Kill Bill και sushi!

Ακούστε ένα απίστευτο παράδοξο που συνέβη φέτος στη χώρα μας. Παρά την τεράστια οικονομική κρίση, τα Χριστούγεννα ταξίδεψαν στην Ευρώπη περισσότεροι Έλληνες από οποιαδήποτε άλλη φορά. Επιτέλους, αργά αλλά σταθερά όλο και περισσότεροι ανακαλύπτουν ότι ένα ταξιδάκι εκτός της χώρας μπορεί να είναι και περισσότερο εκπαιδευτικό, αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις, οικονομικότερο. Λοιπόν, εγώ φέτος, αν και απίστευτα αγχωμένος με όλα αυτά που συμβαίνουν στην οικονομία της χώρας, αποφάσισα να κάνω ένα ταξιδάκι που το σκεφτόμουν 20 ολόκληρα χρόνια! Το ξέρω πως θα ζηλέψετε, αλλά θα το μοιραστώ μαζί σας. Η χάρη μου έφτασε μέχρι τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, την Ιαπωνία. ΟΚ, ο προορισμός δεν υπάρχει! Τα μάτια μου είδαν εικόνες από άλλο πλανήτη. Είναι, ρε παιδί μου, λες και ταξιδεύεις στο χρόνο δέκα χρόνια μπροστά. Κάνεις ένα ταξίδι στο μέλλον και ουσιαστικά βρίσκεσαι ακόμα πάνω στη γη. Το συγκλονιστικότερο: έμεινα στο Intercontinental για 5 ημέρες μέσα στις γιορτές της Πρωτοχρονιάς και πλήρωσα… κρατηθείτε, €115 το δωμάτιο με θέα όλο το Τόκιο. Το εισιτήριό μου κόστισε με Turkish Airlines €650. Τώρα αντιλαμβάνεστε ότι μέσα στο editorial δεν μπορώ να σας κάνω ανάλυση του ταξιδιού για την Ιαπωνία, αλλά θέλω να λύσω μερικές απορίες γι’ αυτή την υπέροχη χώρα. Λοιπόν, ξεκινάμε. Ακρίβεια: Κρατηθείτε, στο φαγητό στην Ελλάδα είμαστε τουλάχιστον ένα 25% πιο ακριβοί. Για να δώσω ένα παράδειγμα, πήγα στο Nobu στο Τόκιο και ήταν 30% φθηνότερα από το Nobu της Αθήνας. Έφαγα του σκασμού στο εστιατόριο που γύρισε η Ούμα Θέρμαν το Kill Bill II και πλήρωσα €60. Δείπνο την παραμονή της πρωτοχρονιάς στο εστιατόριο Μέδουσα του Τόκιο, ένα από τα καλύτερα της πόλης, και για δύο άτομα το τραπέζι μού κόστισε €200, μαζί με το κρασί (€100). Για το sushi, τι να σας πω. Στην ιαπωνική πόλη το τρώνε, όπως τρώμε εμείς εδώ τα σάντουιτς και τα σουβλάκια. Πρόχειρο φαγητό. Με άλλα λόγια, η κουζίνα της Ιαπωνίας δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το sushi και το ωμό ψάρι. Μύθος το ότι τρώμε γιαπωνέζικο φαγητό. Τρώμε τις χλαπάτσες και τις αμερικανιές που μας σερβίρουν όμορφα και μοντέρνα. Η σπεσιαλιτέ τους είναι το ράμεν, που δεν υπάρχει στην Ελλάδα, και το κόμπε. Το ράμεν είναι για τους Ιάπωνες η πεμπτουσία της γεύσης και της απόλαυσης. Πρόκειται για έναν ζωμό, κυρίως από χοιρινό, κι εκεί μέσα βάζουν τη μάνα τους και τον πατέρα τους. Αυγά noodles, κοτόπουλο, ψάρι, ό,τι τους περισσέψει. Όπως, δηλαδή, φτιάχνουμε εμείς την πίτσα. Το θέμα γι’ αυτούς είναι ο ζωμός να κυκλώσει όλα αυτά τα υλικά και να δημιουργήσει μια σύνθεση όμοια με αυτή του σύμπαντος. Το έφαγα και μου φάνηκε αηδία. Ίσως να μην ήταν καλός ο ζωμός. Η σύνθεση δεν πέτυχε και ήταν καταστροφική. Το έριξα στο σάκε. Από την άλλη μεριά, το κόμπε είναι ένα κομμάτι κρέατος από το μοσχάρι, που είναι εξαιρετικά μαλακό και μαγειρεύεται ή μέσα σε ζωμό ή ακόμη και στα κάρβουνα. Ήταν το πιο γευστικό φιλέτο που έχω φάει στη ζωή μου. Το συνοδεύουν κυρίως με βραστά λαχανικά και ρύζι. Μου έκανε εντύπωση επίσης που στο Τόκιο δεν έχουν πουθενά κάδους σκουπιδιών. Ένα χαρτάκι που θέλεις να πετάξεις, το κουβαλάς όλη τη μέρα μαζί σου. Αυτό συμβαίνει, επειδή οι Ιάπωνες ανακυκλώνουν τα πάντα. Κανένας δεν διανοείται, ούτε για αστείο, να πετάξει κάτι στο δρόμο ή σε έναν κάδο που δεν είναι για ανακύκλωση. Εμένα ως λαός μου φάνηκε ότι είναι οι πιο τυπικοί και συντηρητικοί άνθρωποι που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ταυτόχρονα, κι αυτό θα σας φανεί οξύμωρο, είναι οι πιο κρυφοανώμαλοι, στον τομέα του σεξ, άνθρωποι του κόσμου. Για να καταλάβετε, στο Τόκιο υπάρχει bar που πάνε οι Γιαπωνεζούλες για να «ψαρέψουν» δυτικούς, μόνο και μόνο για να έχουν την εμπειρία του έρωτα με έναν άνθρωπο που έχει διαφορετικό χρώμα. Στο συγκεκριμένο bar συχνάζουν και ζευγάρια Γιαπωνέζων που την πέφτουν κανονικά σε άλλα ζευγάρια, με στόχο να ανταλλάξουν ερωτικούς παρτενέρ. Το απίστευτο είναι ότι, ενώ αυτό συμβαίνει στο Τόκιο, στην υπόλοιπη χώρα, εάν συμβεί κάτι παρόμοιο, θα στιγματιστείς τόσο έντονα που θα πρέπει να αλλάξεις όχι μόνο εσύ, αλλά και ολόκληρη η οικογένειά σου επαρχία. Το να κυκλοφορείς στους δρόμους της πόλης είναι σαν παιδική χαρά· κάθε γωνία και άλλη εικόνα. Η πιο μεγάλη ατραξιόν, όμως, είναι η νεολαία. Τώρα μάλιστα έχουν βγάλει και μια καινούργια μόδα: φοράνε γυαλιά ηλίου μέσα στη νύχτα. Τώρα, τι άλλο να σας πω; Σας είπα όλα όσα χώρεσαν. Τα υπόλοιπα σε dvd Travelstyle, που θα κυκλοφορήσουν προσεχώς. Γενικά, εκτιμώ ότι η Ιαπωνία αξίζει ως προορισμός και, αν πραγματικά αγαπάτε αυτό το κομμάτι της Ανατολής, σας εγγυώμαι ότι αυτή η συγκεκριμένη χώρα δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την Ταϊλάνδη, το Βιετνάμ, την Καμπότζη, τη Βιρμανία κ.λπ. Είναι ένας τόπος, ένας πλανήτης μόνος του. Τόσο διαφορετική και τόσο ξεχωριστή, που μπορεί να μην τη λατρέψετε, αλλά σίγουρα θα πείτε ότι είδατε κάτι το εντελώς διαφορετικό.

IN
· Το διεθνές αεροδρόμιο της Τουρκίας που δείχνει να σέβεται τον ταξιδιώτη και να παρακολουθεί τις ανάγκες του.
· Το Nobu στο Τόκιο, διότι είχε χαμηλότερες τιμές από το αντίστοιχο της Ελλάδας.
· Τα παιδιά της Τροχαίας στον Κηφισό. Οι ακούραστοι μοτοσικλετιστές που ανεβοκατεβαίνουν το Ποτάμι και προσπαθούν να αποτρέψουν τα ατυχήματα από ανεύθυνους και ηλίθιους οδηγούς. Είχα προσωπική εμπειρία και τους ευχαριστώ πολύ για τη βοήθειά τους.

OUT
· Ο ρατσισμός στην Ιαπωνία. Υπάρχουν καταστήματα που απαγορεύουν την είσοδο σε Ευρωπαίους και Αμερικάνους. Η επιγραφή γράφει «μόνο Ιάπωνες».
· Το πλήρωμα της Turkish Airlines στην επιστροφή από Ιαπωνία που, επειδή δεν δούλευαν πέντε οθόνες στο αεροσκάφος, έκλεισαν όλη την παροχή βίντεο και μουσικής σε όλες τις θέσεις ανεξαιρέτως. Δωδεκάμισι ώρες πτήσης χωρίς σκάκι και ταινίες ήταν μαρτύριο.
· Ακόμη περιμένω το τιμολόγιο έναντι αποδείξεως από δείπνο στο Villa Mercedes.