Εμείς και οι κατσαρίδες!

Βερολίνο… στη μεγαλύτερη έκθεση τουρισμού της Ευρώπης, εν έτει 2010. Χρονιά απόλυτης ξεφτίλας για όλους τους Έλληνες σε όλο τον κόσμο. Φέτος, τα περίπτερα της ελληνικής αποστολής στη χώρα του Γκαίτε συγκέντρωναν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον των εκατοντάδων χιλιάδων επισκεπτών. Όλοι περνούσαν και είτε μας κοιτούσαν ειρωνικά, είτε χασκογελούσαν ή έκαναν πικρόχολα αστεία. «Εσύ πόσες φορές πας στα μπουζούκια;», «Πόσο θα μου στοιχίσει να χτίσω ένα παράνομο σπίτι στη Μύκονο;», «Πόσα Porsche Cayenne πουλήθηκαν φέτος στην Ελλάδα;». Αίσθημα ταπείνωσης και ντροπής. Δεν ξέρω εσείς τον τελευταίο καιρό πώς αισθάνεστε, αλλά εγώ νομίζω ότι έχω αρχίσει να πέφτω σε βαριά κατάθλιψη... Όχι επειδή δεν θα έχουμε λεφτά, ούτε επειδή δεν θα μπορώ να ταξιδέψω. Αισθάνομαι θλίψη γιατί ίσως για τα επόμενα χρόνια της ζωής μου δεν θα μπορώ εκτός Ελλάδας να λέω με υπερηφάνεια ότι είμαι Έλληνας. Ξέρεις τι είναι να έχεις ταξιδέψει στα πέρατα της γης, να έχεις βρεθεί σε 80 γωνιές του πλανήτη και πάντα, όταν σε ρωτάνε από πού είσαι, να παίρνεις μια βαθιά ανάσα και να λες ότι είσαι Έλληνας. Από την Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, τους ήρωες και τη Δημοκρατία. Τώρα, ακόμα κι οι Τούρκοι μας κοιτάνε με κατανόηση και συμπάθεια. Ακόμη κι οι Βούλγαροι μαζί με τους Ρουμάνους προσφέρθηκαν να μας δανείσουν. Στο τέλος, θα καταντήσουμε να πηγαίνουμε στην Αλβανία για δουλειά, όπως λέει και ο Λαζόπουλος. Δεν ξέρω… έχω εκνευριστεί πολύ με αυτή την ιστορία. Τα κάναμε όλοι μας σκατά και δυστυχώς δεν βλέπω διέξοδο στο τούνελ. Τα καθοίκια οι πολιτικοί ακόμη και σήμερα μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Τα λαμόγια τρέχουν για να κρύψουν τις καταθέσεις τους, να εξαφανίσουν τα «μαύρα» και να κρύψουν περιουσιακά στοιχεία. Βλέπω μια Ελλάδα χωρισμένη στα δύο, από τη μια μεριά τους ανθρώπους του μόχθου, που δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί στην ιδιωτική οικονομία, τους επιχειρηματίες που αποδίδουν το Φ.Π.Α., τους φόρους και τις ασφάλειες, και από την άλλη βλέπω το άλλο 50% που ανήκει στη σκοτεινή πλευρά της χώρας, τους ρουσφετοδιορισμένους στο Δημόσιο που δεν έχουν καρέκλα να κάτσουν, την Ε.Ρ.Τ. με τους 7.500 υπαλλήλους, το προσωπικό της Βουλής που από 800 έγιναν 1.600 και τα λαμόγια τους επιχειρηματίες που έκλεψαν τις επιχειρήσεις τους, φορτώνοντας τις με θαλασσοδάνεια και επιχορηγήσεις που έκαναν βίλες και Cayenne. Πιστεύω ότι ο καθένας σας βαθιά μέσα στην καρδιά του γνωρίζει αν αξίζει τα λεφτά που παίρνει ή αν είναι λαμόγιο και απατεώνας. Το ερώτημα είναι απλό: γιατί πρέπει οι μισοί Έλληνες να πληρώνουν τους άλλους μισούς; Ως πότε θα υπάρχουν οι έξυπνοι κι οι μαλάκες; Γιατί εμείς να τρώμε την ξεφτίλα εξαιτίας των χοντρόπετσων και των αναίσθητων; Τι φταίει ο κακομοίρης ο ξενοδόχος που πήγε στο Βερολίνο να βρει πελάτες κι ο Γερμανός πράκτορας του απάντησε ότι δεν έρχομαι στην Ελλάδα, επειδή πέρσι κάποιοι αγρότες κατέλαβαν το αεροδρόμιο του Ηρακλείου; Δηλαδή, με άλλα λόγια, δεν φτάνει που οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές με την κομματοκρατία τους έφτασαν την Ελλάδα στον πάτο, τώρα όχι μόνο διαμαρτύρονται αλλά απειλούν και με κατάληψη δρόμων, λιμανιών και αεροδρομίων. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, μέχρι σήμερα έχουμε μείωση του τουριστικού κύματος από την Ευρώπη πάνω από 10%. Κάποια στιγμή πρέπει να ξυπνήσουμε όλοι πριν να είναι αργά. Πρέπει να έρθουμε στα συγκαλά μας, για να οικοδομήσουμε μια Ελλάδα που ανήκει πραγματικά σε όλους τους Έλληνες. Μια Ελλάδα, στην οποία όλοι θα είμαστε ίσοι απέναντι στο νόμο, με ίσα δικαιώματα για πρόσβαση στο Δημόσιο και στις δουλειές του κράτους. Η Ελλάδα δεν ανήκει στους μισούς Έλληνες. Η Ελλάδα ανήκει σε όλους μας και έχουμε καθήκον, υποχρέωση να μην την αφήσουμε να καταστραφεί.

ΥΓ1: Για να μην σας ψυχοπλακώσω, να σας θυμίσω ότι μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και με ένα εκατομμύριο πρόσφυγες στη χώρα μας, καταφέραμε να πετύχουμε το θαύμα της οικονομίας του Μεσοπολέμου. Να σας θυμίσω επίσης ότι μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, η Ελλάδα πέτυχε το οικονομικό θαύμα της δεκαετίας του ’50, όπου και μπήκανε οι βάσεις της ανάπτυξης για τη δεκαετία του ’60. Να σας θυμίσω επίσης ότι επιβιώσαμε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453, όπως και από την ήττα του Ελληνοτουρκικού πολέμου το 1890. Αμέσως μετά, το 1896, κάναμε τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα. Είμαστε ράτσα ανθεκτική και δυναμική, μόλο ανισόρροπη. Θα ξύσουμε το βαρέλι στον πάτο, αλλά γρήγορα θα βρούμε το δρόμο και πάλι προς την κορυφή. Να είστε αισιόδοξοι και με πίστη στις δυνάμεις σας. Θα πτωχεύσουμε, αλλά θα επιβιώσουμε.

ΥΓ2: Στο ενδεχόμενο πυρηνικής καταστροφής, δύο είδη θα επιβιώσουν: οι κατσαρίδες και οι Έλληνες.

IN
•Η ταβέρνα του Μιχάλη στο Παλιό Λιμάνι των Χανίων. Από τις καλύτερες ρακές που έχω πιει σε όλη μου τη ζωή. Ειδικά με καλή παρέα και ήλιο, τραβιέται η ρουφιάνα μονορούφι.
•Τα Νεώρια, και πάλι στο Παλιό Λιμάνι των Χανίων. Στην περιοχή των Νεωρίων έφαγα μαζί με φίλους Κρητικούς συναγρίδα, σαλάτα βραστών και αχινούς ολόφρεσκους.
•Η θέα από το Παλλάς, στο Παλιό Λιμάνι των Χανίων. Μου άρεσε γιατί οι ιδιοκτήτες και έχουν επενδύσει σε ένα υπέροχο κτήριο και τον καφέ τον έχουν €3,50.

OUT
•Η αεροπορική εταιρεία Aegean, που ναι μεν με ταξίδεψε με ασφάλεια στα Χανιά, αλλά με αντίτιμο €130. Φαντάσου να μην είχαμε και οικονομική κρίση, να μην υπήρχε και ανταγωνισμός.
•Η εταιρεία easyJet, που νομίζει ότι η Ελλάδα είναι ξέφραγο αμπέλι. Όποτε θέλει πετάει, όποτε θέλει ακυρώνει και για να τους βρεις πρέπει να στείλεις βουλωμένο γράμμα στην Αγγλία. Για αποζημιώσεις, ούτε λόγος. Ολόκληρη εταιρεία δεν έχει έναν αντιπρόσωπο στην Ελλάδα.
•Η υπουργός Τουρισμού Άντζελα Γκερέκου, που επιτρέπει σε 22 υπαλλήλους του Ε.Ο.Τ. στο εξωτερικό να μοιράζονται €4.500.000, ως αποζημίωση των υπηρεσιών τους. Κατά τα άλλα, το Υπουργείο Τουρισμού φέτος δεν θα κάνει καμπάνια με μεγάλη διάρκεια στο εξωτερικό, γιατί δεν υπάρχουν χρήματα.