Γιατί κάνουμε την πάπια;

Φεβρουάριος και Μάρτιος. Παραδοσιακά, αυτοί οι μήνες είναι η χαρά των απανταχού ταξιδιωτών. Τη συγκεκριμένη περίοδο όλες οι αεροπορικές εταιρείες και σχεδόν κάθε ξενοδοχείο κάνουν εκπτώσεις και φοβερές προσφορές.

Άδραξα, λοιπόν, την ευκαιρία και μέσα σε 30 μέρες επισκέφθηκα δύο ευρωπαϊκές πόλεις και μία ελληνική. τη Γενεύη, το Άμστερνταμ και την Ξάνθη. Τις εμπειρίες μου από τις δύο τελευταίες θα τις διαβάσετε στο περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας. Τη Γενεύη τη «φυλάω» για αργότερα.

Θέλω να σας μιλήσω για υπηρεσίες. Στην Ελλάδα όλο γκρινιάζουμε ότι υστερούμε σε αυτό τον τομέα, ότι όλοι μας κοροϊδεύουν και, γενικώς, ενδιαφέρονται για το πώς θ’ αρπάξουν τα χρήματά μας. Σας πληροφορώ ότι το ίδιο ακριβώς, και σε μεγαλύτερο βαθμό, συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Στη Γενεύη, μία από τις πλουσιότερες πόλεις του κόσμου, με πανάκριβη ζωή και μεγαλοαστούς κατοίκους, μου συνέβησαν τα ακόλουθα:
Μεσημεριανό στο Westin - πρώην Four Season, απέναντι από το περίφημο σιντριβάνι, ένα από τα ακριβότερα εστιατόρια της πόλης. Περιβάλλον εντυπωσιακό, θέα μοναδική. Παραγγέλνω ένα πρώτο πιάτο, ένα κυρίως, μία μερίδα πατάτες, μπρουσκετάκια και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Μετά από 20 λεπτά τουλάχιστον, έρχεται ο σερβιτόρος και με ρωτάει τι ακριβώς έχω παραγγείλει. Του τα ξαναλέω, και μετά από 5 λεπτά επιστρέφει φέρνοντας μόνο το κυρίως και το πρώτο πιάτο. Του εξηγώ ότι έπρεπε να είχαν φτάσει στο τραπέζι μου πρώτα το κρασί, τα μπρουσκετάκια και οι πατάτες, αλλά δεν «ιδρώνει το αυτί του». τα φέρνει μετά από άλλα 15 λεπτά. Φυσικά, του είπα ότι είχα ολοκληρώσει το γεύμα μου. Με έβρισε στα γαλλικά και έφυγε.

Bar Arthur. Ένα από τα πιο chic σημεία συνάντησης των ντόπιων. Ζητάω από τον barman ένα ουίσκι Jameson και ο «άρχοντας» τι κάνει; Μου το δίνει μαζί με τα φιστίκια που είχαν αφήσει οι προηγούμενοι!

Μεσημεριανό κυριακάτικο brunch στον δεύτερο όροφο του Hilton. Έρχεται ο σερβιτόρος για να πάρει την παραγγελία του κρασιού. Ούτε λέξη αγγλικά ή γαλλικά. Συνεννοούμαστε μέσω νοημάτων. Απ’ ό,τι κατάλαβα, πρέπει να ήταν Βούλγαρος ή Ουκρανός. Τελικά, τα βρήκαμε με την πανάρχαια γλώσσα του σώματος. Ανάλογα ευτράπελα συνάντησα και στο Άμστερνταμ, την πρωτεύουσα μίας από τις πιο ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες, και μάλιστα σε μαγαζιά που βρίσκονται σε περιοχές με καλή φήμη.

Όσα συμβαίνουν στα δήθεν καλά ξενοδοχεία, εστιατόρια και bars της Ευρώπης είναι για γέλια και για κλάματα. Φαίνεται πως οι υπεύθυνοί τους, προσπαθώντας να αυξήσουν τα κέρδη τους, προσλαμβάνουν όποιον να ΄ναι. Ειδικά, μάλιστα, αν είσαι τουρίστας, σε πολλές περιπτώσεις η συμπεριφορά του προσωπικού είναι αισχρή.

Ξέρετε, εμείς οι Έλληνες κάνουμε τους καμπόσους και τους μάγκες στη χώρα μας, δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας, αλλά όταν πηγαίνουμε στο εξωτερικό κατά έναν περίεργο τρόπο κλείνουμε τα μάτια στις λαμογιές και, όχι μόνο δεν αντιδρούμε, αλλά κάνουμε και την πάπια (συμπεριλαμβανομένου και εμού του ιδίου). Εγώ, σε πολλές περιπτώσεις έχω αλλάξει άποψη για τις υπηρεσίες στην Ελλάδα, αλλά και τακτική όταν βρίσκομαι στην Ευρώπη. αν μου φαίνεται κάτι στραβό, έχω αποφασίσει να κάνω φασαρία, ακόμα και να μην πληρώσω.

Να μην ξεχάσω να σας πω ότι και η Γενεύη και το Άμστερνταμ είναι υπέροχες πόλεις, που σίγουρα αξίζει να επισκεφθείτε -αν δεν το έχετε ήδη κάνει- κάποιο weekend. Αλλά από υπηρεσίες…