλους, αργά αλλά σταθερά όλο και περισσότεροι ανακαλύπτουν ότι ένα ταξιδάκι εκτός της χώρας μπορεί να είναι και περισσότερο εκπαιδευτικό, αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις, οικονομικότερο. Λοιπόν, εγώ φέτος, αν και απίστευτα αγχωμένος με όλα αυτά που συμβαίνουν στην οικονομία της χώρας, αποφάσισα να κάνω ένα ταξιδάκι που το σκεφτόμουν 20 ολόκληρα χρόνια! Το ξέρω πως θα ζηλέψετε, αλλά θα το μοιραστώ μαζί σας. Η χάρη μου έφτασε μέχρι τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, την Ιαπωνία. ΟΚ, ο προορισμός δεν υπάρχει! Τα μάτια μου είδαν εικόνες από άλλο πλανήτη. Είναι, ρε παιδί μου, λες και ταξιδεύεις στο χρόνο δέκα χρόνια μπροστά. Κάνεις ένα ταξίδι στο μέλλον και ουσιαστικά βρίσκεσαι ακόμα πάνω στη γη. Το συγκλονιστικότερο: έμεινα στο Intercontinental για 5 ημέρες μέσα στις γιορτές της Πρωτοχρονιάς και πλήρωσα… κρατηθείτε, €115 το δωμάτιο με θέα όλο το Τόκιο. Το εισιτήριό μου κόστισε με Turkish Airlines €650. Τώρα αντιλαμβάνεστε ότι μέσα στο editorial δεν μπορώ να σας κάνω ανάλυση του ταξιδιού για την Ιαπωνία, αλλά θέλω να λύσω μερικές απορίες γι’ αυτή την υπέροχη χώρα. Λοιπόν, ξεκινάμε. Ακρίβεια: Κρατηθείτε, στο φαγητό στην Ελλάδα είμαστε τουλάχιστον ένα 25% πιο ακριβοί. Για να δώσω ένα παράδειγμα, πήγα στο Nobu στο Τόκιο και ήταν 30% φθηνότερα από το Nobu της Αθήνας. Έφαγα του σκασμού στο εστιατόριο που γύρισε η Ούμα Θέρμαν το Kill Bill II και πλήρωσα €60. Δείπνο την παραμονή της πρωτοχρονιάς στο εστιατόριο Μέδουσα του Τόκιο, ένα από τα καλύτερα της πόλης, και για δύο άτομα το τραπέζι μού κόστισε €200, μαζί με το κρασί (€100). Για το sushi, τι να σας πω. Στην ιαπωνική πόλη το τρώνε, όπως τρώμε εμείς εδώ τα σάντουιτς και τα σουβλάκια. Πρόχειρο φαγητό. Με άλλα λόγια, η κουζίνα της Ιαπωνίας δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το sushi και το ωμό ψάρι. Μύθος το ότι τρώμε γιαπωνέζικο φαγητό. Τρώμε τις χλαπάτσες και τις αμερικανιές που μας σερβίρουν όμορφα και μοντέρνα. Η σπεσιαλιτέ τους είναι το ράμεν, που δεν υπάρχει στην Ελλάδα, και το κόμπε. Το ράμεν είναι για τους Ιάπωνες η πεμπτουσία της γεύσης και της απόλαυσης. Πρόκειται για έναν ζωμό, κυρίως από χοιρινό, κι εκεί μέσα βάζουν τη μάνα τους και τον πατέρα τους. Αυγά noodles, κοτόπουλο, ψάρι, ό,τι τους περισσέψει. Όπως, δηλαδή, φτιάχνουμε εμείς την πίτσα. Το θέμα γι’ αυτούς είναι ο ζωμός να κυκλώσει όλα αυτά τα υλικά και να δημιουργήσει μια σύνθεση όμοια με αυτή του σύμπαντος. Το έφαγα και μου φάνηκε αηδία. Ίσως να μην ήταν καλός ο ζωμός. Η σύνθεση δεν πέτυχε και ήταν καταστροφική. Το έριξα στο σάκε. Από την άλλη μεριά, το κόμπε είναι ένα κομμάτι κρέατος από το μοσχάρι, που είναι εξαιρετικά μαλακό και μαγειρεύεται ή μέσα σε ζωμό ή ακόμη και στα κάρβουνα. Ήταν το πιο γευστικό φιλέτο που έχω φάει στη ζωή μου. Το συνοδεύουν κυρίως με βραστά λαχανικά και ρύζι. Μου έκανε εντύπωση επίσης που στο Τόκιο δεν έχουν πουθενά κάδους σκουπιδιών. Ένα χαρτάκι που θέλεις να πετάξεις, το κουβαλάς όλη τη μέρα μαζί σου. Αυτό συμβαίνει, επειδή οι Ιάπωνες ανακυκλώνουν τα πάντα. Κανένας δεν διανοείται, ούτε για αστείο, να πετάξει κάτι στο δρόμο ή σε έναν κάδο που δεν είναι για ανακύκλωση. Εμένα ως λαός μου φάνηκε ότι είναι οι πιο τυπικοί και συντηρητικοί άνθρωποι που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ταυτόχρονα, κι αυτό θα σας φανεί οξύμωρο, είναι οι πιο κρυφοανώμαλοι, στον τομέα του σεξ, άνθρωποι του κόσμου. Για να καταλάβετε, στο Τόκιο υπάρχει bar που πάνε οι Γιαπωνεζούλες για να «ψαρέψουν» δυτικούς, μόνο και μόνο για να έχουν την εμπειρία του έρωτα με έναν άνθρωπο που έχει διαφορετικό χρώμα. Στο συγκεκριμένο bar συχνάζουν και ζευγάρια Γιαπωνέζων που την πέφτουν κανονικά σε άλλα ζευγάρια, με στόχο να ανταλλάξουν ερωτικούς παρτενέρ. Το απίστευτο είναι ότι, ενώ αυτό συμβαίνει στο Τόκιο, στην υπόλοιπη χώρα, εάν συμβεί κάτι παρόμοιο, θα στιγματιστείς τόσο έντονα που θα πρέπει να αλλάξεις όχι μόνο εσύ, αλλά και ολόκληρη η οικογένειά σου επαρχία. Το να κυκλοφορείς στους δρόμους της πόλης είναι σαν παιδική χαρά· κάθε γωνία και άλλη εικόνα. Η πιο μεγάλη ατραξιόν, όμως, είναι η νεολαία. Τώρα μάλιστα έχουν βγάλει και μια καινούργια μόδα: φοράνε γυαλιά ηλίου μέσα στη νύχτα. Τώρα, τι άλλο να σας πω; Σας είπα όλα όσα χώρεσαν. Τα υπόλοιπα σε dvd Travelstyle, που θα κυκλοφορήσουν προσεχώς. Γενικά, εκτιμώ ότι η Ιαπωνία αξίζει ως προορισμός και, αν πραγματικά αγαπάτε αυτό το κομμάτι της Ανατολής, σας εγγυώμαι ότι αυτή η συγκεκριμένη χώρα δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την Ταϊλάνδη, το Βιετνάμ, την Καμπότζη, τη Βιρμανία κ.λπ. Είναι ένας τόπος, ένας πλανήτης μόνος του. Τόσο διαφορετική και τόσο ξεχωριστή, που μπορεί να μην τη λατρέψετε, αλλά σίγουρα θα πείτε ότι είδατε κάτι το εντελώς διαφορετικό.

IN
· Το διεθνές αεροδρόμιο της Τουρκίας που δείχνει να σέβεται τον ταξιδιώτη και να παρακολουθεί τις ανάγκες του.
· Το Nobu στο Τόκιο, διότι είχε χαμηλότερες τιμές από το αντίστοιχο της Ελλάδας.
· Τα παιδιά της Τροχαίας στον Κηφισό. Οι ακούραστοι μοτοσικλετιστές που ανεβοκατεβαίνουν το Ποτάμι και προσπαθούν να αποτρέψουν τα ατυχήματα από ανεύθυνους και ηλίθιους οδηγούς. Είχα προσωπική εμπειρία και τους ευχαριστώ πολύ για τη βοήθειά τους.

OUT
· Ο ρατσισμός στην Ιαπωνία. Υπάρχουν καταστήματα που απαγορεύουν την είσοδο σε Ευρωπαίους και Αμερικάνους. Η επιγραφή γράφει «μόνο Ιάπωνες».
· Το πλήρωμα της Turkish Airlines στην επιστροφή από Ιαπωνία που, επειδή δεν δούλευαν πέντε οθόνες στο αεροσκάφος, έκλεισαν όλη την παροχή βίντεο και μουσικής σε όλες τις θέσεις ανεξαιρέτως. Δωδεκάμισι ώρες πτήσης χωρίς σκάκι και ταινίες ήταν μαρτύριο.
· Ακόμη περιμένω το τιμολόγιο έναντι αποδείξεως από δείπνο στο Villa Mercedes.

Κατερίνα Παπουτσάκη: Εκ βαθέων

Ο φακός την λατρεύει. Τα φλας την ακολουθούν σε κάθε της βήμα. Γνώρισε την αποθέωση και την επιτυχία παίζοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το θέατρο. Η Κατερίνα Παπουτσάκη, πριν από ενάμιση χρόνο ήταν η αγαπημένη των δημοσιογράφων και του κοινού. Σήμερα είναι η γκόμενα που αλλάζει τους άντρες σαν τα πουκάμισα, η ατάλαντη, το ψώνιο, το παρτσακλό. Τι συνέβη ξαφνικά; Πώς ήρθαν τα πάνω κάτω; Διαβάστε μια αποκαλυπτική και επεισοδιακή συνέντευξη-εξομολόγηση στον Τάσο Δούση.

Ήταν η ημέρα που όλες οι μεσημεριανές εκπομπές παίζανε τον αυγουλοπόλεμο της Κατερίνας Παπουτσάκη και του φίλου της με φωτογράφους έξω από το σπίτι της. Θέλοντας και μη, είχα παρακολουθήσει όλο αυτό το σίριαλ με τους παπαράτσι, τα κουτσομπολιά και όλες αυτές τις γελοιότητες που συνέβαιναν στη ζωή αυτού του κοριτσιού. Ήθελα πραγματικά να δω κατά πόσον η ίδια είχε μερίδιο ευθύνης σε όλα αυτά τα κωμικοτραγικά που συνέβαιναν γύρω της. Τα μέσα ενημέρωσης, ο κόσμος, ακόμη και οι φίλοι μου είχαν την άποψη ότι η ίδια προκαλούσε με τη στάση της όλο αυτό το πανηγύρι. Από τη φύση μου δύσπιστος και περίεργος, προσπάθησα να δω πίσω από την κουρτίνα. Με πολύ κόπο κατάφερα τελικά να ανοίξω μια χαραμάδα στη ψυχή αυτού του κοριτσιού και να μάθω πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί ποτέ και που δίνουν απαντήσεις σε όλα. Η σκέψη μου ήταν πως δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με τόσο ταλέντο και τόσα φυσικά χαρίσματα να είναι τόσο ηλίθιος και να θέλει να καταστρέψει την καριέρα και τη ζωή του. Η συνάντηση έγινε στο roof της Μεγάλης Βρετανίας. Η Κατερίνα ήρθε ακριβώς στην ώρα της, ως επαγγελματίας, και περίμενε υπομονετικά στο lobby 20 λεπτά. Όταν με είδε το κρητικό της μάτι, αγρίεψε και μου έσουρε έναν εξάψαλμο για την αργοπορία. «Με έστησες 20 λεπτά και δεν πήρες ένα τηλέφωνο να μου πεις ότι θα αργήσεις. Και είμαι και άρρωστη».
Αυτό ήταν, με κέρδισε με την πρώτη. Αληθινή, ανθρώπινη, απλή. Θα κάναμε καλή συνέντευξη, σκέφτηκα. Ένα «συγγνώμη» ήταν αρκετό για να απαλύνει τον πόνο της.


Κατερίνα Παπουτσάκη, 25 Ιανουαρίου του σωτήριου έτους 1979.
Σωτήριου γιατί;

Επειδή γεννήθηκες εσύ.
Α στο καλό (γέλια).

Πού;
Στην Αθήνα γεννήθηκα. Κατάγομαι από την Κρήτη και τη Σμύρνη. Η γιαγιά μου, η μαμά της μαμάς μου ήταν από τη Σμύρνη, και όλοι οι υπόλοιποι, όλοι όμως, είναι από την Κρήτη. Σητεία και Ηράκλειο.

Μάλιστα. Σε ποια περιοχή της Αθήνας γεννήθηκες;
Στο Παγκράτι.

Εκεί μένεις και τώρα;
Στον Βύρωνα, ναι. Στην ίδια γειτονιά περίπου. Κοντά.

Σχολείο;
Πολλά! Άλλαξα πολλά, γιατί βαριόμουνα.

Βαριόσουνα; Δηλαδή;
Ε, τα γύρισα όλα γιατί ήμουν περίεργη, ήθελα να δω πώς είναι και τα υπόλοιπα.

Σε γυρνάγανε ή τα γύρναγες; Σε αποβάλλανε δηλαδή;
Όχι, καθόλου. Ίσα ίσα, αφού ήμουν πολύ ήσυχο παιδί. Στο 13ο, στο 28ο, στο 17ο. Έκανα περιοδεία...

Ήσουν καλή μαθήτρια;
Ήμουν μαθήτρια του 17. Αυτό που, αν είσαι λίγο έξυπνος, δεν χρειάζεται να διαβάσεις πολύ, αλλά αν παρακολουθείς στην τάξη, είσαι του 17.

Εσύ δηλαδή πίστευες ότι ήσουν έξυπνο παιδί.
Έτσι λέγανε.

Πολύ μαγκάκι το παίζεις. Πιες, πιες το καφεδάκι σου να αντέξεις τις ερωτήσεις.
Νομίζεις… Άμα δεν αντέχω καμία, δεν την απαντάω.

Εντάξει. Αυτό είναι υπεκφυγή όμως, την κοπανάς.
Άνετα. Πολύ άνετα την κοπανάω. Για πες.

Οι γονείς;
Οι γονείς χωρίσανε πολύ νωρίς, όταν ήμουν 6 χρονών. Ο χωρισμός τους ήταν πολύ σοκαριστικός για μένα, παρ’ όλο που τον περίμενα, όσο τρελό κι αν ακούγεται, παιδί 6 ετών να περιμένει να χωρίσουν οι γονείς του.

Πώς το περίμενες;
Είχα αντιληφθεί ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, οπότε, όταν μου είπαν ότι θα χωρίσουνε, δεν ήμουν από τα παιδιά που έλεγαν στον μπαμπά τους «μην φύγεις, μην φύγεις μπαμπά, κάτσε εδώ». Ήξερα πάρα πολύ καλά ότι πρέπει να φύγει και το μόνο που έκανα ήταν να τον κοιτάζω να φεύγει χωρίς να κάνω τίποτα, καμία κίνηση. Ξέρεις.

Αντέδρασες ψύχραιμα;
Φαινομενικά ψύχραιμα. Φυσικά, δεν είσαι ψύχραιμος, όταν έχεις πληγωθεί.

Μερικές φορές οι άνθρωποι δεν φανερώνουν τα πραγματικά τους συναισθήματα, γιατί φοβούνται μήπως πληγώσουν τους άλλους, κι ας γίνονται αυτοί κομμάτια από μέσα.
Ναι, συμβαίνει αυτό. Έχω γυρίσει πίσω στα παιδικά μου χρόνια μέσω βοήθειας ειδικών με τους οποίους συζητάς αυτά τα πράγματα. Έχω γυρίσει πάρα πολλές φορές πίσω σε αυτή τη στιγμή και πάρα πολλές φορές στο γεγονός αυτό, γιατί θεωρούσα –μέχρι και πρόσφατα– ότι ήμουν πολύ cool με αυτό. Ναι, αλλά δεν ήμουν τελικά.

Και αυτό γιατί να μην είναι κομμάτι γενικότερα της ζωής σου;
Δηλαδή; Ότι τι;



Μια απλή σκέψη είναι. Δηλαδή αν σου συνέβη τότε να έκρυψες τα συναισθήματά σου για να μην πληγώσεις τους γύρω σου, γιατί να μην εξακολουθεί να σου συμβαίνει μέχρι και σήμερα;
Το δουλεύω μέχρι και σήμερα. Νομίζω πως το έχω ξεπεράσει. Δεν είμαι και εντελώς απόλυτη, αλλά όσο το σκέφτομαι, έχω την εντύπωση ότι τώρα έχω διεισδύσει περισσότερο στις επιθυμίες, τα θέλω μου και τα όριά μου και νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο.

Τι νομίζεις ότι πιστεύει ο κόσμος για εσένα;
Νομίζω πως πολλοί άνθρωποι που δεν με γνωρίζουν προσωπικά, αλλά με γνωρίζουν μέσω των Media και της εικόνας μου, δεν πρέπει να με συμπαθούν και πάρα πολύ. Ακόμη κι εγώ, αν ήμουν ένας άνθρωπος που δεν με ήξερα και με μάθαινα μέσα από διάφορα μεσημεριανά δελτία και κουτσομπολίστικα, ενδεχομένως να μην με συμπαθούσα, γιατί όλο αυτό, έτσι όπως έχει στηθεί και προβάλλεται στο κοινό, μου δίνει την αίσθηση πως πρόκειται γι’ άλλον άνθρωπο. Ο μπαμπάς μου λέει ότι με παρουσιάζουν σαν να είμαι «αρπαγμένος στη φτερούγα», λίγο ψωνισμένος, ξέρεις, ότι νομίζει πως είναι κάποιος, δήθεν, χαζοχαρούμενος, εν πάση περιπτώσει «ελαφρύς».

Λίγο παρτσακλό, λίγο ψωνισμένο.
Ναι, πιθανά. Μα σου λέω, κι εγώ έτσι νομίζω πως προβάλλομαι, και δεν το κατηγορώ αυτό.

Το θεωρείς φυσιολογικό με λίγα λόγια.
Εν μέρει το θεωρώ φυσιολογικό και κατασκευασμένο από τα μέσα ενημέρωσης. Με χειρίζονται λίγο άγαρμπα και άτσαλα και δεν τους νοιάζει και καθόλου.

Υπάρχουν δεκάδες ηθοποιοί άνθρωποι του star system οι οποίοι βιώνουν τη δημοσιότητα. Γιατί δεν συμβαίνει σε όλους το ίδιο; Προφανώς κάποιοι άνθρωποι διαχειρίζονται τον εαυτό τους μάλλον λίγο καλύτερα από ό,τι εσύ.
Τι να σου πω, δεν ξέρω. Εγώ πάντως το λέω αυτό βασιζόμενη στο γεγονός ότι διάφοροι άνθρωποι που δεν με γνώριζαν πριν, τώρα, σε προσωπικό επίπεδο, αποκτούν τελείως διαφορετική εικόνα από αυτήν που είχαν.

Δεν ξυπνάει ξέρεις κάποιος μια μέρα και λέει «σήμερα θα καταστρέψω την Κατερίνα Παπουτσάκη», δεν γίνεται αυτό.
Δεν μιλάμε για καταστροφή, δεν νομίζω ότι έχει φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο.

Όχι, βέβαια, αλλά δεν γεννιέται από μόνο του.
Όχι, αλλά υπάρχουν κάποιες εκπομπές οι οποίες –ευτυχώς ή δυστυχώς– απευθύνονται στο ευρύ κοινό, έχουν τον τρόπο τους να χρησιμοποιήσουν μια ατάκα που είπες και να την βάζουν κάπως ή να σταθούν σε κάτι που πραγματικά είναι τόσο μικρής σημασίας σε σχέση με το όλον και να δημιουργήσουν μια εικόνα. Φυσικά δεν έχουν βαλθεί να σε καταστρέψουν, αλλά είναι πολύ πιο «πικάντικο» να ασχοληθούν με ένα λάθος σου ενδεχομένως ή με κάτι που θα τους ιντριγκάρει σε μια κατεύθυνση τέτοιου είδους και να το κάνουν τεράστιο, κάτι το οποίο μπορεί να είναι το 1/1000 αυτού που είσαι πραγματικά, οπότε ταυτοχρόνως, με αυτόν τον τρόπο, δημιουργείται μια ψευδής εικόνα.

Μια ψευδαίσθηση δηλαδή για την Κατερίνα Παπουτσάκη.
Και γενικώς για τους ανθρώπους που παθαίνουν το ίδιο με εμένα. Δεν είμαι μόνο εγώ.

Νομίζω ότι σε ένα επίπεδο είσαι και εσύ υπεύθυνη για τη διαχείριση της κακής εικόνας σου προς τα έξω… Έχεις πάρει καλές κριτικές για διάφορα θέματα που έχεις κάνει και όλο το πανηγύρι άρχισε από την… Αλίκη…
Κοίταξε να δεις. Αν θες να σου πω την αλήθεια, δεν ήταν μόνο αυτός ο ρόλος. Μέχρι τότε κανένας δεν ήξερε τίποτα για την προσωπική μου ζωή. Το γεγονός ότι μπήκα στην κόκκινη ζώνη της προσωπικής ζωής ενός ανθρώπου (Καραφώτη), που είχε απασχολήσει ήδη τον Τύπο (σίριαλ Καραφώτης-Μάρω Λύτρα), ήταν κάτι που με έβαλε στο στόχαστρο.

Ήταν η χρυσή σου χρονιά τότε.
Έκανα πολλά πράγματα ταυτόχρονα: Το «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα» με τον Γιώργο Κιμούλη, την ταινία «Φιλί της ζωής» του Νίκου Ζαπατίνα και το σίριαλ του ANT1 «Τα κορίτσια του μπαμπά», στο οποίο πρωταγωνιστούσα. Καθένα από αυτά απαιτούσε τις εμφανίσεις μου και την προβολή μου στα μέσα επικοινωνίας. Συγχρόνως, έγινε γνωστό ότι ήμουν μ’ αυτόν τον άνθρωπο κι έτσι άρχισαν αυτές οι ερωτήσεις, στις οποίες, ενδεχομένως, δεν θα έπρεπε να απαντώ...

Φυσικά δεν θα γινόταν τίποτα, αν δεν έλεγες τίποτα. Αυτή είναι η πραγματικότητα κιόλας.
Μα δεν έλεγα ποτέ, «είμαι ερωτευμένη με τον τάδε».

Ξαναγυρίζουμε στην Αλίκη. Μια επιλογή… (δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη φράση μου)
Μιλάμε για μια βιογραφία, που αυτομάτως έχει τη δική της υπόσταση, δηλαδή έχει ιστορία, έχει πορεία, έχει τη διαδρομή ενός ανθρώπου από την αρχή μέχρι το τέλος του, και επομένως παρουσιάζει τεράστιο υποκριτικό ενδιαφέρον. Στην ουσία του, και όχι σε σχέση με το φαίνεσθαι, σε σχέση με το αν εξαφανίζομαι, δεν εξαφανίζομαι, με κράζουν, δεν με κράζουν, δεν με ενδιαφέρει τίποτα. Εγώ θα μιλήσω για την ουσία και το πώς το αντιλήφθηκα ως ηθοποιός. Γιατί πέταξα από τη χαρά μου που θα έκανα αυτό το ρόλο και όχι γιατί ήμουν ποτέ μου τρελή φαν της Αλίκης Βουγιουκλάκη, δεν υπήρξα ποτέ και γενικά δεν είχα ποτέ είδωλα στη ζωή μου. Δεν είχα ποτέ καμιά αφίσα πάνω από το κρεβάτι μου την οποία προσκυνούσα, ούτε κάποιον άνθρωπο τον οποίο θαύμαζα από την κορφή ως τα νύχια.

Στο Χόλιγουντ πάντως, με τη ζωή της Τζόαν Κρόφορντ, γύρισε ανάποδα η καριέρα της Φέι Ντάναγουεϊ, αν δεν κάνω λάθος. Είναι πολλοί οι διάσημοι ηθοποιοί σε όλο τον κόσμο που παίζουν ρόλους μεγάλων αστεριών και τελειώνουν επαγγελματικά.
Εννοείς ότι τελείωσα επαγγελματικά;



Πιστεύω ότι είσαι αρκετά μικρή και με μεγάλο κεφάλαιο ταλέντου και ηθοποιίας. Δύσκολο να καταστραφείς. Αν όμως εξακολουθήσεις να σπαταλάς τα αποθεματικά του ταλέντου σου, όπως έκανες στην «Αλίκη» κι όπως κάνεις σε κάποια επίπεδα της προσωπικής σου ζωής, τότε μόνη σου θα γράψεις τον επίλογο.
Κάνεις λάθος και θα το αποδείξει η ίδια η ζωή. Η «Αλίκη» για εμένα ποτέ δεν ήταν λάθος. Για εμένα ήταν ένα σπουδαίο ταξίδι. Μόνο και μόνο γιατί μπήκα σε αυτή τη διαδικασία να μελετήσω έναν ρόλο τόσο επισταμένως, γιατί δεν ξύπνησα μια μέρα και πήγα στο γύρισμα. Από τότε που μου ανέθεσαν το ρόλο και επί 3 μήνες, ξυπνούσα και κοιμόμουν με τα βιβλία, τις ταινίες, έκλαιγα, γελούσα, με τα τραγούδια της, με συνεντεύξεις ανθρώπων που την ήξεραν. Γενικώς, είχα μπει σε μια πολύ έντονη διαδικασία έρευνας, πράγμα πάρα πολύ σημαντικό για μένα και δεν ξέρω για ποιον άλλο αντίστοιχο ρόλο στην τηλεόραση θα μπορούσε να δουλέψει κανείς τόσο πολύ.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη θα έκανε ποτέ το ρόλο μιας άλλης;
Δεν ξέρω. Μα δεν έχω επιλέξει την πορεία της. Το ότι έπαιξα το ρόλο αυτό δεν σημαίνει ότι ταυτίζομαι ή θα ήθελα να κάνω την πορεία την οποία έχει διαγράψει εκείνη. Τη θαύμαζα γι’ αυτό που ήταν. Φυσικά και τη θαύμαζα. Αλλά δεν ήταν ποτέ είδωλό μου, δεν ήθελα ποτέ να γίνω σαν και αυτήν.

Μπορείς να σκεφτείς τη ζωή σου μετά από 10 χρόνια;
Δεν έχω σαφή εικόνα. Όχι.

Πώς το φαντάζεσαι;
Πώς θα ήθελα να είναι; Να είμαι σε μια φάση που να μπορώ να παίζω ρόλους, ενδιαφέροντες ρόλους, να είμαι ευτυχισμένη στην προσωπική μου ζωή και να έχω και ένα παιδί.

Όλα αυτά μαζί; Το καλύτερο από όλα αυτά ποιο θα ήταν, ρόλοι ή το παιδί;
Ρόλοι.

Υπάρχει π.χ. ένα σίριαλ στο οποίο θα ήθελες να συμμετάσχεις;
Θα ήθελα σε σίριαλ εποχής. Ίσως στα «Ματωμένα Χώματα». Θα ήθελα να κάνω μια δουλειά εποχής. Πραγματικά εποχής όμως. Αυτό είναι κάτι που το ονειρεύομαι είτε στο σινεμά είτε στην τηλεόραση.

Μια πόρνη θα την έπαιζες σε ταινία εποχής;
Ναι.

Μια κακιά, έναν κακό άνθρωπο;
Φυσικά. Μην με ρωτάς γι’ αυτά, γιατί είναι πραγματικά πολύ δελεαστικά. Το μόνο που μπορούν να μου δώσουν είναι ένα χαμόγελο. Δηλαδή πραγματικά είναι πολύ ενδιαφέρον να μην παίζεις ένα πράγμα, αλλά να δοκιμάζεις, γιατί αυτό είναι και το επάγγελμά μας. Αν είναι να τυποποιούμαστε και να κάνουμε το ίδιο πράγμα, δεν έχει κανένα νόημα. Το θέμα είναι να ταξιδεύεις σε άλλους κόσμους και να μπαινοβγαίνεις σε ψυχές.

Όταν ξεκίναγες –και ξεκίνησες, φαντάζομαι, όπως όλες οι ηθοποιοί– δεν είχες, πιστεύω, κανένα μέσο για να μπεις σε αυτή την ιστορία του θεάτρου, του κινηματογράφου. Δέχτηκες αυτό που λένε πολλές ηθοποιοί σήμερα σεξουαλική παρενόχληση από σκηνοθέτες;
Μου έχει συμβεί, ναι, μια φορά. Ήταν ένα σκηνοθέτης που παρουσιαζόταν ότι ήθελε να κάνει μια ταινία. Ήταν πάρα πολύ χυδαίος και έφυγα νύχτα κλαίγοντας. Ήμουν και μικρούλα τότε, 18 χρονών.

Θα πουλούσες την ψυχή σου στο διάβολο για ένα ρόλο;
Όχι. Με τίποτα.

Να κάτι που δεν θα έκανες.
Ναι, αλλά αυτό έχει να κάνει με την Κατερίνα, όχι με την επιλογή του ρόλου.

Κατερίνα, από την αρχή της κουβέντας έχω διαπιστώσει ότι έχω απέναντί μου ένα καλό παιδί. Μάλιστα, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι όλη αυτή η καλοσύνη οδηγεί στην υποχωρητικότητα, στην οπισθοχώρηση και σε πολλές περιπτώσεις σε λάθος επιλογές.
Εννοείς φαντάζομαι τη φωτογράφιση του εξωφύλλου. Για μία λήψη που δεν μου άρεσε και που τελικά την έκανα. Είχαμε πει καθόλου γυμνό και έφερε ο στυλίστας σου ένα concept περισσότερο «προχωρημένο» για τα δικά μου δεδομένα. Τι ήθελες να κάνω; Να τα βροντήξω όλα και να σηκωθώ να φύγω; Να μην σκεφτώ τη δουλειά όλων αυτών των ανθρώπων και να το παίξω ντίβα; Εγώ δεν το κάνω αυτό και άντε γεια; Μετά δεν θα με έλεγες καλό παιδί, αλλά bitch. Θα με εκτιμούσες περισσότερο ή λιγότερο; Θα κέρδιζα το θαυμασμό και την εκτίμησή σου ως star και ως ηθοποιός; Δεν είμαι έτσι. Έκανα τη λήψη και είπα πως δεν θέλω να γίνει εξώφυλλο. Να την χρησιμοποιήσετε διαφορετικά κι αν μπορείτε καθόλου…

Δεν μας είπες «όχι», ενώ μέσα σου πιεζόσουν. Άσε τι θα κάνουμε εμείς, θα δεις τη φωτογράφιση και θα καταλάβεις. Πιστεύεις όμως πως έτσι με αυτή τη στάση προστατεύεις τη ζωή, την προσωπικότητα και την καριέρα σου;
Είδες; Εκεί είναι το πρόβλημα.

Αυτό σημαίνει Κατερίνα μου…
Ότι θα πρέπει να γίνω bitch.

Δεν χρειάζεται να γίνεις bitch. Απλώς χρειάζεται να μπορείς να παίρνεις αποφάσεις με γνώμονα το δικό σου όφελος κι όχι κάποιων άλλων. Δυσκολεύεσαι να πάρεις αποφάσεις της στιγμής. Δυσκολεύεσαι να δείξεις τα πραγματικά σου συναισθήματα για να μην στεναχωρήσεις τους άλλους.
Γενικά, επειδή έχω και το σύνδρομο του καλού παιδιού, θέλω να είμαι αγαπητή, αρεστή και να μην δημιουργώ προβλήματα. Αυτό είναι ένα θέμα. Για μένα ήταν σοκ το περσινό, αν θέλεις, όταν για όλους δεν ήμουν το καλό παιδί, αλλά αυτή που είχε το θράσος να παίξει την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Γενικά δεν δυσκολεύομαι να πάρω αποφάσεις.

Μου θυμίζεις μια φίλη μου. Της λέω «Γιατί ρε παιδί μου, πώς πήγες με αυτόν τον άνθρωπο;». Μου απαντάει «Ρε Τάσο, τον λυπήθηκα. Με πίεζε. Με φλέρταρε και είπα “άντε να πάω να τελειώνει”».
Συμφωνώ, και πολλές φορές έχω πέσει θύμα αυτής της καλοπροαίρετης διάθεσης… (σε αυτό το σημείο σταματά η συνέντευξη για λίγα λεπτά. Η Κατερίνα βρίσκεται σε συναισθηματική φόρτιση).

Αισθάνθηκες ποτέ στη ζωή σου άσχημη; Έχω ακούσει να λες ανέκδοτα για τη μύτη σου. Θεωρείς ότι έχεις μεγάλη μύτη;
Εσύ τι λες;

Μια χαρά είναι...
Όταν άρχισα να παίζω στην τηλεόραση εξοικειώθηκα με τα χαρακτηριστικά μου και άρχισα να μου αρέσω. Γι’ αυτό δεν ήθελα να κάνω και σινεμά, τηλεόραση γενικά. Θεωρούσα ότι δεν θα μου πήγαινε καθόλου όλο αυτό το πράγμα. Γενικά ήμουν πιο πολύ προσανατολισμένη στο θέατρο. Δεν πίστευα ότι «θα έκανα» σε όλο αυτό. Για ένα γκρο πλαν ας πούμε.

Εφιάλτες; Ο χειρότερός σου εφιάλτης;
Να μην υπάρχουν οι άνθρωποι που αγαπώ.

Το να μην έχεις δουλειά;
Ο αμέσως χειρότερός μου εφιάλτης είναι αυτός.

Πάθος έχεις;
Γενικά; Για τη ζωή;

Για τον έρωτα, τη ζωή, γενικά.
Πολύ, πολύ.

Ξέρεις ότι το πάθος είναι αρρώστια;
Ε, μάλλον είμαι άρρωστη. Δεν είμαι ένας άνθρωπος που είναι τυπική και στεγνή απέναντι στη ζωή. Παθιάζομαι με τα πράγματα πολύ. Και με τη δουλειά μου και με τον έρωτα και με τους ανθρώπους που αγαπώ.

Άρα, φτάνεις στην αρρώστια.
Αν το θεωρείς έτσι, ναι.

Στα άκρα;
Αλλά ταυτόχρονα όμως νομίζω ότι είναι και αυτό που με σώνει, όσο μπορεί να παθιάζομαι, την ίδια στιγμή είμαι και ψύχραιμη.

Δεν είναι τα γρήγορα πάνω που πάνε και γρήγορα κάτω στη ζωή;
Πιθανώς. Ενθουσιάζομαι εύκολα.
Αυτό δεν είναι πάθος. Ο ενθουσιασμός δεν μπορεί να είναι πάθος.
Τι να σου πω. Όλα παίζουν, και ενθουσιασμός και πάθος και μη πάθος. Είμαι άνθρωπος που «βουτάω» μέσα.

Σου αρέσει να έχεις δίπλα σου ανασφαλείς ανθρώπους ή δυνατούς που θα έχουν εσένα κάτω από την ομπρέλα τους;
Μέχρι στιγμής έχω επιλέξει το πρώτο. Ανασφαλείς.

Συνειδητά με λίγα λόγια.
Όχι συνειδητά. Απλώς προσπάθησα να αποκωδικοποιήσω το γιατί εκ των υστέρων. Μάλλον γιατί μου ήταν δύσκολο να μπω σε μια σχέση ισότιμη. Γιατί με έναν άνθρωπο δυναμικό, εκεί μπαίνουν όρια. Θα έπρεπε να είναι μια ισότιμη σχέση κι εγώ δεν είχα μάθει να είμαι συναισθηματικά ώριμη σε μια σχέση, είχα μάθει να είναι όλα αχταρμάς και χωρίς όρια. Θέλει συναισθηματική ωριμότητα, για να βρεθείς σε μια σχέση ισότιμη με έναν άνθρωπο που ενδεχομένως να είναι και πιο δυνατός από σένα. Και αυτό είναι μάλλον που δεν μπορώ να δεχτώ.

Μήπως είναι ώρα όμως τελικά;
Ίσως. Η ζωή θα δείξει.

Τι είναι για εσένα η Αθήνα;
Κάτι που δύσκολα θα αποχωριστώ. Την λατρεύω. Έχω σκεφτεί πολλές φορές πώς θα ήταν να έφευγα στο εξωτερικό, να ζούσα μια άλλη ζωή, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να αποχωριστώ την Αθήνα και την Ελλάδα γενικά την αγαπώ πάρα πολύ. Αγαπώ τη ζωή στην Αθήνα πάρα πολύ.

Ποτό; Πού θα σε βρει κάποιος; Δηλαδή, αν θέλει να σε δολοφονήσει κάποιος και πρέπει κάπου να σε αναζητήσει, πού θα σε βρει;
Στο Joker’s που είναι εδώ δίπλα, στην Κολοκοτρώνη, τώρα που το θυμήθηκα.

Κολωνάκι;
Έχω πάει και στο Rock ‘n’Roll, αλλά δεν σημαίνει ότι είμαι και θαμώνας. Στη «Ψείρα» στου Ψυρρή, που το έχει και μια φίλη μου και πάνε και πολλοί φίλοι, οπότε είναι και σημείο αναφοράς, και διάφορα άλλα.

Στέκια έχεις;
Στέκι-στέκι δεν έχω. Η «Ψείρα» θα μπορούσε να είναι ένα σημείο αναφοράς.

Απ’ τη μια μεριά, οι διαδηλώσεις της νεολαίας, γιατί απ’ ό,τι έχω ψιλοκαταλάβει, είσαι και λίγο πολιτικοποιημένη…
Ναι, λόγω της μητέρας μου, έντονα.

... απ’ την άλλη, Villa Mercedes; Πάνε αυτά τα δύο μαζί; Κολλάνε;
Αυτό σου λέω. Νομίζω κολλάνε.

Όπως κολλάει να πας στη Villa Mercedes με παντόφλα και με τακούνι στα Εξάρχεια;
Πολύ άνετα.

Κι αυτό κολλάει.
Φυσικά, ποιος μπορεί να το προσδιορίσει αυτό;

Ελεύθερος χρόνος; Υπάρχει;
Φέτος υπάρχει, ναι. Δεν υπήρχε καθόλου όλα αυτά τα χρόνια που δούλευα σαν την τρελή και φέτος υπάρχει και κάνω πάρα πολλά πράγματα που με ευχαριστούν. Μιλάω λιγότερο με τους φίλους μου στο κινητό, τους βλέπω περισσότερο, είμαι συνήθως στο σπίτι, δηλαδή ο καφές και οι συναντήσεις συνήθως γίνονται εκεί. Σπίτι, τζάκι, κρασί και τέτοια, καφές, άραγμα γενικώς. Στον καναπέ, μου αρέσει πάρα πολύ. Νομίζω ότι είμαι φύσει τεμπέλα και δεν το είχα καταλάβει τόσα χρόνια, γιατί δούλευα πάρα πολύ για να το καταλάβω .

Fun club 2.676 μέλη. Έχεις εικόνα;
Δεν μπαίνω, δεν «το έχω» πολύ με το Facebook και με αυτά. Με ενημέρωσε μια κοπέλα ότι έφτιαξε fun club για εμένα. Να σου πως κάτι; Αν αρχίσω να παίρνω τον εαυτό μου τόσο στα σοβαρά, δηλαδή να ασχολούμαι τόσο πολύ με το πόσο μπορεί να με αγαπάνε κάποιοι –καταλαβαίνεις σε ποιο επίπεδο το λέω– γενικά αν έδινα τόσο μεγάλη σημασία στο πόσο για τους άλλους μπορεί να σημαίνω κάτι, αυτό θα με απομάκρυνε από την Κατερίνα!

Μάλλον σημαίνεις όμως για τους παπαράτσι, για τα κουτσομπολίστικα και τις εκπομπές κοινωνικής κριτικής (gossip). Τελικά «πουλάς».
Δεν είμαι άνθρωπος που κρύβεται, δεν είμαι έτσι φτιαγμένη. Δεν μπορώ να ζω τη ζωή μου κρυμμένη. Λες κι έχω κάνει κάτι λάθος, λες και φταίω που υπάρχω. Δεν με αφορά αυτό το πράγμα. Αν κάποιοι το παρεξηγήσουν το γεγονός ότι δεν κρύβομαι καλά, αυτό είναι μάλλον δικό τους πρόβλημα.

Μα εγώ σε έχω δει κουκουλωμένη. Τι δεν κρύβεσαι;
Ναι, γιατί ήταν τρεις άνθρωποι, ένας αριστερά ένας δεξιά που φωτογραφίζανε σαν να πυροβολούσαν κι εγώ αισθάνθηκα λες και μου την έπεφταν τρομοκράτες. Δεν βγαίνω έτσι απ’ το σπίτι μου. Τότε βγήκα έτσι, γιατί το είδα να συμβαίνει μπροστά μου και ένιωσα πως ήθελα να κρυφτώ κάτω απ’ τη γη. Γιατί ήταν ένας μπροστά μου, ένας εδώ κι ένας πίσω μου, δεν με αφήνανε να πάω πουθενά, κι αισθάνθηκα πίεση εκείνη τη στιγμή. Δεν σ’ το έχουν κάνει, αν σ’ το κάνουν, θα δεις τι ωραία που είναι! Είναι πάρα πολύ άσχημο, σε πληροφορώ, και σου λέω ότι δεν είμαι άνθρωπος που κρύβεται, ούτε έχω μάθει να κρύβομαι. Σε καμία περίπτωση. Ίσως και να βόλευε να έχω μάθει να κρύβομαι, όπως οι άνθρωποι που κάνουν απείρως χειρότερα, που αν και είναι παντρεμένοι, κατακερατώνουν, που είναι διάσημοι και τα κάνουν όλα τόσο εύκολα, ενώ κανείς δεν παίρνει είδηση. Εγώ δεν κρύβομαι, γιατί έτσι είμαι φτιαγμένη.

Κάτσε ρε Κατερίνα, πώς κολλάει το «δεν κρύβομαι» με το «δεν λέω με ποιον τα έχω»;
Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Γιατί την έχω πατήσει. Γιατί σε αυτή την περίπτωση που είχα απαντήσει τότε πως «ναι, είμαι με τον τάδε», ακολούθησε κι άλλη ερώτηση, κι άλλη ερώτηση και είχε φέρει άλλη διατύπωση σε αυτό που είχα πει.

Καλά και πώς τη γλιτώνεις; Τη γλιτώνεις λέγοντας ότι δεν είμαι με αυτόν και βγαίνω μαζί του. Δηλαδή έτσι τη γλιτώνεις;
Τη γλιτώνεις… Δεν μπορεί κανείς να σου πάρει κουβέντα, δεν μπορεί κανείς να σου βάλει στο στόμα σου κάτι.

Δεν είναι χειρότερο αυτό από το να σε κυνηγάνε αριστερά δεξιά; Τι πρόβλημα θα υπήρχε αν έκανες μια δημόσια εμφάνιση με τον συγκεκριμένο άνθρωπο; Ο λαός έχει δίκιο, ο κόσμος το έχει τούμπανο κι εσύ κρυφό καμάρι.
Τελικά δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο. Αλλά δεν μπορώ να βλέπω και εξώφυλλα με απαντήσεις άλλα αντί άλλων.

Πώς δεν ξέρεις ποιο είναι χειρότερο; Είναι πιο ωραίο να στέκονται έξω από το σπίτι σου για να σε περιμένουν να σε «πυροβολήσουν», αφού ξέρουν πού μένεις;
Και τι να κάνω; Να κάνω μια δήλωση για κάτι που δεν ξέρω αν θα ισχύει μετά από κάποιες εβδομάδες; Μήνες; Όταν κάτι ξεκινάει, βγαίνεις και το λες στους φίλους, τη μάνα σου και τον πατέρα σου;

Δηλαδή με λίγα λόγια δεν το ανακοινώνεις, επειδή δεν είσαι σίγουρη γι’ αυτό που σου συμβαίνει;
Όχι, γιατί δεν είναι κάτι επίσημα ανακοινώσιμο. Ούτε σκοπεύω να παντρευτώ, ούτε να κάνω παιδί ούτε τίποτα τέτοιο.

Καλά, δεν ανακοινώνεις κάτι όταν είναι να κάνεις παιδί. Μην τρελαθούμε κιόλας.
Μα δεν θέλω να ανακοινώσω κάτι. Δικαίωμά μου δεν είναι να μην θέλω να πω κάτι;

Είναι δικαίωμά σου να μην λες σε κανένα τίποτα. Είσαι όμως δημόσιο πρόσωπο και καλώς ή κακώς, λειτουργείς σε ένα παιχνίδι δημοσιότητας που παράγει το star system. Μην διαμαρτύρεσαι , γιατί μου θυμίζει το «τραβάτε με κι ας κλαίω».



Να σου πω κάτι, μην με τρελαίνεις. Τι τραβάτε με κι ας κλαίω; Την πρώτη φορά που με εντόπισαν ήταν σε ένα μπαράκι 4:30 το πρωί. Ήμασταν 10 άτομα και ο τύπος ήταν έξω από την τζαμαρία με τηλεφακό. Εγώ τον φώναξα για να κάνουμε δήθεν «στημένο»;

Απ’ ό,τι έχω καταλάβει, όχι, αλλά από τα 1.500 μαγαζιά της Αθήνας αποκλείεται ο φωτογράφος να στήθηκε τυχαία εκεί που ήσουν εσύ. Κάποιος τον φώναξε.
Πιθανώς, αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Μπορεί από κάποιον από την παρέα μου. Αυτό δεν μπορώ να το ελέγξω. Δεν μπορώ να τα ελέγξω όλα. Μην με ζορίσεις, γιατί δεν «το έχω» καθόλου. Ενδεχομένως να μην έκλεισα καλά τον κύκλο γύρω από τον οποίο ήθελα να συμβεί. Σίγουρα δεν ειδοποίησα εγώ τον παπαράτσι και δεν μπήκα σε μέρος για να φωτογραφηθώ.



Κάπως έτσι επεισοδιακά ολοκληρώθηκε η πρώτη συνέντευξη της Κατερίνας Παπουτσάκη για το πρώτο εξώφυλλο του Athens Magazine. Αν θέλετε την προσωπική μου γνώμη, στον επίλογο του ρεπορτάζ, η Κατερίνα για πρώτη φορά στη ζωή της άνοιξε την ψυχή της και είπε πράγματα κυρίως για τον εαυτό της και την προσωπικότητά της. Είπε αλήθειες που εκτιμώ ότι μέχρι σήμερα δεν είχε τολμήσει να τις δει στον καθρέφτη του σπιτιού της. Δυσκολεύτηκε, τσαντίστηκε, βούρκωσε, αλλά μαγκάκι, όπως είναι, έμεινε μέχρι το τέλος. Μέσα από αυτήν την εξομολόγηση πιστεύω ο κόσμος να μπορέσει να καταλάβει το πραγματικό βάθος της ψυχής αυτού του ανθρώπου. Επειδή δεν μπορεί να μανατζάρει καλά τον εαυτό της, επειδή είναι άνθρωπος, με αδυναμίες, επειδή δεν μπορεί να πει εύκολα «όχι» και να χαλάσει καρδιές και θέλει να είναι πάντα καλό παιδί, έχει κάνει λάθη και κακές επιλογές. Είναι όμως όλα αναστρέψιμα. Το απίστευτα πληθωρικό της ταλέντο, η υποκριτική της δεινότητα και η μοναδική μεσογειακή ομορφιά της μπορούν να την οδηγήσουν στο πάνθεον των Ελλήνων ηθοποιών. Αρκεί …