Νεόπλουτοι vs νεόπτωχοι

Έχετε δει σε ταινίες που αποκεφαλίζουν τον πολεμιστή και το σώμα κινείται αριστερά-δεξιά μόνο του; Το ίδιο συμβαίνει και με τις κότες! Μόλις τους κόβεις το κεφάλι, το υπόλοιπο σώμα συνεχίζει την κίνηση. Αυτό συμβαίνει γιατί ο εγκέφαλος έχει ήδη δώσει την εντολή στα άκρα κι έτσι, όταν το κεφάλι αποσπάται από το κυρίως σώμα εκείνο κινείται με τη δυναμική της φοράς. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε μαζί μου, αλλά έχω την εντύπωση ότι κάπως έτσι είναι σήμερα η Ελλάδα και σε ένα δεύτερο επίπεδο ο ελληνικός λαός. Μας έχουν πάρει το σκαλπ κι εμείς κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Συνεχίζουμε να κινούμαστε μέχρι η δυναμική μας να φτάσει στο μηδέν. Λυπάμαι που το λέω -και μακάρι να ήταν διαφορετικά- αλλά από νεόπλουτοι πολύ ξαφνικά και απότομα θα γίνουμε νεόπτωχοι. Νομίζω ότι ο νεοπτωχισμός, που σιγά-σιγά θα αρχίσει να απλώνεται στη χώρα, θα αγγίξει περισσότερο αυτούς που πλουτίσανε ξαφνικά και λιγότερο εκείνους που μια ολόκληρη ζωή παλεύουν νύχτα-μέρα για το μεροκάματο. Το μάρμαρο θα το πληρώσουμε όλοι. Αυτό είναι το άσχημο. Απλώς οι φτωχοί έχουν μάθει μια ζωή να πληρώνουν. Η αλήθεια είναι ότι τα προηγούμενα χρόνια η Ελλάδα έζησε ένα μοναδικό πάρτι και σχεδόν όλοι σπαταλάγαμε χρήματα τα οποία δεν είχαμε. Ήταν μια τρέλα από τη μια άκρη της χώρας ως την άλλη. Μοναδικός θεός ήταν το χρήμα και το «δήθεν» μέσα στην κοινωνία. Για να είσαι κάποιος και να έχεις status έπρεπε να οδηγάς ακριβό αυτοκίνητο, να ντύνεσαι με πανάκριβα ρούχα και να κάνεις show off από τον καφέ μέχρι τα μπουζούκια. Καταφέραμε να κάνουμε όνειρο του μέσου νεοέλληνα την εισαγωγή στο δημόσιο, τη λοβιτούρα, τη ρεμούλα και τη λαμογιά. Καλός επιχειρηματίας δεν είναι πλέον αυτός που έχει μια υγιή επιχείρηση. Καλός επιχειρηματίας είναι αυτός που κλέβει την επιχείρησή του, που κλέβει τις τράπεζες που τον δανείζουν, που κλέβει τις ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις και τις κάνει βίλες και κότερα. Μάγκας είναι εκείνος που η επιχείρησή του αξίζει €1 και έχει δανειστεί από τις κρατικοδίαιτες τράπεζες €70.000.000 (τις επισφάλειες αυτών των αλητών πληρώνουμε με επιτόκιο 17% στις κάρτες). Μην βαυκαλιζόμαστε, αυτή είναι η σύγχρονη Ελλάδα. Είχαμε να επιλέξουμε ή το ραχάτι του σοσιαλισμού ή τη ρεμούλα του καπιταλισμού. Στη χώρα μας κανένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα δεν μπορεί να αντέξει, όλα τα προσαρμόζουμε με βάση τις ατομικές μας ανάγκες και όχι με βάση τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου. Όμως, όλα τα πάρτι κάποια στιγμή τελειώνουν. Στο τέλος σου μένει η βαρυστομαχιά, η ξινίλα και το άγριο φως της ημέρας. Ο νεοπλουτισμός θα οδηγήσει πολύ απότομα στον άγριο νεοπτωχισμό. Μόνο που θα είναι πολύ δύσκολο ο νεόπτωχος να αντιληφθεί τι του συνέβη. Με τη φορά που είχε πάρει, έμαθε να χαλάει και τώρα το χέρι πάει στην τσέπη από μόνο του. Μόνο που η κάρτα είναι άδεια, το επίδομα έχει κοπεί και το εύκολο χρήμα του δημοσίου έχει τελειώσει. Πόσο χρόνο θα χρειαστεί άραγε αυτός ο άνθρωπος για να συνειδητοποιήσει την κατάστασή του; Πολύ περισσότερο από όσο χρειάστηκε για να ξοδέψει με ευκολία τα χρήματα που δεν του ανήκαν (ή θα αυτοκτονήσει ή θα δουλέψει). Τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτή την ιστορία; Σας πληροφορώ πως η παρούσα κατάσταση έχει σαφώς τη θετική της διάσταση. Οι σωστοί επιχειρηματίες θα γίνουν ισχυρότεροι και καλύτεροι. Αυτοί που περίμεναν να γεμίσουν τα μαγαζιά τους μια Παρασκευή και ένα Σάββατο θα εξαφανιστούν. Ο αγρότης θα αρχίσει να ανακαλύπτει και πάλι την πλούσια γη. Θα δουλεύει ο ίδιος στο χωράφι και θα ανακαλύπτει καλλιέργειες που θα μπορούμε να εξάγουμε με κέρδη. Στον τουρισμό θα ανακαλύψουμε την επιμήκυνση της περιόδου μέσα από τα μοναστήρια, τα βουνά και τα μονοπάτια της χώρας. Ο ιδιωτικός τομέας θα ανθίσει με καινούριες, καινοτόμες προσπάθειες, καθώς οι γονείς θα πάψουν να έχουν το όνειρο του δημοσίου για τα παιδιά τους. Τα πανεπιστήμια θα αρχίσουν να ανακαλύπτουν τον προσανατολισμό τους και να βγάζουν επιστήμονες και όχι επαγγελματικά, κομματικά στελέχη. Το χρήμα θα αποκτήσει αξία και όλοι πλέον θα μετράμε πώς θα το ξοδεύουμε κάνοντας έρευνα αγοράς. Στα μάτια των ανθρώπων αξία θα έχει ο επιστήμονας, οι ιδέες, οι αντιλήψεις, η προοπτική, το όραμα. Θα βλέπουμε βλοσυρά και θα σιχτιρίζουμε την οποιαδήποτε επίδειξη νεοπλουτισμού. Θα βρούμε ποιοτικό χρόνο για εμάς και τους φίλους μας. Θα καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος είναι πάνω από το χρήμα ως αξία, ως έννοια και ως ιδεολογία. Θα γίνουμε καλύτεροι και τα παιδιά μας σαφώς θα είναι καλύτερα από εμάς. Θα περάσουν πολλά χρόνια, ωστόσο, στο τέλος όχι μόνο θα επιβιώσουμε, αλλά θα ξαναβρούμε το βηματισμό μας προς την κορυφή… σίγουρα για να καταστραφούμε και μετά πάλι από την αρχή. Έτσι είναι τα πράγματα κι έτσι θα πορευτούμε, με αισιοδοξία και πίστη στις ατομικές μας δυνάμεις. Αφήστε τον πεσιμισμό στην άκρη, μην ακούτε τις φήμες και τις βλακείες, μην σπαταλάτε χρόνο περιμένοντας το τέλος. Δουλέψτε σκληρότερα, καλύτερα, δημιουργικότερα. Ξεχωρίστε και διαπρέψτε. Αυτή είναι η συνταγή.

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση

Εμείς και οι κατσαρίδες!

Βερολίνο… στη μεγαλύτερη έκθεση τουρισμού της Ευρώπης, εν έτει 2010. Χρονιά απόλυτης ξεφτίλας για όλους τους Έλληνες σε όλο τον κόσμο. Φέτος, τα περίπτερα της ελληνικής αποστολής στη χώρα του Γκαίτε συγκέντρωναν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον των εκατοντάδων χιλιάδων επισκεπτών. Όλοι περνούσαν και είτε μας κοιτούσαν ειρωνικά, είτε χασκογελούσαν ή έκαναν πικρόχολα αστεία. «Εσύ πόσες φορές πας στα μπουζούκια;», «Πόσο θα μου στοιχίσει να χτίσω ένα παράνομο σπίτι στη Μύκονο;», «Πόσα Porsche Cayenne πουλήθηκαν φέτος στην Ελλάδα;». Αίσθημα ταπείνωσης και ντροπής. Δεν ξέρω εσείς τον τελευταίο καιρό πώς αισθάνεστε, αλλά εγώ νομίζω ότι έχω αρχίσει να πέφτω σε βαριά κατάθλιψη... Όχι επειδή δεν θα έχουμε λεφτά, ούτε επειδή δεν θα μπορώ να ταξιδέψω. Αισθάνομαι θλίψη γιατί ίσως για τα επόμενα χρόνια της ζωής μου δεν θα μπορώ εκτός Ελλάδας να λέω με υπερηφάνεια ότι είμαι Έλληνας. Ξέρεις τι είναι να έχεις ταξιδέψει στα πέρατα της γης, να έχεις βρεθεί σε 80 γωνιές του πλανήτη και πάντα, όταν σε ρωτάνε από πού είσαι, να παίρνεις μια βαθιά ανάσα και να λες ότι είσαι Έλληνας. Από την Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, τους ήρωες και τη Δημοκρατία. Τώρα, ακόμα κι οι Τούρκοι μας κοιτάνε με κατανόηση και συμπάθεια. Ακόμη κι οι Βούλγαροι μαζί με τους Ρουμάνους προσφέρθηκαν να μας δανείσουν. Στο τέλος, θα καταντήσουμε να πηγαίνουμε στην Αλβανία για δουλειά, όπως λέει και ο Λαζόπουλος. Δεν ξέρω… έχω εκνευριστεί πολύ με αυτή την ιστορία. Τα κάναμε όλοι μας σκατά και δυστυχώς δεν βλέπω διέξοδο στο τούνελ. Τα καθοίκια οι πολιτικοί ακόμη και σήμερα μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Τα λαμόγια τρέχουν για να κρύψουν τις καταθέσεις τους, να εξαφανίσουν τα «μαύρα» και να κρύψουν περιουσιακά στοιχεία. Βλέπω μια Ελλάδα χωρισμένη στα δύο, από τη μια μεριά τους ανθρώπους του μόχθου, που δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί στην ιδιωτική οικονομία, τους επιχειρηματίες που αποδίδουν το Φ.Π.Α., τους φόρους και τις ασφάλειες, και από την άλλη βλέπω το άλλο 50% που ανήκει στη σκοτεινή πλευρά της χώρας, τους ρουσφετοδιορισμένους στο Δημόσιο που δεν έχουν καρέκλα να κάτσουν, την Ε.Ρ.Τ. με τους 7.500 υπαλλήλους, το προσωπικό της Βουλής που από 800 έγιναν 1.600 και τα λαμόγια τους επιχειρηματίες που έκλεψαν τις επιχειρήσεις τους, φορτώνοντας τις με θαλασσοδάνεια και επιχορηγήσεις που έκαναν βίλες και Cayenne. Πιστεύω ότι ο καθένας σας βαθιά μέσα στην καρδιά του γνωρίζει αν αξίζει τα λεφτά που παίρνει ή αν είναι λαμόγιο και απατεώνας. Το ερώτημα είναι απλό: γιατί πρέπει οι μισοί Έλληνες να πληρώνουν τους άλλους μισούς; Ως πότε θα υπάρχουν οι έξυπνοι κι οι μαλάκες; Γιατί εμείς να τρώμε την ξεφτίλα εξαιτίας των χοντρόπετσων και των αναίσθητων; Τι φταίει ο κακομοίρης ο ξενοδόχος που πήγε στο Βερολίνο να βρει πελάτες κι ο Γερμανός πράκτορας του απάντησε ότι δεν έρχομαι στην Ελλάδα, επειδή πέρσι κάποιοι αγρότες κατέλαβαν το αεροδρόμιο του Ηρακλείου; Δηλαδή, με άλλα λόγια, δεν φτάνει που οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές με την κομματοκρατία τους έφτασαν την Ελλάδα στον πάτο, τώρα όχι μόνο διαμαρτύρονται αλλά απειλούν και με κατάληψη δρόμων, λιμανιών και αεροδρομίων. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, μέχρι σήμερα έχουμε μείωση του τουριστικού κύματος από την Ευρώπη πάνω από 10%. Κάποια στιγμή πρέπει να ξυπνήσουμε όλοι πριν να είναι αργά. Πρέπει να έρθουμε στα συγκαλά μας, για να οικοδομήσουμε μια Ελλάδα που ανήκει πραγματικά σε όλους τους Έλληνες. Μια Ελλάδα, στην οποία όλοι θα είμαστε ίσοι απέναντι στο νόμο, με ίσα δικαιώματα για πρόσβαση στο Δημόσιο και στις δουλειές του κράτους. Η Ελλάδα δεν ανήκει στους μισούς Έλληνες. Η Ελλάδα ανήκει σε όλους μας και έχουμε καθήκον, υποχρέωση να μην την αφήσουμε να καταστραφεί.

ΥΓ1: Για να μην σας ψυχοπλακώσω, να σας θυμίσω ότι μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και με ένα εκατομμύριο πρόσφυγες στη χώρα μας, καταφέραμε να πετύχουμε το θαύμα της οικονομίας του Μεσοπολέμου. Να σας θυμίσω επίσης ότι μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, η Ελλάδα πέτυχε το οικονομικό θαύμα της δεκαετίας του ’50, όπου και μπήκανε οι βάσεις της ανάπτυξης για τη δεκαετία του ’60. Να σας θυμίσω επίσης ότι επιβιώσαμε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453, όπως και από την ήττα του Ελληνοτουρκικού πολέμου το 1890. Αμέσως μετά, το 1896, κάναμε τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα. Είμαστε ράτσα ανθεκτική και δυναμική, μόλο ανισόρροπη. Θα ξύσουμε το βαρέλι στον πάτο, αλλά γρήγορα θα βρούμε το δρόμο και πάλι προς την κορυφή. Να είστε αισιόδοξοι και με πίστη στις δυνάμεις σας. Θα πτωχεύσουμε, αλλά θα επιβιώσουμε.

ΥΓ2: Στο ενδεχόμενο πυρηνικής καταστροφής, δύο είδη θα επιβιώσουν: οι κατσαρίδες και οι Έλληνες.

IN
•Η ταβέρνα του Μιχάλη στο Παλιό Λιμάνι των Χανίων. Από τις καλύτερες ρακές που έχω πιει σε όλη μου τη ζωή. Ειδικά με καλή παρέα και ήλιο, τραβιέται η ρουφιάνα μονορούφι.
•Τα Νεώρια, και πάλι στο Παλιό Λιμάνι των Χανίων. Στην περιοχή των Νεωρίων έφαγα μαζί με φίλους Κρητικούς συναγρίδα, σαλάτα βραστών και αχινούς ολόφρεσκους.
•Η θέα από το Παλλάς, στο Παλιό Λιμάνι των Χανίων. Μου άρεσε γιατί οι ιδιοκτήτες και έχουν επενδύσει σε ένα υπέροχο κτήριο και τον καφέ τον έχουν €3,50.

OUT
•Η αεροπορική εταιρεία Aegean, που ναι μεν με ταξίδεψε με ασφάλεια στα Χανιά, αλλά με αντίτιμο €130. Φαντάσου να μην είχαμε και οικονομική κρίση, να μην υπήρχε και ανταγωνισμός.
•Η εταιρεία easyJet, που νομίζει ότι η Ελλάδα είναι ξέφραγο αμπέλι. Όποτε θέλει πετάει, όποτε θέλει ακυρώνει και για να τους βρεις πρέπει να στείλεις βουλωμένο γράμμα στην Αγγλία. Για αποζημιώσεις, ούτε λόγος. Ολόκληρη εταιρεία δεν έχει έναν αντιπρόσωπο στην Ελλάδα.
•Η υπουργός Τουρισμού Άντζελα Γκερέκου, που επιτρέπει σε 22 υπαλλήλους του Ε.Ο.Τ. στο εξωτερικό να μοιράζονται €4.500.000, ως αποζημίωση των υπηρεσιών τους. Κατά τα άλλα, το Υπουργείο Τουρισμού φέτος δεν θα κάνει καμπάνια με μεγάλη διάρκεια στο εξωτερικό, γιατί δεν υπάρχουν χρήματα.

Η αυθεντική Κέρκυρα

Αισθάνομαι πολύ περήφανος που φέτος, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, βρεθήκαμε εδώ και καταφέραμε να κάνουμε πραγματικότητα ένα περιοδικό που έχει γίνει πλέον θεσμός στο νησί.
Η Κέρκυρα ήταν και παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου μέρη. Η γνωριμία μαζί της έγινε στις πρώτες νεανικές μου διακοπές. Τότε δεν θα έλεγα ότι της είχα δώσει την πρέπουσα προσοχή. Είναι σαν μια γυναίκα που στην αρχή για κάποιο λόγο δεν την προσέχεις. Άλλωστε εκείνη την εποχή με ενδιέφεραν άλλα πράγματα. Όσο όμως τη γνωρίζεις, τόσο αρχίζεις να την ερωτεύεσαι και να λατρεύεις αυτές τις λεπτομέρειες που την κάνουν ξεχωριστή. Για μένα κάπως έτσι λειτούργησε. Έπρεπε να περάσουν από τότε πολλά χρόνια για να την εκτιμήσω και να πω πλέον ότι τη γνωρίζω καλά. Κάθε χρόνο που την επισκέπτομαι, κυρίως για τις ανάγκες του Kerkyra Magazine, νιώθω ότι την πλησιάζω όλο και περισσότερο και αυτή μου αποκαλύπτει πιο πολλά μυστικά της. Αυτό, βέβαια, συμβαίνει επειδή κάθε φορά διεισδύουμε όλο και πιο βαθιά στην τοπική κουλτούρα, ανακαλύπτουμε άγνωστες πτυχές της ιστορίας της, μαθαίνουμε τη νοοτροπία της, ενώ συγχρόνως ερχόμαστε πιο κοντά με τους ανθρώπους και νιώθουμε το σφυγμό τους. Λαμβάνουμε υπόψη μας τους επισκέπτες του νησιού και τις ανάγκες τους για πληροφόρηση, αλλά ταυτόχρονα σεβόμαστε τους κατοίκους και προσπαθούμε να τους δείξουμε μια άλλη οπτική γωνία γι’ αυτά που ζουν καθημερινά και θεωρούν πλέον συνηθισμένα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να με σταματάνε Κερκυραίοι και να μου λένε με έκπληξη ότι αυτό που έχουμε γράψει στο περιοδικό δεν ήξεραν καν ότι υπάρχει!
Φέτος, λοιπόν, μέσα από τις σελίδες του Kerkyra Magazine θα έχετε την ευκαιρία να πάρετε μια γερή δόση από την αυθεντική Κέρκυρα, αυτή που βλέπει μόνο όποιος τη γνωρίζει καλά. Θα ζήσετε μαζί μας τις 30 must εμπειρίες και θα νιώσετε πραγματικά το νησί σε όλο του το μεγαλείο. Θα μάθετε την ιστορία του μέσα από τα πιο σημαντικά κτήρια της Παλιάς Πόλης, αναμφίβολα κοσμήματα αρχιτεκτονικής. Θα βρείτε 20 λόγους για να επισκεφθείτε τον καταπράσινο και κοσμοπολίτικο βορρά, αλλά και έναν για να γνωρίσετε τον ανεξερεύνητο νότο. Θα εντοπίσετε τις πιο γνωστές παραλίες –μην ξεχνάμε, το καλοκαίρι είναι κοντά– και θα εξερευνήσετε απρόσιτες ακτές νοικιάζοντας ένα ιστιοπλοϊκό.
Το στοίχημα είναι να αφεθείτε... Γιατί μόνο αν χαθείτε στην Παλιά Πόλη, μυρίσετε τις φρεσκοπλυμένες μπουγάδες στα καντούνια, περπατήσετε στη Γαρίτσα με θέα το Παλιό Φρούριο, δοκιμάσετε τις κερκυραϊκές σπεσιαλιτέ, διασκεδάσετε στα clubs και τα bars, τότε μόνο θα έχετε άποψη για το ποια πραγματικά είναι η αρχόντισσα του Ιονίου.
Όσο για το Πάσχα, αυτό σας καλώ να το ζήσετε από κοντά, γιατί καμιά λέξη και καμιά εικόνα δεν μπορεί να περιγράψει την κατάνυξη και τη συγκίνηση της Μεγάλης Εβδομάδας, με τους ήχους των φιλαρμονικών να πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα.
Σας προτρέπω λοιπόν να ακολουθήσετε τα βήματά μας και να νιώσετε αυτά που νιώσαμε εμείς και μας κάνουν κάθε φορά να ανανεώνουμε το ραντεβού μας για του χρόνου…

Ο λυκάνθρωπος του Κολωνακίου!

Mεσημέρι Σαββάτου κι είχα βρεθεί στο Κολωνάκι για να χαλαρώσω. Ήλιος, ωραίος κόσμος, ευχάριστη ατμόσφαιρα. Καθόμουν σ’ ένα από τα γνωστά restos μαζί με την οικογένειά μου για να απολαύσω ένα μπουκάλι κρασί. Ακριβώς απέναντί μου έβλεπα μια παρέα ώριμων ανδρών, πενήντα κάτι, χωρίς την παρουσία των γυναικών τους. Θέλω να φανταστείτε την εικόνα: κίτρινα, ξινισμένα μούτρα, μοντέρνο, νεανικό, ακριβό ντύσιμο, κοιλιές ξέχειλες και τσιγάρο στο χέρι. Από τους τύπους των μπουζουκιών και των «city tours». Στη συνέχεια κατέφθασαν κι οι γυναίκες τους. Χειρότερο χάλι... Κάτι σε Άννα Βίσση στο χοντρό, το ταλαιπωρημένο και με αποτυχημένα liftings. ΟΚ, αυτή η εικόνα δεν μου αρέσει, αλλά δεν μου προκαλεί και αηδία. Ο καθένας ντύνεται όπως γουστάρει. Εκεί όπου, όμως, άρχισα να γίνομαι λυκάνθρωπος και να «τα παίρνω» είναι όταν είδα τη γενικότερη συμπεριφορά τους. Μεσημεριάτικα άνοιγαν επιδεικτικά σαμπάνιες Moet τη μία μετά την άλλη. Ήταν προκλητικοί, με μια συμπεριφορά αλήτικα προσβλητική. Έχω την τύχη να γνωρίζω πολύ ισχυρούς και πλούσιους ανθρώπους, που αυτές τις εποχές «μαζεύονται», αν και ξέρουν ότι η κρίση ουσιαστικά δεν θα τους αγγίξει. Είναι εξαιρετικά προσεκτικοί στις δημόσιες εμφανίσεις τους, πάνω απ’ όλα για να μην προκαλούν το αίσθημα ενός λαού που ταλαιπωρείται αφάνταστα. Σε καμιά περίπτωση δεν λέω να βάλεις φραγμό στην απόλαυσή σου. Πιες, ρε καραγκιόζη, το κρασάκι σου, πάρε τα πιάτα που γουστάρεις, άφησε κι ένα καλό φιλοδώρημα. Πρέπει δηλαδή, ρε λαμόγια, να μας δείχνετε μπροστά στα μούτρα μας ότι η Ελλάδα σήμερα εσάς πληρώνει; Ερώτηση: Ποιος πετάει σήμερα για σαμπάνιες €1.500 στην καθισιά του; Ποιος συμπεριφέρεται σαν μαφιόζος, έτσι για πλάκα; Απάντηση: Αυτός που τα έχει κλέψει, που δεν έχει ιδρώσει για να τα βγάλει, που την επιχορήγηση του Ε.Σ.Π.Α. την έκανε βίλα και Mercedes, που κλέβει τον Φ.Π.Α., που κάνει business με νοσοκομεία, που «σπρώχνει» κόκα στην υψηλή κοινωνία και πουλάει λαθραία πετρέλαιο. Τέτοιοι είστε, ρε μάγκες, και σκορπάτε τα λεφτά χωρίς ντροπή, μπροστά στα μάτια μας; Δεν σας ενοχλούν τα βλοσυρά βλέμματα γκαρσονιών και πελατών; Τελικά, συμπεραίνω, ότι δεν τους ενοχλούν. Έχουν μάθει σε μια συμπεριφορά κτηνώδη κι είναι οι στιγμές εκείνες που ο άνθρωπος θέλει να μεταμορφωθεί για να τους δαγκώσει το λαρύγγι. Είναι οι στιγμές εκείνες που όλο και περισσότεροι, βλέποντας αυτά τα κτήνη, θέλουν να μεταμορφωθούν σε λυκάνθρωπο.

Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα;

«Θέλω να κλείσετε τα μάτια σας και να φανταστείτε την εξής εικόνα: έχετε μαζέψει οικονομίες με χίλιους δυο κόπους και αποφασίζετε να κάνετε ένα τετραήμερο ταξίδι σε μια από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου, τη Ρώμη. Από ψηλά, η Αιώνια Πόλη σας υποδέχεται με την τεράστια αγκαλιά της. Μόλις, όμως, προσγειώνεστε στο Leonardo da Vinci ξεκινούν οι εκπλήξεις. Στο Κολοσσαίο δεν μπορείτε να μπείτε μέσα γιατί οι υπάλληλοι κάνουν απεργία. Βολεύεστε με την εξωτερική του θέα και τους γιαλατζί Ρωμαίους στρατιώτες που προς 5 ευρώ νοικιάζουν τους εαυτούς για μια φωτογραφία. Το ίδιο συμβαίνει και στο Palatino, τη ρωμαϊκή αγορά, όπως επίσης και σε όλα τα μουσεία της πόλης. Οι εικόνες από την πάλαι ποτέ ακμάζουσα ρωμαϊκή αυτοκρατορία παραμένουν μόνο στο επίπεδο της εξωτερικής θέασης. Δεν πτοείστε όμως, γιατί η Ρώμη είναι πάντα Ρώμη και σκέφτεστε ότι θα αποζημιωθείτε από τα υπόλοιπα αξιοθέατα. Λάθος! Το ιστορικό κέντρο έχει κλείσει από διαδηλωτές που διαμαρτύρονται για τις πενιχρές αυξήσεις του Δημοσίου. Τα ταξί απεργούν, όπως και τα μέσα μαζικής μεταφοράς στο σύνολό τους. Στην Piazza Navona γίνονται προσυγκεντρώσεις αριστεριστών, στην Piazza del Popolo μαζεύονται τα σχολεία, στην Piazza di Spagna κάνει προσυγκέντρωση το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας και γενικά όλο το κέντρο έχει παραλύσει. Βρίσκετε διέξοδο τελικά μόνο στο shopping. Αρχίζετε να απολαμβάνετε τις ευφάνταστες βιτρίνες στη Via Contoti, στην Bambuino και φυσικά στον τεράστιο εμπορικό δρόμο της Via del Corso. Από το πουθενά, όμως, πετάγονται καμιά πενηνταριά νεαροί με κουκούλες και σπάζουν μπροστά στα μάτια σας όλες σχεδόν τις βιτρίνες της Contoti. Πανικός, φωνές, αστυνομία, ένταση, συλλήψεις! Όπως αντιλαμβάνεστε, αγαπητοί μου φίλοι, μόλις σας περιέγραψα μια εικονική πραγματικότητα της Αιώνιας Πόλης, παρουσιάζοντας το τι θα μπορούσε να σας συμβεί. Σκεφθείτε, ωστόσο, ότι όλα τα παραπάνω συμβαίνουν πράγματι και δη στον υπερθετικό βαθμό στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, την ίδια στιγμή που αντίστοιχες ενέργειες δεν λαμβάνουν χώρα σε καμιά πολιτισμένη και σοβαρή πόλη της Ευρώπης». Αυτή ήταν η απάντησή μου σε μια παρέα Ελλήνων που συνάντησα σε ένα εστιατόριο της Ρώμης και που αναρωτιόταν γιατί η Ρώμη είχε τόσους τουρίστες, σε αντίθεση με την Αθήνα. Είναι απλό. Καμιά πόλη δεν θα είχε τουρισμό, αν γίνονταν όλα όσα συμβαίνουν στην άναρχη και παρακμιακή δική μας. Η Ρώμη σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο πλημμυρίζει από χιλιάδες τουρίστες. Κανένα συνδικάτο, κανένα σωματείο δεν σκέφτηκε ποτέ να κλείσει το παραδοσιακό κέντρο. Κανένας υπάλληλος στην ιστορία μιας Ιταλίας με τις πιο ισχυρές συνδικαλιστικές ενώσεις, δεν τόλμησε να κλείσει το Κολοσσαίο. Κανένας έμπορος ούτε καν διανοήθηκε να μην δουλέψουν τα μαγαζιά του κέντρου την Κυριακή, μιας και τους μεγαλύτερους τζίρους τα καταστήματα τους κάνουν από τους τουρίστες το Σαββατοκύριακο –φυσικά, τη Δευτέρα είναι σχεδόν όλα κλειστά ή ανοίγουν αργά το μεσημέρι. Η Ρώμη συγκεντρώνει κάθε χρόνο 12 φορές περισσότερους τουρίστες από την Ελλάδα. Όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της πόλης ζει από τον τουρισμό. Η γείτονα χώρα, κατάφερε στο σύνολό της να μείνει έξω από την κρίση, κυρίως εξαιτίας της εισροής «ζεστού χρήματος» από τα εκατομμύρια των τουριστών που επισκέπτονται το Μιλάνο, την Τοσκάνη, τη Βενετία, τη Σικελία, τη Νάπολη, το Κάπρι και άλλες δεκάδες περιοχές. Στα καθ’ ημάς βέβαια, η αρτηριοσκλήρωση, τα φαντάσματα του παρελθόντος κι οι συντεχνίες οδηγούν μαθηματικά σε μαρασμό και τον τουρισμό αλλά και γενικότερα τη χώρα. Είναι σίγουρο ότι η Ακρόπολη, το Καλλιμάρμαρο, η Πλάκα, το νέο Μουσείο Ακροπόλεως κι η υπέροχη ακτογραμμή της Αττικής μπορούν να συγκεντρώσουν πολύ μεγαλύτερο θαυμασμό και τουρίστες, όχι μόνο σε σχέση με τη Ρώμη αλλά και συγκριτικά με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Είναι άδικο η Αθήνα με την τόσο μεγάλη ιστορία να μαραζώνει επειδή έτσι το θέλουν οι ανεύθυνοι πολιτικοί και τα φερέφωνά τους, οι δήμαρχοι κι οι συνδικαλιστές. Φανταστείτε μια πόλη όπου το κέντρο δεν θα έκλεινε ποτέ, όπου η Ακρόπολη θα έμενε πάντα ανοιχτή, όπου τα σκουπίδια θα μαζεύονταν σε χρόνο μηδέν και όπου η ζωή θα μετρούσε επτά ημέρες την εβδομάδα και όχι πέντε. Δυστυχώς, και αυτό αποτελεί μια εικονική πραγματικότητα. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι ο τουρίστας που έρχεται στη χώρα δεν μας κάνει χάρη. Θέλει να περάσει καλά, να νιώσει εγκάρδια φιλοξενία, ασφάλεια και να απολαύσει το ιερό δικαίωμα στην ξεκούραση, τη χαλάρωση, τη γνώση και την περιπέτεια. Σας πληροφορώ πως ο άνθρωπος που ταξιδεύει έχει ανοιχτό μυαλό, παιδεία, αντίληψη και όραμα. Είναι δεδομένο ότι διαχρονικά αναδεικνύεται στον καλύτερο διαφημιστή του τόπου που επισκέπτεται. Κάποτε οι πρώτοι ταξιδιώτες σε τούτο τον τόπο ανακάλυψαν τον ήλιο, τη θάλασσα και την ευγένεια, ενώ σήμερα τα παιδιά και τα εγγόνια τους βιώνουν στην ίδια χώρα τον ωχαδερφισμό, την παρακμή και την αισχροκέρδεια. Αν θέλουμε να επαναλάβουμε το θαύμα της δεκαετίας του ’70 και του ’80, είναι επιτακτική η ανάγκη να αλλάξουμε νοοτροπία, αντίληψη και στάση για το τι σημαίνει τουρισμός και «έξωθεν καλή μαρτυρία». Αλλιώς… καληνύχτα σας.

IN
•Οι luxury Suites στη Margutta 54, 100 μ. από τη Piazza di Spagna. Σε μια πόλη όπου για να βρεις δωμάτιο πάνω από 25 τ.μ. κάνεις τάμα στον Άγιο Πέτρο, οι συγκεκριμένες σουίτες των 75 τ.μ. μοιάζουν με όνειρο! Τσουχτερή τιμή –350€ την ημέρα– αλλά φανταστείτε ότι μπορούν να διαμείνουν άνετα 2 ζευγάρια.
•Στην Ιταλία εφαρμόζεται ο νόμος για το κάπνισμα. Δεν υπάρχει εστιατόριο, bar, cafe, στο οποίο να μπορείς να καπνίσεις. Ο Μπερλουσκόνι έκανε το μέτρο πραγματικότητα και όποιος θέλει να φουμάρει βγαίνει εκτός καταστήματος. Για τα παιδιά σωτήριο, για τους καπνιστές απελπισία.
•Η ποικιλία και οι πολύ καλές τιμές των ρούχων και των παπουτσιών ακόμη και στην Contoti. Έχεις την εντύπωση ότι κάποια brands, όπως Burberry, πέρασαν και δεν ακούμπησαν από την Ελλάδα. Συγγνώμη, μας φέρνουν ρούχα της περασμένης σεζόν ή αυτοί που δειγματίζουν είναι απλώς ηλίθιοι;

OUT
•Η αεροπορική εταιρεία Alitalia. Πρέπει να είναι από τις χειρότερες σε όλο τον κόσμο. Δεν υπάρχει περίπτωση να ταξιδέψεις και να μην έχεις καθυστέρηση τουλάχιστον μίας ώρας. Τη λέξη «συγγνώμη» σε αυτή την εταιρεία, την έχουν ξεχάσει.
•Οι υπάλληλοι στο κατάστημα της Prada, που έχουν ύφος… χιλίων καρδιναλίων. Όταν δε έβλεπαν νέα παιδιά και ηλικιωμένους ξίνιζαν τα μούτρα τους.
•Οι ταξιτζήδες στην Αιώνια Πόλη. Ενώ θα έπρεπε να βάζουν τη διπλή ταρίφα μόλις περνούν τα τείχη, εκείνοι φόρτωναν τη διπλή από το αεροδρόμιο. Εδώ κολλάει το «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» με τους δικούς μας ταξιτζήδες.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΤΑΣΟ ΔΟΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΕΙΣΒΟΛΗ» ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΚΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΘΕΜΑ FM.

Δεν είναι λίγες οι φορές που εγώ και άλλοι συνάδελφοι έχουμε κατασυκοφαντηθεί στο διαδίκτυο από αλήτες, ρουφιάνους και λακέδες δήθεν ψευτοδημοσιογράφους. Είναι αλήθεια πως μέσω του διαδικτύου έχουν βρει στέγη διάφορα αρπακτικά και σκουλήκια που επιβιώνουν μέσω εκβιασμών και άλλων πρακτικών. Είναι αλήθεια, επίσης, πως ο Σωκράτης Γκόλιας δεν ανήκει σε καμία από τις κατηγορίες αυτές.
Τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο τυχαίνει να τον γνωρίζω από τότε που και οι δύο δουλεύαμε στην ομάδα του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου στη Ζούγκλα και τον Κίτρινο Τύπο. Μια ολόκληρη ζωή τον Σωκράτη τον θυμάμαι να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα μισθό της πλάκας και πάντα στο πλευρό (στα εύκολα και τα δύσκολα) του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου.
Δεν ξέρω και ούτε με ενδιαφέρει αν έχει κάποια σχέση με το troktiko. Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει αν τσακώνεται με τον Μάκη και για ποιους λόγους. Αυτό που με ενδιαφέρει και το καταδικάζω απερίφραστα είναι η «εισβολή» στο σπίτι ενός δημοσιογράφου που διευθύνει έναν από τους μεγαλύτερους ενημερωτικούς σταθμούς στην Αθήνα. Αυτό είναι απαράδεκτο και μπορεί να συμβεί στον καθένα μας, στο γραφείο, στο σπίτι, μέσα στην οικογένειά μας.
Στο διαδίκτυο έχουν γραφεί κατά καιρούς όχι απλά παπάδες, αλλά δράκοι μαζί με όλο τους το σόι. Τον Σωκράτη βρήκαν για να εξαντλήσουν οι αρχές την υπομονή τους; Μου μυρίζει υποκρισία και συμπεριφορά ύποπτη.
ΝΑΙ στο δικαίωμα της ελευθερίας, έστω και αν κάποια στιγμή ξεφεύγουμε από τα όρια.
ΝΑΙ στην αυτοκάθαρση του διαδικτύου.

Ο πελάτης εκπαιδεύεται

Καστελόριζο, Κάτω Κηφισιά, μεσημέρι Σαββάτου. Στο συγκεκριμένο ψαροφαγάδικο δεν πήγαινα, από άποψη· το θεωρούσα ακριβό και πολύ σνομπ. Επειδή όμως είναι κοντά στο σπίτι μου και βαριόμουν να μετακινηθώ, όπως άλλωστε κάνουμε όλοι, είπα να το ξαναεπισκεφθώ, μήπως κι αλλάξω γνώμη. Έμεινα έκπληκτος. Τα γκαρσόνια ευγενέστατα, ο ιδιοκτήτης χαλί να τον πατήσεις και το πλέον απίστευτο, οι τιμές κανονικές. Μπαρμπούνια, φρέσκο καβούρι, μεγάλο καλαμάρι, σαλάτα τύπου Δουράμπεη, ταραμοσαλάτα, πατάτες, τσίπουρο με €50 το άτομο. Ξέρετε, περίμενα να μην έχω να πληρώσω. Κι όμως, το service ήταν καταπληκτικό κι όλα πεντανόστιμα. Στο τέλος ήρθε και ο ιδιοκτήτης, προσφέροντάς μας λουκουμάδες με παγωτό, και μου είπε συνωμοτικά στο αυτί: «Ξέρετε, στους καλούς μας πελάτες κάνουμε μια έκπτωση 20%» Καταλάβατε; Ένα από τα πιο ακριβά και γνωστά εστιατόρια της Αθήνας ρίχνει τις τιμές, εμπιστευτικά, διατηρεί την ποιότητα και προσπαθεί σε αυτήν τη σκληρή περίοδο κρίσης να κρατήσει τους πελάτες του και να μαζέψει και όσους μπορεί περισσότερους. Με ρωτάνε πολλοί φίλοι, συνεργάτες και πελάτες του Athens Magazine: «Τι να κάνουμε; Η κρίση θα μας γονατίσει». Κάποιοι από αυτούς απλώς μυξοκλαίνε, δεν κάνουν τίποτα και περιμένουν χαλαρά το μοιραίο. Σε κάποιους που έχω θάρρος, τους τα λέω. Δεν βλέπετε ότι καλά εστιατόρια κλείνουν, αφήνοντας πίσω τους χρέη και συντρίμμια; Δεν παρατηρείτε ότι ο Αθηναίος κόβει από παντού, άρα θα κόψει και εξόδους φαγητού; Δεν σας πιάνει η ψυχή που Τρίτες και Τετάρτες βλέπετε άδεια τα μαγαζιά; Αντιλαμβάνεστε ότι η κατάσταση είναι περίεργη, στενάχωρη και σίγουρα απρόβλεπτη; Τι κάνετε; Σκεφτείτε απλά και μπείτε στη θέση του ίδιου του πελάτη. Πρώτα απ’ όλα σταματήστε να χρεώνετε €120 το κεφάλι. Μειώστε τις τιμές και διατηρήστε την ποιότητα. Σταματήστε να πιέζετε τους σεφ και τους μάγειρες να ψάχνουν φθηνότερα υλικά. Μην διώχνετε το γκαρσόνι που δουλεύει τόσα χρόνια για να πάρετε κάποιον τυχαίο, μόνο και μόνο επειδή θα είναι χωρίς ασφάλεια. Σταματήστε να συγκρίνετε τους τζίρους και τα κέρδη περασμένων ετών με το σήμερα. Δεν καταστρέφεστε, απλώς θα βγάλετε λιγότερα. Επενδύστε στον πελάτη, το προσωπικό και το μαγαζί. Οι μακαρονάδες με σκόρδο για €25 τελείωσαν. Είτε το θέλετε είτε όχι, οι πελάτες έχουν αρχίσει να εκπαιδεύονται. Κοιτάνε με λεπτομέρεια τους λογαριασμούς και επιζητούν υψηλά standards σε ευγένεια, περιβάλλον και ποιότητα. Μην τους κοιτάτε με στραβό μάτι, όταν σας κάνουν κριτική. Είναι αυτοί που σας στηρίζουν μια ολόκληρη ζωή. Μόνο που τώρα δεν έχουν. Άρα, μοιραία, θα σας συγκρίνουν με ένα εστιατόριο στο Λονδίνο, το Βερολίνο, το Παρίσι και τις Βρυξέλλες. Δεν λέω, θα υπάρχει και μια δόση υπερβολής, αλλά πρέπει όλα αυτά να τα βλέπετε με συγκατάβαση και ηρεμία. Μην κάνετε το λάθος να τους εκδικηθείτε, επειδή οι δουλειές δεν πάνε καλά. Τώρα θέλει προσπάθεια, δελεάστε τους, «ψήστε» τους και στο τέλος θα δικαιωθείτε. Τώρα χρειάζεται να βάλετε στη δουλειά σας συναίσθημα, εξυπηρέτηση, φιλότιμο, ανθρωπιά και ενδιαφέρον. Θα σας επιστρέψουν πολλαπλάσια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι καλοί δουλεύουν και είναι οι πρώτοι που κάνουν εκπτώσεις. Τολμήστε το. Προσέξτε, τα λάθη πληρώνονται. Ένας καλός πελάτης, όπως γνωρίζετε πολύ καλύτερα από εμένα, δεν θα δώσει ποτέ δεύτερη ευκαιρία.