Η απάντησή μου στους επαγγελματίες του στιγματισμού και των ταγμάτων «κουκουλοφόρων» συνδικαλιστών και ανώνυμων ψευτοδημοσιογράφων.

Οι οργανωμένες συμμορίες των δολοφόνων που έχουν κάνει επιστήμη το στιγματισμό, τη στοχοποίηση και την αλητεία μέσω ανώνυμων κουκουλοφόρων ψευτοδημοσιογράφων και τρομοκρατών ψευτοσυνδικαλιστών χτυπούν μανιασμένα εδώ και 2 μήνες το Traveller’s ICONS και εμένα προσωπικά. Το ερώτημα είναι γιατί; Πού τους ενοχλήσαμε; Σε ποιανού το μάτι μπήκαμε; Ποια είναι τα στραβά που ενόχλησαν; Στην επιστολή παρακάτω θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε φως σε αυτή την ιστορία.

Υπάρχουν άνθρωποι που πάνω στην απελπισία, την οργή, τη θλίψη και το μίσος τους είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα. Να σκοτώσουν, τα προπηλακίσουν, τα στιγματίσουν. Πιστεύω, κι έχω στοιχεία ακράδαντα, ότι ένα από τα υποψήφια θύματά τους είμαι κι εγώ. Στοχοποιούμαι και προπηλακίζομαι από οργανωμένα τάγματα «κουκουλοφόρων» που εντέχνως χρησιμοποιούν το προσωπείο του συνδικαλισμού και της αριστεράς για να τρομοκρατήσουν και να προβοκάρουν.

Θέτω ένα απλό ερώτημα: στο πέρασμα των αιώνων τα αριστερά κινήματα σε όλο τον κόσμο με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουν τους σκοπούς τους; Άντε και να πιστέψουμε ότι είναι στην άκρα αριστερά, στο χώρο της αντιεξουσιαστικής νεολαίας. Υπάρχει περίπτωση ποτέ να επιτύχουν τον σκοπό τους όταν οι καταγγελίες τους βασίζονται σε συκοφαντίες; Είναι δυνατόν να μπορείς να υπερασπιστείς τα δίκαια των αδυνάτων χρησιμοποιώντας τα σύνεργα του πλαστογράφου; Ποιος ο λόγος να στιγματίσουν και να παραπληροφορήσουν νέα παιδιά στήνοντας «εικονικά» δικαστήρια χωρίς να αποδεικνύουν, έστω στοιχειωδώς, τους όποιους αφορισμούς;

Γιατί άραγε δεν διατύπωσαν έστω και ένα αίτημα; Γιατί άραγε δεν συγκάλεσαν συνέλευση εργαζομένων για να ακούσουν τα παράπονά τους; Γιατί στην τελική, ενώ βγήκα να τους μιλήσω και να κάνω διάλογο μαζί τους, δεν δέχτηκαν την οποιαδήποτε συζήτηση; Μπορεί κάποιος να κερδίσει τη συμπάθεια του όποιου εργαζόμενου όταν έχει απέναντί του έναν άνθρωπο που απαξιώνει με τέτοιο τρόπο τις διευθύνσεις και την εργοδοσία;

Επειδή δεν το καταλαβαίνω, σε μια συνδικαλιστική διεκδίκηση ο στόχος δεν είναι ο εργαζόμενος να κερδίσει περισσότερα από την επιχείρησή του; Ο στόχος είναι να πείσουμε εργαζομένους, κοινωνία, φίλους, οικογένεια και συνεργάτες ότι ο Δούσης είναι κάθαρμα, άρα μην συνεργάζεστε με το Traveller’s ICONS; Ποιος κερδίζει από αυτό;

ΟΚ, στιγματίζουμε τον επιχειρηματία και ο στόχος μας είναι να τον καταστρέψουμε. Το ότι θα μείνουν 40 άνθρωποι άνεργοι ποιους ωφελεί; Είναι δεδομένο και το καταλάβαμε όλοι ότι η προσπάθειά σας ήταν αυτή. Κάνατε ότι ακριβώς και ο Γκέμπελς στο ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ. Παραπληροφόρηση, προπηλακισμός, εξόντωση. Η απόλυτη επιστήμη του ολοκληρωτισμού και του φασισμού.

Τι περιμένατε; Να κάτσουμε και να μας διαλύσετε; Λογικό ήταν να γίνουμε όλοι μια γροθιά, εργοδοσία, διεύθυνση και εργαζόμενοι, και να αντισταθούμε στα όποια σχέδια των χορηγών σας. Λέω «χορηγός», διότι δεν μου βγαίνει διαφορετικά. Αποκλείεται να σκέφτηκαν κάποιοι από μόνοι τους να τρομοκρατήσουν εμένα και το ICONS. Σίγουρα κάποιος άλλος σας έχει βάλει. Το ποιος αργά ή γρήγορα ή θα το ομολογήσετε οι ίδιοι ή θα αναγκαστείτε να το πείτε στη δικαιοσύνη.

Το μόνο καλό που βγήκε από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι άθελά σας κάνατε μια εταιρεία να γίνει μια γροθιά. Εμένα με κάνατε να πλησιάσω πιο πολύ τους συνεργάτες μου κι εκείνους να ανταποκριθούν. Θα μπορούσε να γίνει αυτό αν οι αλητείες που γράφατε ήταν αληθινές; Σας είχαν παραπληροφορήσει κάποιοι ανόητοι ότι το ICONS θέλει μια σπίθα για να ανατιναχθεί. Μας περάσατε για εύκολο στόχο. Δεν μπορέσατε δυστυχώς να διακρίνετε την παραπληροφόρηση διότι απλά ζείτε μέσα σε αυτή. Λίγο υποψιασμένοι να ήσασταν θα καταλαβαίνατε την παγίδα στην οποία πέφτετε. Το μίσος ποτέ δεν οδήγησε σε σωστές αποφάσεις και κρίσεις. Μακάρι να είχατε το θάρρος να βγείτε και να ζητήσετε συγγνώμη για όλα αυτά που διαπράξατε. Αυτό τουλάχιστον θα σας ξεχώριζε και θα με έκανε να πιστέψω ότι τα κίνητρά σας ήταν συνδικαλιστικά και εργατικά. Όπως και να έχουν τα πράγνατα, σας ευχαριστούμε για τη δυνατότητα που μας δώσατε να δούμε ο ένας τον άλλο λιγότερο επαγγελματικά και πιο πολύ ανθρώπινα. Αυτό, μάγκες, σας το χρωστάω.