Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα;

«Θέλω να κλείσετε τα μάτια σας και να φανταστείτε την εξής εικόνα: έχετε μαζέψει οικονομίες με χίλιους δυο κόπους και αποφασίζετε να κάνετε ένα τετραήμερο ταξίδι σε μια από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου, τη Ρώμη. Από ψηλά, η Αιώνια Πόλη σας υποδέχεται με την τεράστια αγκαλιά της. Μόλις, όμως, προσγειώνεστε στο Leonardo da Vinci ξεκινούν οι εκπλήξεις. Στο Κολοσσαίο δεν μπορείτε να μπείτε μέσα γιατί οι υπάλληλοι κάνουν απεργία. Βολεύεστε με την εξωτερική του θέα και τους γιαλατζί Ρωμαίους στρατιώτες που προς 5 ευρώ νοικιάζουν τους εαυτούς για μια φωτογραφία. Το ίδιο συμβαίνει και στο Palatino, τη ρωμαϊκή αγορά, όπως επίσης και σε όλα τα μουσεία της πόλης. Οι εικόνες από την πάλαι ποτέ ακμάζουσα ρωμαϊκή αυτοκρατορία παραμένουν μόνο στο επίπεδο της εξωτερικής θέασης. Δεν πτοείστε όμως, γιατί η Ρώμη είναι πάντα Ρώμη και σκέφτεστε ότι θα αποζημιωθείτε από τα υπόλοιπα αξιοθέατα. Λάθος! Το ιστορικό κέντρο έχει κλείσει από διαδηλωτές που διαμαρτύρονται για τις πενιχρές αυξήσεις του Δημοσίου. Τα ταξί απεργούν, όπως και τα μέσα μαζικής μεταφοράς στο σύνολό τους. Στην Piazza Navona γίνονται προσυγκεντρώσεις αριστεριστών, στην Piazza del Popolo μαζεύονται τα σχολεία, στην Piazza di Spagna κάνει προσυγκέντρωση το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας και γενικά όλο το κέντρο έχει παραλύσει. Βρίσκετε διέξοδο τελικά μόνο στο shopping. Αρχίζετε να απολαμβάνετε τις ευφάνταστες βιτρίνες στη Via Contoti, στην Bambuino και φυσικά στον τεράστιο εμπορικό δρόμο της Via del Corso. Από το πουθενά, όμως, πετάγονται καμιά πενηνταριά νεαροί με κουκούλες και σπάζουν μπροστά στα μάτια σας όλες σχεδόν τις βιτρίνες της Contoti. Πανικός, φωνές, αστυνομία, ένταση, συλλήψεις! Όπως αντιλαμβάνεστε, αγαπητοί μου φίλοι, μόλις σας περιέγραψα μια εικονική πραγματικότητα της Αιώνιας Πόλης, παρουσιάζοντας το τι θα μπορούσε να σας συμβεί. Σκεφθείτε, ωστόσο, ότι όλα τα παραπάνω συμβαίνουν πράγματι και δη στον υπερθετικό βαθμό στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, την ίδια στιγμή που αντίστοιχες ενέργειες δεν λαμβάνουν χώρα σε καμιά πολιτισμένη και σοβαρή πόλη της Ευρώπης». Αυτή ήταν η απάντησή μου σε μια παρέα Ελλήνων που συνάντησα σε ένα εστιατόριο της Ρώμης και που αναρωτιόταν γιατί η Ρώμη είχε τόσους τουρίστες, σε αντίθεση με την Αθήνα. Είναι απλό. Καμιά πόλη δεν θα είχε τουρισμό, αν γίνονταν όλα όσα συμβαίνουν στην άναρχη και παρακμιακή δική μας. Η Ρώμη σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο πλημμυρίζει από χιλιάδες τουρίστες. Κανένα συνδικάτο, κανένα σωματείο δεν σκέφτηκε ποτέ να κλείσει το παραδοσιακό κέντρο. Κανένας υπάλληλος στην ιστορία μιας Ιταλίας με τις πιο ισχυρές συνδικαλιστικές ενώσεις, δεν τόλμησε να κλείσει το Κολοσσαίο. Κανένας έμπορος ούτε καν διανοήθηκε να μην δουλέψουν τα μαγαζιά του κέντρου την Κυριακή, μιας και τους μεγαλύτερους τζίρους τα καταστήματα τους κάνουν από τους τουρίστες το Σαββατοκύριακο –φυσικά, τη Δευτέρα είναι σχεδόν όλα κλειστά ή ανοίγουν αργά το μεσημέρι. Η Ρώμη συγκεντρώνει κάθε χρόνο 12 φορές περισσότερους τουρίστες από την Ελλάδα. Όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της πόλης ζει από τον τουρισμό. Η γείτονα χώρα, κατάφερε στο σύνολό της να μείνει έξω από την κρίση, κυρίως εξαιτίας της εισροής «ζεστού χρήματος» από τα εκατομμύρια των τουριστών που επισκέπτονται το Μιλάνο, την Τοσκάνη, τη Βενετία, τη Σικελία, τη Νάπολη, το Κάπρι και άλλες δεκάδες περιοχές. Στα καθ’ ημάς βέβαια, η αρτηριοσκλήρωση, τα φαντάσματα του παρελθόντος κι οι συντεχνίες οδηγούν μαθηματικά σε μαρασμό και τον τουρισμό αλλά και γενικότερα τη χώρα. Είναι σίγουρο ότι η Ακρόπολη, το Καλλιμάρμαρο, η Πλάκα, το νέο Μουσείο Ακροπόλεως κι η υπέροχη ακτογραμμή της Αττικής μπορούν να συγκεντρώσουν πολύ μεγαλύτερο θαυμασμό και τουρίστες, όχι μόνο σε σχέση με τη Ρώμη αλλά και συγκριτικά με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Είναι άδικο η Αθήνα με την τόσο μεγάλη ιστορία να μαραζώνει επειδή έτσι το θέλουν οι ανεύθυνοι πολιτικοί και τα φερέφωνά τους, οι δήμαρχοι κι οι συνδικαλιστές. Φανταστείτε μια πόλη όπου το κέντρο δεν θα έκλεινε ποτέ, όπου η Ακρόπολη θα έμενε πάντα ανοιχτή, όπου τα σκουπίδια θα μαζεύονταν σε χρόνο μηδέν και όπου η ζωή θα μετρούσε επτά ημέρες την εβδομάδα και όχι πέντε. Δυστυχώς, και αυτό αποτελεί μια εικονική πραγματικότητα. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι ο τουρίστας που έρχεται στη χώρα δεν μας κάνει χάρη. Θέλει να περάσει καλά, να νιώσει εγκάρδια φιλοξενία, ασφάλεια και να απολαύσει το ιερό δικαίωμα στην ξεκούραση, τη χαλάρωση, τη γνώση και την περιπέτεια. Σας πληροφορώ πως ο άνθρωπος που ταξιδεύει έχει ανοιχτό μυαλό, παιδεία, αντίληψη και όραμα. Είναι δεδομένο ότι διαχρονικά αναδεικνύεται στον καλύτερο διαφημιστή του τόπου που επισκέπτεται. Κάποτε οι πρώτοι ταξιδιώτες σε τούτο τον τόπο ανακάλυψαν τον ήλιο, τη θάλασσα και την ευγένεια, ενώ σήμερα τα παιδιά και τα εγγόνια τους βιώνουν στην ίδια χώρα τον ωχαδερφισμό, την παρακμή και την αισχροκέρδεια. Αν θέλουμε να επαναλάβουμε το θαύμα της δεκαετίας του ’70 και του ’80, είναι επιτακτική η ανάγκη να αλλάξουμε νοοτροπία, αντίληψη και στάση για το τι σημαίνει τουρισμός και «έξωθεν καλή μαρτυρία». Αλλιώς… καληνύχτα σας.

IN
•Οι luxury Suites στη Margutta 54, 100 μ. από τη Piazza di Spagna. Σε μια πόλη όπου για να βρεις δωμάτιο πάνω από 25 τ.μ. κάνεις τάμα στον Άγιο Πέτρο, οι συγκεκριμένες σουίτες των 75 τ.μ. μοιάζουν με όνειρο! Τσουχτερή τιμή –350€ την ημέρα– αλλά φανταστείτε ότι μπορούν να διαμείνουν άνετα 2 ζευγάρια.
•Στην Ιταλία εφαρμόζεται ο νόμος για το κάπνισμα. Δεν υπάρχει εστιατόριο, bar, cafe, στο οποίο να μπορείς να καπνίσεις. Ο Μπερλουσκόνι έκανε το μέτρο πραγματικότητα και όποιος θέλει να φουμάρει βγαίνει εκτός καταστήματος. Για τα παιδιά σωτήριο, για τους καπνιστές απελπισία.
•Η ποικιλία και οι πολύ καλές τιμές των ρούχων και των παπουτσιών ακόμη και στην Contoti. Έχεις την εντύπωση ότι κάποια brands, όπως Burberry, πέρασαν και δεν ακούμπησαν από την Ελλάδα. Συγγνώμη, μας φέρνουν ρούχα της περασμένης σεζόν ή αυτοί που δειγματίζουν είναι απλώς ηλίθιοι;

OUT
•Η αεροπορική εταιρεία Alitalia. Πρέπει να είναι από τις χειρότερες σε όλο τον κόσμο. Δεν υπάρχει περίπτωση να ταξιδέψεις και να μην έχεις καθυστέρηση τουλάχιστον μίας ώρας. Τη λέξη «συγγνώμη» σε αυτή την εταιρεία, την έχουν ξεχάσει.
•Οι υπάλληλοι στο κατάστημα της Prada, που έχουν ύφος… χιλίων καρδιναλίων. Όταν δε έβλεπαν νέα παιδιά και ηλικιωμένους ξίνιζαν τα μούτρα τους.
•Οι ταξιτζήδες στην Αιώνια Πόλη. Ενώ θα έπρεπε να βάζουν τη διπλή ταρίφα μόλις περνούν τα τείχη, εκείνοι φόρτωναν τη διπλή από το αεροδρόμιο. Εδώ κολλάει το «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» με τους δικούς μας ταξιτζήδες.