Piece of cake

Δεν μπορείτε να φανταστείτε -ούτε καν περνάει από το μυαλό σας- πόση ενέργεια και πόση ένταση έχει το Athens Magazine. Η κάθε του σελίδα, το κάθε του θέμα, το κάθε τυπογραφικό κρύβει πίσω του απίστευτο άγχος, κούραση, ταλαιπωρία, τσακωμούς, διαφωνίες και κόντρες. Η καταιγίδα, όμως, πέρασε. Να που φτάσαμε να γράφουμε το πρώτο editorial. Σαν ψέματα μου φαίνεται. 368 σελίδες. Το ξεκινήσαμε για 200, πήγαμε στις 240 και μετά όλο και προσθέταμε. Δεν τελείωνε ποτέ. Αλλαγές μέχρι την τελευταία στιγμή. Ακόμη και τώρα που γράφω. Ξαναστέλνουμε όλο το περιοδικό για δεύτερο δοκιμαστικό. Πάντως, αν εσείς με διαβάζετε τώρα, προφανώς τυπωθήκαμε και πλέον το πρώτο και μεγαλύτερο μηνιαίο περιοδικό για την Αθήνα είναι πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν θα σας αρέσει, δεν ξέρω καν αν θα έχει επιτυχία. Αυτό, όμως, που θέλω να ξέρετε είναι ότι εγώ και όλοι οι συνεργάτες μου έχουμε καταθέσει την ψυχή μας γι’ αυτή την έκδοση. Έρχονται φορές που μονολογώ ή πιάνω στο βλέμμα των ανθρώπων τις ίδιες απορίες. Γιατί; Γιατί τα ξενύχτια, οι ατελείωτες ώρες δουλειάς, η δολοφονία, η απώλεια ενός κομματιού του εαυτού μας και της προσωπικής μας ζωής; Ένας φίλος και πολύ στενός μου συνεργάτης κάθε 6 μήνες μου λέει ακριβώς τα ίδια: «Ρε Τάσο πότε θα έρθει εκείνη η ώρα που θα αράξω, θα πάω για ένα ποτό, θα ηρεμήσει το κεφάλι μου;» Κι εγώ μένω να κοιτάζω τον Κώστα με εκείνο το ηλίθιο βλέμμα της απορίας, που έχουμε όταν αντιλαμβανόμαστε ακριβώς τι λέει ο άλλος αλλά, δυστυχώς, δεν μπορούμε να του δώσουμε καμία απάντηση. Ωστόσο, μέσα από αυτό το editorial νομίζω ότι μπορώ να απαντήσω σε αυτούς που, ενδεχομένως, θα με καταλάβουν και ίσως λύσω κάποιες απορίες των κοντινών μου ανθρώπων. Μάγκες μου το αγαπάω, το λατρεύω, το πιστεύω το Athens Magazine. Όπως, άλλωστε, αγάπησα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο το ταξίδι και το ICONS. Καλώς ή κακώς, η υπέρβαση, το «φεύγα» του μυαλού και της ψυχής είναι πλέον τρόπος ζωής για εμένα. Τα πάντα σβήνουν στο μυαλό μου, όταν καταφέρνω να δώσω κάτι το διαφορετικό στον κόσμο. Θέλετε αυτό να είναι ένα ταξίδι στην Κούβα; Μια ωραία φωτογραφία; Μια σημαντική πληροφορία; Μια είδηση από το μέτωπο του πολέμου; Ένα αποκλειστικό κοινωνικό ρεπορτάζ; Μια αποκαλυπτική συνέντευξη; Γεννήθηκα δημοσιογράφος. Την πρώτη μου εφημερίδα, τις Ακρότητες, την έβγαλα 16 χρονών στο Πολυκλαδικό του Αιγάλεω. Έκανα τη σελιδοποίηση στο περιοδικό Ρήξη, στα Εξάρχεια. Όλη μου η ζωή κινείται σε αυτήν τη σφαίρα. Δεν θυμάμαι ποτέ διαφορετικό τον εαυτό μου. Φανταστείτε πως ακόμη και τον γιο μου, τον Κρίστιαν, τον άφησα 3 μηνών και τον ξαναείδα έπειτα από 6 μήνες. Ήμουν στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν για λογαριασμό του ALPHA. Μεταξύ μας, όλα τα υπόλοιπα, όπως λένε και οι Αμερικάνοι, μου φαίνονται piece of cake. Ζω γι’ αυτό και δεν θα τελειώσει ποτέ. Είναι σίγουρο ότι δεν είμαι και ο πλέον φυσιολογικός άνθρωπος. Τα «θέλω» μου είναι πλέον εκτός ορίων και εκτός πραγματικότητας. Αν το περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας, το Athens Magazine, σας εκπλήξει γιατί είναι εντελώς ανατρεπτικό, αναγνωρίζετε τις ανάγκες σας, βρήκατε τις πληροφορίες που θέλετε, μαζί με λύσεις που θα σας κάνουν ευκολότερη τη ζωή, τότε θα έχουμε πετύχει. Θα έχουμε κερδίσει την ισορροπία της ψυχής που έχει να κάνει με το δούναι και λαβείν. Δίνω έμπνευση, πρωτοτυπία, ιδέες, τάσεις. Παίρνω αναγνώριση, αποδοχή, ίσως κι ένα μικρό «μπράβο». Προσωπικά, με αυτά είμαι καλά. Μου φτάνουν. Όλα τα άλλα… κρατάνε ελάχιστα. Πιστεύω να τα καταφέραμε κι αυτήν τη φορά. Καλή επιτυχία σε όλους μας και καλή ανάγνωση.