Κατερίνα Παπουτσάκη: Εκ βαθέων

Ο φακός την λατρεύει. Τα φλας την ακολουθούν σε κάθε της βήμα. Γνώρισε την αποθέωση και την επιτυχία παίζοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το θέατρο. Η Κατερίνα Παπουτσάκη, πριν από ενάμιση χρόνο ήταν η αγαπημένη των δημοσιογράφων και του κοινού. Σήμερα είναι η γκόμενα που αλλάζει τους άντρες σαν τα πουκάμισα, η ατάλαντη, το ψώνιο, το παρτσακλό. Τι συνέβη ξαφνικά; Πώς ήρθαν τα πάνω κάτω; Διαβάστε μια αποκαλυπτική και επεισοδιακή συνέντευξη-εξομολόγηση στον Τάσο Δούση.

Ήταν η ημέρα που όλες οι μεσημεριανές εκπομπές παίζανε τον αυγουλοπόλεμο της Κατερίνας Παπουτσάκη και του φίλου της με φωτογράφους έξω από το σπίτι της. Θέλοντας και μη, είχα παρακολουθήσει όλο αυτό το σίριαλ με τους παπαράτσι, τα κουτσομπολιά και όλες αυτές τις γελοιότητες που συνέβαιναν στη ζωή αυτού του κοριτσιού. Ήθελα πραγματικά να δω κατά πόσον η ίδια είχε μερίδιο ευθύνης σε όλα αυτά τα κωμικοτραγικά που συνέβαιναν γύρω της. Τα μέσα ενημέρωσης, ο κόσμος, ακόμη και οι φίλοι μου είχαν την άποψη ότι η ίδια προκαλούσε με τη στάση της όλο αυτό το πανηγύρι. Από τη φύση μου δύσπιστος και περίεργος, προσπάθησα να δω πίσω από την κουρτίνα. Με πολύ κόπο κατάφερα τελικά να ανοίξω μια χαραμάδα στη ψυχή αυτού του κοριτσιού και να μάθω πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί ποτέ και που δίνουν απαντήσεις σε όλα. Η σκέψη μου ήταν πως δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με τόσο ταλέντο και τόσα φυσικά χαρίσματα να είναι τόσο ηλίθιος και να θέλει να καταστρέψει την καριέρα και τη ζωή του. Η συνάντηση έγινε στο roof της Μεγάλης Βρετανίας. Η Κατερίνα ήρθε ακριβώς στην ώρα της, ως επαγγελματίας, και περίμενε υπομονετικά στο lobby 20 λεπτά. Όταν με είδε το κρητικό της μάτι, αγρίεψε και μου έσουρε έναν εξάψαλμο για την αργοπορία. «Με έστησες 20 λεπτά και δεν πήρες ένα τηλέφωνο να μου πεις ότι θα αργήσεις. Και είμαι και άρρωστη».
Αυτό ήταν, με κέρδισε με την πρώτη. Αληθινή, ανθρώπινη, απλή. Θα κάναμε καλή συνέντευξη, σκέφτηκα. Ένα «συγγνώμη» ήταν αρκετό για να απαλύνει τον πόνο της.


Κατερίνα Παπουτσάκη, 25 Ιανουαρίου του σωτήριου έτους 1979.
Σωτήριου γιατί;

Επειδή γεννήθηκες εσύ.
Α στο καλό (γέλια).

Πού;
Στην Αθήνα γεννήθηκα. Κατάγομαι από την Κρήτη και τη Σμύρνη. Η γιαγιά μου, η μαμά της μαμάς μου ήταν από τη Σμύρνη, και όλοι οι υπόλοιποι, όλοι όμως, είναι από την Κρήτη. Σητεία και Ηράκλειο.

Μάλιστα. Σε ποια περιοχή της Αθήνας γεννήθηκες;
Στο Παγκράτι.

Εκεί μένεις και τώρα;
Στον Βύρωνα, ναι. Στην ίδια γειτονιά περίπου. Κοντά.

Σχολείο;
Πολλά! Άλλαξα πολλά, γιατί βαριόμουνα.

Βαριόσουνα; Δηλαδή;
Ε, τα γύρισα όλα γιατί ήμουν περίεργη, ήθελα να δω πώς είναι και τα υπόλοιπα.

Σε γυρνάγανε ή τα γύρναγες; Σε αποβάλλανε δηλαδή;
Όχι, καθόλου. Ίσα ίσα, αφού ήμουν πολύ ήσυχο παιδί. Στο 13ο, στο 28ο, στο 17ο. Έκανα περιοδεία...

Ήσουν καλή μαθήτρια;
Ήμουν μαθήτρια του 17. Αυτό που, αν είσαι λίγο έξυπνος, δεν χρειάζεται να διαβάσεις πολύ, αλλά αν παρακολουθείς στην τάξη, είσαι του 17.

Εσύ δηλαδή πίστευες ότι ήσουν έξυπνο παιδί.
Έτσι λέγανε.

Πολύ μαγκάκι το παίζεις. Πιες, πιες το καφεδάκι σου να αντέξεις τις ερωτήσεις.
Νομίζεις… Άμα δεν αντέχω καμία, δεν την απαντάω.

Εντάξει. Αυτό είναι υπεκφυγή όμως, την κοπανάς.
Άνετα. Πολύ άνετα την κοπανάω. Για πες.

Οι γονείς;
Οι γονείς χωρίσανε πολύ νωρίς, όταν ήμουν 6 χρονών. Ο χωρισμός τους ήταν πολύ σοκαριστικός για μένα, παρ’ όλο που τον περίμενα, όσο τρελό κι αν ακούγεται, παιδί 6 ετών να περιμένει να χωρίσουν οι γονείς του.

Πώς το περίμενες;
Είχα αντιληφθεί ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, οπότε, όταν μου είπαν ότι θα χωρίσουνε, δεν ήμουν από τα παιδιά που έλεγαν στον μπαμπά τους «μην φύγεις, μην φύγεις μπαμπά, κάτσε εδώ». Ήξερα πάρα πολύ καλά ότι πρέπει να φύγει και το μόνο που έκανα ήταν να τον κοιτάζω να φεύγει χωρίς να κάνω τίποτα, καμία κίνηση. Ξέρεις.

Αντέδρασες ψύχραιμα;
Φαινομενικά ψύχραιμα. Φυσικά, δεν είσαι ψύχραιμος, όταν έχεις πληγωθεί.

Μερικές φορές οι άνθρωποι δεν φανερώνουν τα πραγματικά τους συναισθήματα, γιατί φοβούνται μήπως πληγώσουν τους άλλους, κι ας γίνονται αυτοί κομμάτια από μέσα.
Ναι, συμβαίνει αυτό. Έχω γυρίσει πίσω στα παιδικά μου χρόνια μέσω βοήθειας ειδικών με τους οποίους συζητάς αυτά τα πράγματα. Έχω γυρίσει πάρα πολλές φορές πίσω σε αυτή τη στιγμή και πάρα πολλές φορές στο γεγονός αυτό, γιατί θεωρούσα –μέχρι και πρόσφατα– ότι ήμουν πολύ cool με αυτό. Ναι, αλλά δεν ήμουν τελικά.

Και αυτό γιατί να μην είναι κομμάτι γενικότερα της ζωής σου;
Δηλαδή; Ότι τι;



Μια απλή σκέψη είναι. Δηλαδή αν σου συνέβη τότε να έκρυψες τα συναισθήματά σου για να μην πληγώσεις τους γύρω σου, γιατί να μην εξακολουθεί να σου συμβαίνει μέχρι και σήμερα;
Το δουλεύω μέχρι και σήμερα. Νομίζω πως το έχω ξεπεράσει. Δεν είμαι και εντελώς απόλυτη, αλλά όσο το σκέφτομαι, έχω την εντύπωση ότι τώρα έχω διεισδύσει περισσότερο στις επιθυμίες, τα θέλω μου και τα όριά μου και νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο.

Τι νομίζεις ότι πιστεύει ο κόσμος για εσένα;
Νομίζω πως πολλοί άνθρωποι που δεν με γνωρίζουν προσωπικά, αλλά με γνωρίζουν μέσω των Media και της εικόνας μου, δεν πρέπει να με συμπαθούν και πάρα πολύ. Ακόμη κι εγώ, αν ήμουν ένας άνθρωπος που δεν με ήξερα και με μάθαινα μέσα από διάφορα μεσημεριανά δελτία και κουτσομπολίστικα, ενδεχομένως να μην με συμπαθούσα, γιατί όλο αυτό, έτσι όπως έχει στηθεί και προβάλλεται στο κοινό, μου δίνει την αίσθηση πως πρόκειται γι’ άλλον άνθρωπο. Ο μπαμπάς μου λέει ότι με παρουσιάζουν σαν να είμαι «αρπαγμένος στη φτερούγα», λίγο ψωνισμένος, ξέρεις, ότι νομίζει πως είναι κάποιος, δήθεν, χαζοχαρούμενος, εν πάση περιπτώσει «ελαφρύς».

Λίγο παρτσακλό, λίγο ψωνισμένο.
Ναι, πιθανά. Μα σου λέω, κι εγώ έτσι νομίζω πως προβάλλομαι, και δεν το κατηγορώ αυτό.

Το θεωρείς φυσιολογικό με λίγα λόγια.
Εν μέρει το θεωρώ φυσιολογικό και κατασκευασμένο από τα μέσα ενημέρωσης. Με χειρίζονται λίγο άγαρμπα και άτσαλα και δεν τους νοιάζει και καθόλου.

Υπάρχουν δεκάδες ηθοποιοί άνθρωποι του star system οι οποίοι βιώνουν τη δημοσιότητα. Γιατί δεν συμβαίνει σε όλους το ίδιο; Προφανώς κάποιοι άνθρωποι διαχειρίζονται τον εαυτό τους μάλλον λίγο καλύτερα από ό,τι εσύ.
Τι να σου πω, δεν ξέρω. Εγώ πάντως το λέω αυτό βασιζόμενη στο γεγονός ότι διάφοροι άνθρωποι που δεν με γνώριζαν πριν, τώρα, σε προσωπικό επίπεδο, αποκτούν τελείως διαφορετική εικόνα από αυτήν που είχαν.

Δεν ξυπνάει ξέρεις κάποιος μια μέρα και λέει «σήμερα θα καταστρέψω την Κατερίνα Παπουτσάκη», δεν γίνεται αυτό.
Δεν μιλάμε για καταστροφή, δεν νομίζω ότι έχει φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο.

Όχι, βέβαια, αλλά δεν γεννιέται από μόνο του.
Όχι, αλλά υπάρχουν κάποιες εκπομπές οι οποίες –ευτυχώς ή δυστυχώς– απευθύνονται στο ευρύ κοινό, έχουν τον τρόπο τους να χρησιμοποιήσουν μια ατάκα που είπες και να την βάζουν κάπως ή να σταθούν σε κάτι που πραγματικά είναι τόσο μικρής σημασίας σε σχέση με το όλον και να δημιουργήσουν μια εικόνα. Φυσικά δεν έχουν βαλθεί να σε καταστρέψουν, αλλά είναι πολύ πιο «πικάντικο» να ασχοληθούν με ένα λάθος σου ενδεχομένως ή με κάτι που θα τους ιντριγκάρει σε μια κατεύθυνση τέτοιου είδους και να το κάνουν τεράστιο, κάτι το οποίο μπορεί να είναι το 1/1000 αυτού που είσαι πραγματικά, οπότε ταυτοχρόνως, με αυτόν τον τρόπο, δημιουργείται μια ψευδής εικόνα.

Μια ψευδαίσθηση δηλαδή για την Κατερίνα Παπουτσάκη.
Και γενικώς για τους ανθρώπους που παθαίνουν το ίδιο με εμένα. Δεν είμαι μόνο εγώ.

Νομίζω ότι σε ένα επίπεδο είσαι και εσύ υπεύθυνη για τη διαχείριση της κακής εικόνας σου προς τα έξω… Έχεις πάρει καλές κριτικές για διάφορα θέματα που έχεις κάνει και όλο το πανηγύρι άρχισε από την… Αλίκη…
Κοίταξε να δεις. Αν θες να σου πω την αλήθεια, δεν ήταν μόνο αυτός ο ρόλος. Μέχρι τότε κανένας δεν ήξερε τίποτα για την προσωπική μου ζωή. Το γεγονός ότι μπήκα στην κόκκινη ζώνη της προσωπικής ζωής ενός ανθρώπου (Καραφώτη), που είχε απασχολήσει ήδη τον Τύπο (σίριαλ Καραφώτης-Μάρω Λύτρα), ήταν κάτι που με έβαλε στο στόχαστρο.

Ήταν η χρυσή σου χρονιά τότε.
Έκανα πολλά πράγματα ταυτόχρονα: Το «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα» με τον Γιώργο Κιμούλη, την ταινία «Φιλί της ζωής» του Νίκου Ζαπατίνα και το σίριαλ του ANT1 «Τα κορίτσια του μπαμπά», στο οποίο πρωταγωνιστούσα. Καθένα από αυτά απαιτούσε τις εμφανίσεις μου και την προβολή μου στα μέσα επικοινωνίας. Συγχρόνως, έγινε γνωστό ότι ήμουν μ’ αυτόν τον άνθρωπο κι έτσι άρχισαν αυτές οι ερωτήσεις, στις οποίες, ενδεχομένως, δεν θα έπρεπε να απαντώ...

Φυσικά δεν θα γινόταν τίποτα, αν δεν έλεγες τίποτα. Αυτή είναι η πραγματικότητα κιόλας.
Μα δεν έλεγα ποτέ, «είμαι ερωτευμένη με τον τάδε».

Ξαναγυρίζουμε στην Αλίκη. Μια επιλογή… (δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη φράση μου)
Μιλάμε για μια βιογραφία, που αυτομάτως έχει τη δική της υπόσταση, δηλαδή έχει ιστορία, έχει πορεία, έχει τη διαδρομή ενός ανθρώπου από την αρχή μέχρι το τέλος του, και επομένως παρουσιάζει τεράστιο υποκριτικό ενδιαφέρον. Στην ουσία του, και όχι σε σχέση με το φαίνεσθαι, σε σχέση με το αν εξαφανίζομαι, δεν εξαφανίζομαι, με κράζουν, δεν με κράζουν, δεν με ενδιαφέρει τίποτα. Εγώ θα μιλήσω για την ουσία και το πώς το αντιλήφθηκα ως ηθοποιός. Γιατί πέταξα από τη χαρά μου που θα έκανα αυτό το ρόλο και όχι γιατί ήμουν ποτέ μου τρελή φαν της Αλίκης Βουγιουκλάκη, δεν υπήρξα ποτέ και γενικά δεν είχα ποτέ είδωλα στη ζωή μου. Δεν είχα ποτέ καμιά αφίσα πάνω από το κρεβάτι μου την οποία προσκυνούσα, ούτε κάποιον άνθρωπο τον οποίο θαύμαζα από την κορφή ως τα νύχια.

Στο Χόλιγουντ πάντως, με τη ζωή της Τζόαν Κρόφορντ, γύρισε ανάποδα η καριέρα της Φέι Ντάναγουεϊ, αν δεν κάνω λάθος. Είναι πολλοί οι διάσημοι ηθοποιοί σε όλο τον κόσμο που παίζουν ρόλους μεγάλων αστεριών και τελειώνουν επαγγελματικά.
Εννοείς ότι τελείωσα επαγγελματικά;



Πιστεύω ότι είσαι αρκετά μικρή και με μεγάλο κεφάλαιο ταλέντου και ηθοποιίας. Δύσκολο να καταστραφείς. Αν όμως εξακολουθήσεις να σπαταλάς τα αποθεματικά του ταλέντου σου, όπως έκανες στην «Αλίκη» κι όπως κάνεις σε κάποια επίπεδα της προσωπικής σου ζωής, τότε μόνη σου θα γράψεις τον επίλογο.
Κάνεις λάθος και θα το αποδείξει η ίδια η ζωή. Η «Αλίκη» για εμένα ποτέ δεν ήταν λάθος. Για εμένα ήταν ένα σπουδαίο ταξίδι. Μόνο και μόνο γιατί μπήκα σε αυτή τη διαδικασία να μελετήσω έναν ρόλο τόσο επισταμένως, γιατί δεν ξύπνησα μια μέρα και πήγα στο γύρισμα. Από τότε που μου ανέθεσαν το ρόλο και επί 3 μήνες, ξυπνούσα και κοιμόμουν με τα βιβλία, τις ταινίες, έκλαιγα, γελούσα, με τα τραγούδια της, με συνεντεύξεις ανθρώπων που την ήξεραν. Γενικώς, είχα μπει σε μια πολύ έντονη διαδικασία έρευνας, πράγμα πάρα πολύ σημαντικό για μένα και δεν ξέρω για ποιον άλλο αντίστοιχο ρόλο στην τηλεόραση θα μπορούσε να δουλέψει κανείς τόσο πολύ.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη θα έκανε ποτέ το ρόλο μιας άλλης;
Δεν ξέρω. Μα δεν έχω επιλέξει την πορεία της. Το ότι έπαιξα το ρόλο αυτό δεν σημαίνει ότι ταυτίζομαι ή θα ήθελα να κάνω την πορεία την οποία έχει διαγράψει εκείνη. Τη θαύμαζα γι’ αυτό που ήταν. Φυσικά και τη θαύμαζα. Αλλά δεν ήταν ποτέ είδωλό μου, δεν ήθελα ποτέ να γίνω σαν και αυτήν.

Μπορείς να σκεφτείς τη ζωή σου μετά από 10 χρόνια;
Δεν έχω σαφή εικόνα. Όχι.

Πώς το φαντάζεσαι;
Πώς θα ήθελα να είναι; Να είμαι σε μια φάση που να μπορώ να παίζω ρόλους, ενδιαφέροντες ρόλους, να είμαι ευτυχισμένη στην προσωπική μου ζωή και να έχω και ένα παιδί.

Όλα αυτά μαζί; Το καλύτερο από όλα αυτά ποιο θα ήταν, ρόλοι ή το παιδί;
Ρόλοι.

Υπάρχει π.χ. ένα σίριαλ στο οποίο θα ήθελες να συμμετάσχεις;
Θα ήθελα σε σίριαλ εποχής. Ίσως στα «Ματωμένα Χώματα». Θα ήθελα να κάνω μια δουλειά εποχής. Πραγματικά εποχής όμως. Αυτό είναι κάτι που το ονειρεύομαι είτε στο σινεμά είτε στην τηλεόραση.

Μια πόρνη θα την έπαιζες σε ταινία εποχής;
Ναι.

Μια κακιά, έναν κακό άνθρωπο;
Φυσικά. Μην με ρωτάς γι’ αυτά, γιατί είναι πραγματικά πολύ δελεαστικά. Το μόνο που μπορούν να μου δώσουν είναι ένα χαμόγελο. Δηλαδή πραγματικά είναι πολύ ενδιαφέρον να μην παίζεις ένα πράγμα, αλλά να δοκιμάζεις, γιατί αυτό είναι και το επάγγελμά μας. Αν είναι να τυποποιούμαστε και να κάνουμε το ίδιο πράγμα, δεν έχει κανένα νόημα. Το θέμα είναι να ταξιδεύεις σε άλλους κόσμους και να μπαινοβγαίνεις σε ψυχές.

Όταν ξεκίναγες –και ξεκίνησες, φαντάζομαι, όπως όλες οι ηθοποιοί– δεν είχες, πιστεύω, κανένα μέσο για να μπεις σε αυτή την ιστορία του θεάτρου, του κινηματογράφου. Δέχτηκες αυτό που λένε πολλές ηθοποιοί σήμερα σεξουαλική παρενόχληση από σκηνοθέτες;
Μου έχει συμβεί, ναι, μια φορά. Ήταν ένα σκηνοθέτης που παρουσιαζόταν ότι ήθελε να κάνει μια ταινία. Ήταν πάρα πολύ χυδαίος και έφυγα νύχτα κλαίγοντας. Ήμουν και μικρούλα τότε, 18 χρονών.

Θα πουλούσες την ψυχή σου στο διάβολο για ένα ρόλο;
Όχι. Με τίποτα.

Να κάτι που δεν θα έκανες.
Ναι, αλλά αυτό έχει να κάνει με την Κατερίνα, όχι με την επιλογή του ρόλου.

Κατερίνα, από την αρχή της κουβέντας έχω διαπιστώσει ότι έχω απέναντί μου ένα καλό παιδί. Μάλιστα, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι όλη αυτή η καλοσύνη οδηγεί στην υποχωρητικότητα, στην οπισθοχώρηση και σε πολλές περιπτώσεις σε λάθος επιλογές.
Εννοείς φαντάζομαι τη φωτογράφιση του εξωφύλλου. Για μία λήψη που δεν μου άρεσε και που τελικά την έκανα. Είχαμε πει καθόλου γυμνό και έφερε ο στυλίστας σου ένα concept περισσότερο «προχωρημένο» για τα δικά μου δεδομένα. Τι ήθελες να κάνω; Να τα βροντήξω όλα και να σηκωθώ να φύγω; Να μην σκεφτώ τη δουλειά όλων αυτών των ανθρώπων και να το παίξω ντίβα; Εγώ δεν το κάνω αυτό και άντε γεια; Μετά δεν θα με έλεγες καλό παιδί, αλλά bitch. Θα με εκτιμούσες περισσότερο ή λιγότερο; Θα κέρδιζα το θαυμασμό και την εκτίμησή σου ως star και ως ηθοποιός; Δεν είμαι έτσι. Έκανα τη λήψη και είπα πως δεν θέλω να γίνει εξώφυλλο. Να την χρησιμοποιήσετε διαφορετικά κι αν μπορείτε καθόλου…

Δεν μας είπες «όχι», ενώ μέσα σου πιεζόσουν. Άσε τι θα κάνουμε εμείς, θα δεις τη φωτογράφιση και θα καταλάβεις. Πιστεύεις όμως πως έτσι με αυτή τη στάση προστατεύεις τη ζωή, την προσωπικότητα και την καριέρα σου;
Είδες; Εκεί είναι το πρόβλημα.

Αυτό σημαίνει Κατερίνα μου…
Ότι θα πρέπει να γίνω bitch.

Δεν χρειάζεται να γίνεις bitch. Απλώς χρειάζεται να μπορείς να παίρνεις αποφάσεις με γνώμονα το δικό σου όφελος κι όχι κάποιων άλλων. Δυσκολεύεσαι να πάρεις αποφάσεις της στιγμής. Δυσκολεύεσαι να δείξεις τα πραγματικά σου συναισθήματα για να μην στεναχωρήσεις τους άλλους.
Γενικά, επειδή έχω και το σύνδρομο του καλού παιδιού, θέλω να είμαι αγαπητή, αρεστή και να μην δημιουργώ προβλήματα. Αυτό είναι ένα θέμα. Για μένα ήταν σοκ το περσινό, αν θέλεις, όταν για όλους δεν ήμουν το καλό παιδί, αλλά αυτή που είχε το θράσος να παίξει την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Γενικά δεν δυσκολεύομαι να πάρω αποφάσεις.

Μου θυμίζεις μια φίλη μου. Της λέω «Γιατί ρε παιδί μου, πώς πήγες με αυτόν τον άνθρωπο;». Μου απαντάει «Ρε Τάσο, τον λυπήθηκα. Με πίεζε. Με φλέρταρε και είπα “άντε να πάω να τελειώνει”».
Συμφωνώ, και πολλές φορές έχω πέσει θύμα αυτής της καλοπροαίρετης διάθεσης… (σε αυτό το σημείο σταματά η συνέντευξη για λίγα λεπτά. Η Κατερίνα βρίσκεται σε συναισθηματική φόρτιση).

Αισθάνθηκες ποτέ στη ζωή σου άσχημη; Έχω ακούσει να λες ανέκδοτα για τη μύτη σου. Θεωρείς ότι έχεις μεγάλη μύτη;
Εσύ τι λες;

Μια χαρά είναι...
Όταν άρχισα να παίζω στην τηλεόραση εξοικειώθηκα με τα χαρακτηριστικά μου και άρχισα να μου αρέσω. Γι’ αυτό δεν ήθελα να κάνω και σινεμά, τηλεόραση γενικά. Θεωρούσα ότι δεν θα μου πήγαινε καθόλου όλο αυτό το πράγμα. Γενικά ήμουν πιο πολύ προσανατολισμένη στο θέατρο. Δεν πίστευα ότι «θα έκανα» σε όλο αυτό. Για ένα γκρο πλαν ας πούμε.

Εφιάλτες; Ο χειρότερός σου εφιάλτης;
Να μην υπάρχουν οι άνθρωποι που αγαπώ.

Το να μην έχεις δουλειά;
Ο αμέσως χειρότερός μου εφιάλτης είναι αυτός.

Πάθος έχεις;
Γενικά; Για τη ζωή;

Για τον έρωτα, τη ζωή, γενικά.
Πολύ, πολύ.

Ξέρεις ότι το πάθος είναι αρρώστια;
Ε, μάλλον είμαι άρρωστη. Δεν είμαι ένας άνθρωπος που είναι τυπική και στεγνή απέναντι στη ζωή. Παθιάζομαι με τα πράγματα πολύ. Και με τη δουλειά μου και με τον έρωτα και με τους ανθρώπους που αγαπώ.

Άρα, φτάνεις στην αρρώστια.
Αν το θεωρείς έτσι, ναι.

Στα άκρα;
Αλλά ταυτόχρονα όμως νομίζω ότι είναι και αυτό που με σώνει, όσο μπορεί να παθιάζομαι, την ίδια στιγμή είμαι και ψύχραιμη.

Δεν είναι τα γρήγορα πάνω που πάνε και γρήγορα κάτω στη ζωή;
Πιθανώς. Ενθουσιάζομαι εύκολα.
Αυτό δεν είναι πάθος. Ο ενθουσιασμός δεν μπορεί να είναι πάθος.
Τι να σου πω. Όλα παίζουν, και ενθουσιασμός και πάθος και μη πάθος. Είμαι άνθρωπος που «βουτάω» μέσα.

Σου αρέσει να έχεις δίπλα σου ανασφαλείς ανθρώπους ή δυνατούς που θα έχουν εσένα κάτω από την ομπρέλα τους;
Μέχρι στιγμής έχω επιλέξει το πρώτο. Ανασφαλείς.

Συνειδητά με λίγα λόγια.
Όχι συνειδητά. Απλώς προσπάθησα να αποκωδικοποιήσω το γιατί εκ των υστέρων. Μάλλον γιατί μου ήταν δύσκολο να μπω σε μια σχέση ισότιμη. Γιατί με έναν άνθρωπο δυναμικό, εκεί μπαίνουν όρια. Θα έπρεπε να είναι μια ισότιμη σχέση κι εγώ δεν είχα μάθει να είμαι συναισθηματικά ώριμη σε μια σχέση, είχα μάθει να είναι όλα αχταρμάς και χωρίς όρια. Θέλει συναισθηματική ωριμότητα, για να βρεθείς σε μια σχέση ισότιμη με έναν άνθρωπο που ενδεχομένως να είναι και πιο δυνατός από σένα. Και αυτό είναι μάλλον που δεν μπορώ να δεχτώ.

Μήπως είναι ώρα όμως τελικά;
Ίσως. Η ζωή θα δείξει.

Τι είναι για εσένα η Αθήνα;
Κάτι που δύσκολα θα αποχωριστώ. Την λατρεύω. Έχω σκεφτεί πολλές φορές πώς θα ήταν να έφευγα στο εξωτερικό, να ζούσα μια άλλη ζωή, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να αποχωριστώ την Αθήνα και την Ελλάδα γενικά την αγαπώ πάρα πολύ. Αγαπώ τη ζωή στην Αθήνα πάρα πολύ.

Ποτό; Πού θα σε βρει κάποιος; Δηλαδή, αν θέλει να σε δολοφονήσει κάποιος και πρέπει κάπου να σε αναζητήσει, πού θα σε βρει;
Στο Joker’s που είναι εδώ δίπλα, στην Κολοκοτρώνη, τώρα που το θυμήθηκα.

Κολωνάκι;
Έχω πάει και στο Rock ‘n’Roll, αλλά δεν σημαίνει ότι είμαι και θαμώνας. Στη «Ψείρα» στου Ψυρρή, που το έχει και μια φίλη μου και πάνε και πολλοί φίλοι, οπότε είναι και σημείο αναφοράς, και διάφορα άλλα.

Στέκια έχεις;
Στέκι-στέκι δεν έχω. Η «Ψείρα» θα μπορούσε να είναι ένα σημείο αναφοράς.

Απ’ τη μια μεριά, οι διαδηλώσεις της νεολαίας, γιατί απ’ ό,τι έχω ψιλοκαταλάβει, είσαι και λίγο πολιτικοποιημένη…
Ναι, λόγω της μητέρας μου, έντονα.

... απ’ την άλλη, Villa Mercedes; Πάνε αυτά τα δύο μαζί; Κολλάνε;
Αυτό σου λέω. Νομίζω κολλάνε.

Όπως κολλάει να πας στη Villa Mercedes με παντόφλα και με τακούνι στα Εξάρχεια;
Πολύ άνετα.

Κι αυτό κολλάει.
Φυσικά, ποιος μπορεί να το προσδιορίσει αυτό;

Ελεύθερος χρόνος; Υπάρχει;
Φέτος υπάρχει, ναι. Δεν υπήρχε καθόλου όλα αυτά τα χρόνια που δούλευα σαν την τρελή και φέτος υπάρχει και κάνω πάρα πολλά πράγματα που με ευχαριστούν. Μιλάω λιγότερο με τους φίλους μου στο κινητό, τους βλέπω περισσότερο, είμαι συνήθως στο σπίτι, δηλαδή ο καφές και οι συναντήσεις συνήθως γίνονται εκεί. Σπίτι, τζάκι, κρασί και τέτοια, καφές, άραγμα γενικώς. Στον καναπέ, μου αρέσει πάρα πολύ. Νομίζω ότι είμαι φύσει τεμπέλα και δεν το είχα καταλάβει τόσα χρόνια, γιατί δούλευα πάρα πολύ για να το καταλάβω .

Fun club 2.676 μέλη. Έχεις εικόνα;
Δεν μπαίνω, δεν «το έχω» πολύ με το Facebook και με αυτά. Με ενημέρωσε μια κοπέλα ότι έφτιαξε fun club για εμένα. Να σου πως κάτι; Αν αρχίσω να παίρνω τον εαυτό μου τόσο στα σοβαρά, δηλαδή να ασχολούμαι τόσο πολύ με το πόσο μπορεί να με αγαπάνε κάποιοι –καταλαβαίνεις σε ποιο επίπεδο το λέω– γενικά αν έδινα τόσο μεγάλη σημασία στο πόσο για τους άλλους μπορεί να σημαίνω κάτι, αυτό θα με απομάκρυνε από την Κατερίνα!

Μάλλον σημαίνεις όμως για τους παπαράτσι, για τα κουτσομπολίστικα και τις εκπομπές κοινωνικής κριτικής (gossip). Τελικά «πουλάς».
Δεν είμαι άνθρωπος που κρύβεται, δεν είμαι έτσι φτιαγμένη. Δεν μπορώ να ζω τη ζωή μου κρυμμένη. Λες κι έχω κάνει κάτι λάθος, λες και φταίω που υπάρχω. Δεν με αφορά αυτό το πράγμα. Αν κάποιοι το παρεξηγήσουν το γεγονός ότι δεν κρύβομαι καλά, αυτό είναι μάλλον δικό τους πρόβλημα.

Μα εγώ σε έχω δει κουκουλωμένη. Τι δεν κρύβεσαι;
Ναι, γιατί ήταν τρεις άνθρωποι, ένας αριστερά ένας δεξιά που φωτογραφίζανε σαν να πυροβολούσαν κι εγώ αισθάνθηκα λες και μου την έπεφταν τρομοκράτες. Δεν βγαίνω έτσι απ’ το σπίτι μου. Τότε βγήκα έτσι, γιατί το είδα να συμβαίνει μπροστά μου και ένιωσα πως ήθελα να κρυφτώ κάτω απ’ τη γη. Γιατί ήταν ένας μπροστά μου, ένας εδώ κι ένας πίσω μου, δεν με αφήνανε να πάω πουθενά, κι αισθάνθηκα πίεση εκείνη τη στιγμή. Δεν σ’ το έχουν κάνει, αν σ’ το κάνουν, θα δεις τι ωραία που είναι! Είναι πάρα πολύ άσχημο, σε πληροφορώ, και σου λέω ότι δεν είμαι άνθρωπος που κρύβεται, ούτε έχω μάθει να κρύβομαι. Σε καμία περίπτωση. Ίσως και να βόλευε να έχω μάθει να κρύβομαι, όπως οι άνθρωποι που κάνουν απείρως χειρότερα, που αν και είναι παντρεμένοι, κατακερατώνουν, που είναι διάσημοι και τα κάνουν όλα τόσο εύκολα, ενώ κανείς δεν παίρνει είδηση. Εγώ δεν κρύβομαι, γιατί έτσι είμαι φτιαγμένη.

Κάτσε ρε Κατερίνα, πώς κολλάει το «δεν κρύβομαι» με το «δεν λέω με ποιον τα έχω»;
Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Γιατί την έχω πατήσει. Γιατί σε αυτή την περίπτωση που είχα απαντήσει τότε πως «ναι, είμαι με τον τάδε», ακολούθησε κι άλλη ερώτηση, κι άλλη ερώτηση και είχε φέρει άλλη διατύπωση σε αυτό που είχα πει.

Καλά και πώς τη γλιτώνεις; Τη γλιτώνεις λέγοντας ότι δεν είμαι με αυτόν και βγαίνω μαζί του. Δηλαδή έτσι τη γλιτώνεις;
Τη γλιτώνεις… Δεν μπορεί κανείς να σου πάρει κουβέντα, δεν μπορεί κανείς να σου βάλει στο στόμα σου κάτι.

Δεν είναι χειρότερο αυτό από το να σε κυνηγάνε αριστερά δεξιά; Τι πρόβλημα θα υπήρχε αν έκανες μια δημόσια εμφάνιση με τον συγκεκριμένο άνθρωπο; Ο λαός έχει δίκιο, ο κόσμος το έχει τούμπανο κι εσύ κρυφό καμάρι.
Τελικά δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο. Αλλά δεν μπορώ να βλέπω και εξώφυλλα με απαντήσεις άλλα αντί άλλων.

Πώς δεν ξέρεις ποιο είναι χειρότερο; Είναι πιο ωραίο να στέκονται έξω από το σπίτι σου για να σε περιμένουν να σε «πυροβολήσουν», αφού ξέρουν πού μένεις;
Και τι να κάνω; Να κάνω μια δήλωση για κάτι που δεν ξέρω αν θα ισχύει μετά από κάποιες εβδομάδες; Μήνες; Όταν κάτι ξεκινάει, βγαίνεις και το λες στους φίλους, τη μάνα σου και τον πατέρα σου;

Δηλαδή με λίγα λόγια δεν το ανακοινώνεις, επειδή δεν είσαι σίγουρη γι’ αυτό που σου συμβαίνει;
Όχι, γιατί δεν είναι κάτι επίσημα ανακοινώσιμο. Ούτε σκοπεύω να παντρευτώ, ούτε να κάνω παιδί ούτε τίποτα τέτοιο.

Καλά, δεν ανακοινώνεις κάτι όταν είναι να κάνεις παιδί. Μην τρελαθούμε κιόλας.
Μα δεν θέλω να ανακοινώσω κάτι. Δικαίωμά μου δεν είναι να μην θέλω να πω κάτι;

Είναι δικαίωμά σου να μην λες σε κανένα τίποτα. Είσαι όμως δημόσιο πρόσωπο και καλώς ή κακώς, λειτουργείς σε ένα παιχνίδι δημοσιότητας που παράγει το star system. Μην διαμαρτύρεσαι , γιατί μου θυμίζει το «τραβάτε με κι ας κλαίω».



Να σου πω κάτι, μην με τρελαίνεις. Τι τραβάτε με κι ας κλαίω; Την πρώτη φορά που με εντόπισαν ήταν σε ένα μπαράκι 4:30 το πρωί. Ήμασταν 10 άτομα και ο τύπος ήταν έξω από την τζαμαρία με τηλεφακό. Εγώ τον φώναξα για να κάνουμε δήθεν «στημένο»;

Απ’ ό,τι έχω καταλάβει, όχι, αλλά από τα 1.500 μαγαζιά της Αθήνας αποκλείεται ο φωτογράφος να στήθηκε τυχαία εκεί που ήσουν εσύ. Κάποιος τον φώναξε.
Πιθανώς, αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Μπορεί από κάποιον από την παρέα μου. Αυτό δεν μπορώ να το ελέγξω. Δεν μπορώ να τα ελέγξω όλα. Μην με ζορίσεις, γιατί δεν «το έχω» καθόλου. Ενδεχομένως να μην έκλεισα καλά τον κύκλο γύρω από τον οποίο ήθελα να συμβεί. Σίγουρα δεν ειδοποίησα εγώ τον παπαράτσι και δεν μπήκα σε μέρος για να φωτογραφηθώ.



Κάπως έτσι επεισοδιακά ολοκληρώθηκε η πρώτη συνέντευξη της Κατερίνας Παπουτσάκη για το πρώτο εξώφυλλο του Athens Magazine. Αν θέλετε την προσωπική μου γνώμη, στον επίλογο του ρεπορτάζ, η Κατερίνα για πρώτη φορά στη ζωή της άνοιξε την ψυχή της και είπε πράγματα κυρίως για τον εαυτό της και την προσωπικότητά της. Είπε αλήθειες που εκτιμώ ότι μέχρι σήμερα δεν είχε τολμήσει να τις δει στον καθρέφτη του σπιτιού της. Δυσκολεύτηκε, τσαντίστηκε, βούρκωσε, αλλά μαγκάκι, όπως είναι, έμεινε μέχρι το τέλος. Μέσα από αυτήν την εξομολόγηση πιστεύω ο κόσμος να μπορέσει να καταλάβει το πραγματικό βάθος της ψυχής αυτού του ανθρώπου. Επειδή δεν μπορεί να μανατζάρει καλά τον εαυτό της, επειδή είναι άνθρωπος, με αδυναμίες, επειδή δεν μπορεί να πει εύκολα «όχι» και να χαλάσει καρδιές και θέλει να είναι πάντα καλό παιδί, έχει κάνει λάθη και κακές επιλογές. Είναι όμως όλα αναστρέψιμα. Το απίστευτα πληθωρικό της ταλέντο, η υποκριτική της δεινότητα και η μοναδική μεσογειακή ομορφιά της μπορούν να την οδηγήσουν στο πάνθεον των Ελλήνων ηθοποιών. Αρκεί …